روشن نگه داشتن چراغ صنعت برق از همیشه دشوارتر است. در شرایط رکود و تحریم که نه سیاستگذار دل اصلاحات دارد و نه بنگاه رمقی برای تغییر، صنعت برق با چند ابرچالش از جمله کاهش سرمایهگذاری و رشد شدید مصرف دست و پنجه نرم میکند. معنیاش این است که این صنعت نه سرمایهای برای افزایش توان تولید دارد و نه زورش به اصلاح قیمت میرسد. برای اینکه چراغهای صنعت برق خاموش نشود چه باید کرد؟
ایران به دلیل برخوردار بودن از منابع وسیع و متنوع انرژی در جهان، به عنوان یک قطب مهم انرژی شناخته میشود. تولید برق از منابع مختلف همیشه از اولویتهای کشور بوده است. چراکه صنعت برق در ایران به قدمت شکلگیری صنعت برق در جهان است. نخستین مولد برق در سال ۱۲۶۴ ه.ش (۱۳۰۲ ه.ق) یعنی شش سال پس از اینکه توماس آلوا ادیسون نخستین لامپ برق را اختراع کرد؛ وارد ایران شد و کاخ گلستان را روشن کرد. این مولد به دستور ناصرالدینشاه قاجار توسط محمدحسن امینالضرب به ایران وارد شده بود. اکنون ۹۶ سال از روشن شدن اولین برق در ایران میگذرد و ایران یکی از مهمترین کشورها در تولید و صادرات برق است.
تابستان گرم سالهای اخیر بیش از هر زمانی نگرانی از قطعی برق را هشدار میدهد. سال پیش رکورد استفاده از برق را شکستیم و البته با قطعیهایی هم همراه بودیم. پیشبینی کارشناسان صنعت برق در تولید بالاتر از حجم مصرف در پیک زمانی سال یعنی تابستان و ساعات بسیار گرم روز تا اکنون در تابستان ۹۸ توانسته بار فشار را تحمل کند. با این حال پایین بودن فرهنگ مصرف در طول سالیان سال موجب شده سالبهسال بر مصرف برق در ایران افزوده شود و به همین تناسب ساختار تولید صنعت برق در ایران نیز در حال بازسازی و ترمیم و توسعه خود است.
صنعت برق در ایران از حدود ۱۰۰ سال پیش جان گرفت. در سال ۱۲۸۴ خورشیدی محمدحسین امینالضرب از رجال و سرمایهداران معروف کشور با خرید مولدی که با زغالسنگ کار میکرد، بخشی از شهر تهران را روشن کرد که بسیاری از آن به عنوان مبدأ تاریخی ورود برق به ایران یاد میکنند. اولین مولد برقی که وارد ایران شد تنها سه یا چهار لامپ را روشن میکرد که ناصرالدینشاه در سفر فرنگ با دیدن چراغهای روشن آنجا، آن را وارد کرده بود. درست ۲۰ سال بعد از آن بود که محمدحسین امینالضرب با مولدی ۴۰۰ کیلوواتی بخشی از شهر تهران را روشن کرد. این مولد چندین سال به صورت انحصاری برق مناطقی از تهران را روشن کرد که تا مدتها منحصر به ساعاتی از شب بود.
در یک تعریف عام نیروگاه عبارت است از تاسیساتی که یک نوع انرژی را به انرژی الکتریکی تبدیل میکند و نوع نیروگاه بر اساس نوع انرژی تبدیلشده نامگذاری میشود؛ به طور مثال تمام نیروگاههایی را که انرژی حرارتی ناشی از احتراق سوخت فسیلی را تبدیل به برق میکنند نیروگاه حرارتی مینامند و به تناسب نیروگاههای آبی، بادی و خورشیدی با توجه به اینکه انرژی این عوامل را تبدیل به برق میکنند به همین نام شناخته میشوند. نیروگاه اتمی نیز انرژی حرارتی ناشی از فعل و انفعالات اتمی در رآکتور را نهایتاً تبدیل به برق میکند و به همین نام موسوم است.
