در ادبیات توسعه، حکمرانی خوب موضوعی مهم و اساسی تلقی میشود. حکمرانی مجموعهای از اقدامات فردی و نهادی، عمومی و خصوصی برای برنامهریزی و اداره مشترک امور است و فرآیند مستمری از ایجاد تفاهم میان منافع متفاوت و متضاد است که در قالب اقدامات مشارکتی و سازگار حرکت میکند و شامل نهادهای رسمی و ترتیبات غیررسمی و سرمایه اجتماعی شهروندان است (UN-HABITAT,۲۰۰۲,p۵). هنگامی که واژه حکمرانی به کار برده میشود باید به دو نکته توجه شود؛ نخست اینکه حکمرانی، حکومت نیست. حکمرانی به عنوان یک مفهوم، مشخص میسازد که قدرت در داخل و خارج از اقتدار رسمی و نهادهای حکومت وجود دارد. غالباً حکمرانی سه گروه اصلی از بازیگران را شامل میشود؛ حکومت، بخش خصوصی و جامعه مدنی. دوم اینکه حکمرانی بر «فرآیند» تاکید دارد و مشخص میسازد که تصمیمات با توجه به روابط پیچیده بین تعدادی از بازیگران با اولویتها و سلایق متفاوت گرفته میشوند. حکمرانی، توافقی را بین اولویتها و سلایق رقیب و متضاد برقرار میکند و این، اساس و شالوده مفهوم حکمرانی است (UN-HABITAT,۲۰۰۲,p۶).