بهرغم قرارگیری اقتصاد کشور در وضعیت خاص فعلی، به نظر میرسد که با توجه به تقاضای موجود در کشور و حجم سرمایهگذاریهای انجامگرفته، تولید در صنعت برق در شرایط مطلوب و قابل قبولی قرار دارد. این صنعت توانسته است تا حدودی عرضه برق به شبکه را همگام با میزان مصرف افزایش دهد.
با تغییر نگرشی که در دهه ۷۰ خورشیدی در تفکر سیاستگذاران صنعت آب و برق در ایران رخ داد، اداره صنعت برق ایران با دیدگاه دولتی و با استفاده از ذات انحصاری آن دستخوش تغییر شد و عملاً عباراتی از قبیل تنظیمگری و رقابت جایگاه خود را در ادبیات مدیریت کلان صنعت پیدا کرد. در این فضای فکری جدید، اهداف کلانی از جنس دستیابی به بهرهوری اقتصادی از طریق ابزار جدیدی مثل بازار و با استفاده از مدیریت بخش خصوصی از مسیر جدیدی دنبال شد که البته تجارب دیگر کشورها در این زمینه نشانگر افقهای روشن در زمینه نیل به این اهداف بود.
ما در به ابتذال کشاندن کلیدواژههای موثر سیاستگذاری، استادیم. میتوان فهرست جامعی از واژههایی را ارائه کرد که بدون هیچ دستاورد ملموسی کارکرد مفید خود را از دست دادهاند. خصوصیسازی، آزادسازی، هدفمندی یارانهها و متناسب با آنچه در این نوشتار کوتاه خواهد آمد، حاکمیت و تصدی نمونههایی از این واژهها در بخش انرژی محسوب میشوند.
بر اساس آمارها در صنعت برق، نزدیک به ۲۶۰ میلیارد کیلووات ساعت برق به فروش میرسد. جمع ظرفیت نصبشده صنعت، در حدود ۸۰ هزار مگاوات است. اگر به طور دست پایین فرض کنیم که سرمایهگذاری مورد نیاز در صنعت برق شامل تولید، انتقال و توزیع، هزار دلار به ازای هر کیلووات است، برای ۸۰ هزار مگاواتی که ظرفیت نصبشده داریم، معادل ۸۰ هزار میلیارد دلار در این صنعت سرمایهگذاری شده است. برای تاسیسات صنعت برق یک عمر ۳۰ساله در نظر گرفته میشود. اکنون میتوان فرض کرد که از عمر صنعت برق، ۱۵ سال گذشته است، یعنی نصف سرمایهگذاری انجامشده، مستهلک شده و سرمایهگذاری موجود، معادل ۴۰ میلیارد دلار است. اگر این سرمایهگذاری در هر نقطهای انجام گیرد، توقع بر این است که بازگشت سرمایه، حداقل به طور سالانه ۱۰ درصد باشد. یعنی در صنعت برق غیر از هزینههای تمامشده، چهار میلیارد دلار بازگشت سرمایه در هر سال وجود داشته باشد، این سود سالانه به عنوان منبعی برای سرمایهگذاری برای نیروگاههای جدید خواهد بود. پس اگر بخواهیم یک صنعت برق پویا داشته باشیم که وابسته به بودجه عمومی کشور نباشد، باید چهار میلیارد دلار در سال، علاوه بر پوشش هزینهها، بازگشت سرمایه داشته باشد.
محدود بودن منابع فسیلی و مشکلات ناشی از انتشار گازهای گلخانهای ضرورت توجه بیش از پیش به انرژیهای تجدیدپذیر را بر همگان روشن ساخته است. با توجه به برخورداری از پتانسیل مطلوب و مناسب انرژیهای تجدیدپذیر در کشور، توسعه منطقی این منابع ارزشمند و خدادادی موجه به نظر میرسد، چراکه از این طریق میتوان در جهت اهداف توسعه پایدار نیز گام برداشت. به همین دلیل در سالهای اخیر کشورهای مختلف اعم از پیشرفته و در حال توسعه توجه فزایندهای به انرژی تجدیدپذیر اعم از خورشیدی و بادی جهت ایجاد تنوع در استفاده از منابع انرژی و کاهش وابستگی به یک حامل انرژی و ملاحظات زیستمحیطی برای دستیابی به انرژی پایدار معطوف داشتهاند. به این بهانه با سیدمحمد صادقزاده معاون وزیر نیرو و رئیس سازمان انرژیهای تجدیدپذیر و بهرهوری انرژی (ساتبا) درباره آخرین وضعیت انرژیهای تجدیدپذیر در ایران به گفتوگو پرداختیم.
زمانی که از صنعت نوین برق که بر پایههای انرژیهای تجدیدپذیر بنا شده است سخن میگوییم، شاید کمتر مبحثی به اندازه قیمت تمامشده و توجیه اقتصادی این صنعت در بحث رقابتپذیری اهمیت داشته باشد. در مبحث قیمت نگاه ما باید معطوف به قیمتهای جهانی باشد، نرخ فروش هر کیلووات ساعت برق در خروجی نیروگاهها در بازار بینالمللی قریب پنج سنت است که با مبنا قرار دادن نرخ ارز آزاد (۱۳ هزار تومان) معادل تقریبی ۶۵۰ تومان است. این انرژی تولیدی با نرخ متوسط هشت سنت به دست مصرفکننده جهانی میرسد (قریب ۱۰۴۰ تومان). در کشور ما نرخ فروش متوسط به مصرفکنندگان رقمی بین ۹۰ تا ۹۴ تومان است. این به این معنی است که وجه اخذشده از مصرفکننده بابت بهای برق مصرفی در کشور ما حدود ۹ درصد قیمت تمامشده است و دولت بیش از ۹۱ درصد به مردم یارانه (سوبسید) پرداخت میکند. این یارانه غیرمعمول البته در دیگر حاملهای انرژی یا بسیاری دیگر از کالاهای اساسی تکرار میشود. بر اساس آمار رسمی وزارت نیرو در سال ۱۳۹۶ در کشور ما حدود ۱۳ درصد انرژی الکتریکی تولیدی، در حد فاصل نیروگاه تا مصرفکنندگان در خطوط انتقال و توزیع تلف شده است.
محمد بیات، مدیرعامل شرکت سایناگستر پردیسان، از مصائب و مشکلات و آینده صنعت برق در شرایط نااطمینانی و بحرانی اقتصادی میگوید. به اعتقاد این فعال صنعت برق، مهمترین موضوع فعلی در راه اصلاح صنعت برق، تشکیل سازمان رگولاتوری برق و جایگزینی آن با هیات تنظیم بازار برق فعلی است که مواردی همچون تصویب اساسنامه آن در حال پیگیری است.
فرآیند تولید برق در ایران فرآیند خاصی است. وضعیت نیروگاهها در ایران وضعیت مطلوبی است. البته مصرف گاز و سوختهای فسیلی ارزان سبب شده تولید برق به خوبی صورت گیرد. با این حال ظرفیتهای متنوعی برای تولید در کشور وجود دارد که بسیاری از آنها هنوز بیاستفاده مانده است. این روند البته بیچالش نبوده و تولید برق در ایران با مشکلات ساختاری هم روبهرو بوده است. اما نکته بسیار حیاتی که مورد نقد بسیاری از کارشناسان و فعالان اقتصادی و حتی اجتماعی و سیاسی برای برونرفت کشور از وضعیت فعلی است، غیرواقعی بودن قیمتها بهخصوص در مورد برق است.
بخش انتقال و توزیع با چالشهای متعددی روبهرو است. فارغ از بحثهای فنی و مهندسی، در بعد کلان اظهارنظرهای صاحبنظران و پژوهشهای مراکز رسمی نشان میدهد که این بخش نیاز به یک نگاه تازه دارد. متخصصان صنعت برق معتقدند وقتی شبکه تحت فشار بار قرار گیرد، خاموشیهای فنی در شبکه انتقال اتفاق میافتد، از اینرو گسترش و بازسازی شبکه توزیع به ویژه در شرایط تحریم امری ضروری است. به این بهانه در فصل پیشرو به بررسی رویکردهای توسعهای در شبکه انتقال
و توزیع پرداختهایم.
سیستم انتقال و توزیع در صنعت برق ایران با چه چالشهایی مواجه است؟ آیا ترکشهای تحریمی و رشد نرخ ارز به این بخش مهم از صنعت برق نیز وارد شده است؟ نگاهی به آمارها خبر از حال نامناسب تعداد قابل توجهی از پروژههای توسعهای میدهند، پروژههایی که از آغازشان بیش از ۱۰ سال میگذرد اما از درصد پیشرفتشان کمتر از ۱۰ درصد است. از اینرو، به نظر صنعت برق نیاز به یک نگاه جدید اقتصادی و بخش انتقال و توزیع، نیاز به خون تازه سرمایهگذاری دارند.
تعاریف متنوعی برای تلفات برق شبکههای توزیع ارائه شده است که جامعترین آنها تلفات را تفاضل بین انرژی الکتریکی ورودی از مبادی و روشهای مختلف به سیستم اعم از پستهای فوق توزیع و منابع تولید در سطح توزیع و انرژی الکتریکی که هزینه آن از مصرفکنندگان گرفته میشود تعریف میکند. این تعریف هم تلفات فنی و غیرفنی و هم تلفات تجاری را شامل میشود. در کشورهای پیشرفته و توسعهیافته تلفات شبکههای انتقال و توزیع در دهههای گذشته بهطور برنامهریزیشدهای در حال کاهش بوده و در بسیاری از کشورهای صنعتی در حالی که تلفات بخش انتقال به حداکثر ۵/ ۱ درصد محدود شده است مجموع تلفات در شبکه در اکثر کشورها به زیر پنج درصد رسیده است.
برق به عنوان یک کالای عمومی با کارکردهایی متمایز از سایر صنایع در کشور با گذشت بیش از ۱۳۰ سال به صنعتی فراگیر مبدل شده است؛ بهطوری که کلیه صنایع دیگر نیز به آن وابستگی تنگاتنگی یافتهاند. به عبارت دیگر، مصرفکننده نهایی صنعت برق به واسطه بخش توزیع به شبکه وصل شده و از انرژی برق بهرهمند میشود. بنابراین بخش توزیع یکتا سازمان خدماتی است که مستقیماً با جامعه مرتبط است و میتوان گفت ارتباط خدماتی توزیع از تعداد خانوارهای کشور هم بیشتر است. بنابراین نوع تصمیمگیریها از خصوصیسازی گرفته تا واگذاری و برونسپاری خدمات توزیع و البته هوشمندسازی آن از اهمیت ویژهای برخوردار است.
طی دو دهه گذشته مدیران صنعت برق کشور تلاشهای گستردهای را برای تغییر نــگاه جامعه به «انرژی برق» داشتهاند. ولیکن به نظر میرسد موفقیت چندانی حاصل نشده است! اگرچه در تمامی کشورها در ابتدا برق به عنـــوان زیرساخت اصلی توسعه و جاده هموارکننده صنعتی شدن قلمداد میشود ولیکن به مــــرور استفادههای دیگری از این زیرساخت با رویکرد «تولید ثروت» یا «رفاه» که حاصل ثــروت است شکل میگیرد. امروز در کشور ما اغلب مشترکین مصرف هر یک «کیلووات» برق را معادل افزایش یک درجه «رفاه بیشتر» تلقی میکنند. دریغ از آنکه خود صنعت برق کمتـرین بهره و عایدی را از ثمره این تولید ثروت و رفاه داشته است بلکه همواره از مصرف بیشتر برق زیان بیشتری را هم دیده است.
تاریخچه تاسیس شرکت مدیریت ساخت و تهیه کانالهای آب و برق (ساتکاب) به سالهای ۱۳۴۷ برمیگردد. زمانی که قرار بود این نهاد به عنوان پشتیبان صنعت آب و برق فعالیت کند. روند توسعه و رشد ساتکاب تا اوایل دهه ۸۰ خورشیدی ادامه پیدا کرد تا اینکه با آغاز طرح گفتمان خصوصیسازی در فضای اقتصاد ایران و ضرورت اجرایی شدن اصل ۴۴ قانون اساسی، این شرکت در فهرست نهادهای قابل واگذاری به بخش خصوصی قرار گرفت. رویکردی که به نظر میرسد از حساسیت لازم برخوردار نبود و بخشی از مهمترین نهادهای حوزه آب و برق را که خدمات بسیار مهم و حساسی را به کشور ارائه میکردند، با چالشهای ناخواسته مواجه کرد. خدماتی که بعدها مشخص شد در فقدان ساتکاب و برخی دیگر از شرکتهای واگذارشده قابل انجام نبوده و هیچ گروه و شرکت و نهادی نتوانسته آن را به کشور ارائه دهد. ریشه این ناتوانی هم توزیع چارچوبهای ارائه آن خدمات در بخشها و رستههای مختلف وزارت نیرو و عدم تجمیع آنها در قالب دقیق و متحدی به نام ساتکاب بود.
صنعت برق با دو چالش عمده مواجه است: کاهش سرمایهگذاری و رشد مصرف. غلامرضا خوشخلق، مدیرعامل شرکت برق منطقهای تهران معتقد است اگر جهت این دو متغیر تغییر نیابند، میتواند زنگ خطری برای جامعه باشد. از اینرو، این کارشناس معتقد است که از یک طرف باید الگوی مصرف اصلاح و از طرف دیگر، تزریق نقدینگی به صنعت برق تسهیل شود. خوشخلق برطرف کردن موانع بوروکراتیک در اجرای پروژههای صنعت برق را نیز یکی از ملزومات توسعه این صنعت میداند. مدیرعامل شرکت برق منطقهای تهران توصیه میکند که برای بهینه شدن مصرف، نرخ برق به قیمتهای واقعی نزدیک شود.
صنعت تابلو برق یکی از ارکان مهم در کلان صنعت برق کشور محسوب میشود که به عنوان یکی از بخشهای تولیدی کشور، مانند هر بخش تولیدی دیگری نیازمند توجه کارشناسی و خاص به ریز مشکلات این حوزه است.
شبکه قدرت شامل سه بخش تولید، انتقال و توزیع است. انرژی الکتریکی پس از تولید در نیروگاهها و عبور از شبکههای انتقال و توزیع به مصرفکنندگان میرسد، در این مسیر مقداری از انرژی به دلایل مختلف تلف میشود. بنابراین ضرورت پرداخت به بحث تلفات یک ضرورت انکارناپذیر و آشکار به شمار میرود. بر اساس آمار منتشرشده از سوی مرکز آمار شرکت توانیر تا سال ۱۳۹۲ طول خطوط فشار متوسط توزیع که عمدتاً مربوط به سطح ولتاژ ۲۰ کیلوولت هستند به ۳۸۸۳۲۱ کیلومتر با رشد متوسط سالانه ۴/ ۷ درصد نسبت به سال ۱۳۵۷ عنوان و ارائه شده است.
از اواسط قرن بیستم، در بیشتر کشورها برقرسانی به عنوان یک خدمت عمومی در نظر گرفته میشود. امروزه غالب کشورهای در حال توسعه دسترسی فراگیر به برق را به عنوان یکی از اهداف توسعهشان در برنامههای خود قرار دادهاند. از زمانی که برق به عنوان یکی از نیازهای اساسی بشر مطرح شد، عرضه کافی و قابل اتکای آن مورد توجه دولتها و خطمشیهای آنها در حوزه انرژی قرار گرفته است. زیرا برق نقش قابل توجه خود را در تحریک رشد اقتصادی و بهبود استانداردهای زندگی مردم نشان داده است. در این پرونده به این سوالات پاسخ میدهیم که کدام کشورها بیشترین برق را تولید میکنند؟ پرمصرفترینها و کممصرفترینهای برق کدام کشورها هستند؟ جهان در تولید برق چه پیشرفتهایی داشته است؟
تا به حال به این فکر کردهاید که چه کشورهایی بیشترین برق را در جهان تولید میکنند؟ احتمالاً بتوانید از ۱۰ کشوری که بیشترین برق را تولید میکنند بسیاری را درست حدس بزنید. کشورهایی که تولید ناخالص داخلی بالا دارند معمولاً در ردهبندی تولید برق نیز در جایگاه بالایی هستند. چین در صدر است. کشوری که نظام سیاسیاش هنوز هم به صورت کمونیستی اداره میشود اما بعد از مرگ مائو و بر روی کار آمدن دنگ شیائوپینگ، معمار اقتصادی بزرگ چین، از نظر اقتصادی تا حدود زیادی از کمونیسم گذر کرد و رقابت و تجارت آزاد را در پیش گرفت و اقتصادش امروزه آنقدر بزرگ و قوی شده است که توان مقابله با اقتصاد ایالاتمتحده آمریکا را دارد، و بیشترین برق را در جهان تولید میکند. چین سالانه بیش از شش هزار «میلیارد کیلووات ساعت» (billion kWH) برق تولید میکند. اگرچه در تولید ناخالص داخلی چین پس از ایالاتمتحده میایستد اما برحسب تولید برق جای این دو کشور با هم عوض میشود.
دسترسی همگانی به انرژی یکی از مولفههای اصلی توسعه اقتصادی و کاهش فقر است. اطمینان یافتن از دسترسی کافی همه افراد به انرژی یکی از چالشهای همیشگی در توسعه جهانی است. از طرفی سیستمهای تامین انرژی تاثیرات محیط زیستی بسیاری دارند. به عنوان مثال، سیستمهای انرژی مبتنی بر سوختهای فسیلی باعث تولید دیاکسید کربن و سایر گازهای گلخانهای میشوند که موجب تغییرات آبوهوایی میشود. ایجاد تعادل بین توسعه و محیط زیست، ما را به هدف تامین انرژی پایدار و کافی برای همه افراد به منظور دستیابی به استاندارد بالای زندگی نزدیک میکند.
چین بیشترین برق را در دنیا مصرف میکند. این کشور با مصرف سالانه بیش از ۵۹۰۰ میلیارد کیلووات ساعت برق در سال در صدر است. بعد از چین آمریکا قرار دارد. آمریکا سالانه بیش از ۳۹۰۰ میلیارد کیلووات ساعت برق مصرف میکند. هند، ژاپن و روسیه نیز در ردههای سوم تا پنجم هستند. البته اگر بخواهیم مصرف برق را به صورت سرانه بیان کنیم این ردهبندی کاملاً تغییر میکند. در ردهبندی سرانه مصرف برق در جهان، ایسلند در صدر نشسته است. سرانه مصرف برق در ایسلند بیش از ۵۳ هزار کیلووات ساعت در سال است. این عدد برای نروژ ۲۳ هزار کیلووات ساعت است و در جایگاه دوم قرار دارد. بعد از نروژ، بحرین، کویت، کانادا، فنلاند و قطر هستند. سرانه مصرف برق قطر در سال بیش از ۱۴ هزار کیلووات ساعت است. سرانه مصرف برق در کشورهای آفریقایی از همه جا کمتر است. سرانه مصرف برق در اتیوپی، نیجر، سودان جنوبی و هائیتی از ۱۰۰ کیلووات ساعت در سال هم کمتر است.
عضو هیات مدیره سندیکای شرکتهای تولید کننده برق کشور با بیان اینکه سرمایه گذاری در نیروگاههای حرارتی وضعیت مناسبی ندارند، گفت: نمیتوان در آینده بر روی میزان تولید برق این نیروگاهها حساب باز کرد.
صنعت برق ایران در ۴۰ سال گذشته فراز و فرودهای فراوانی را پشت سر گذاشته است. یکی از اصلی ترین مشکلات این صنعت کمبود نقدینگی به دلیل نرخ بهره بانکی و عدم وصول به موقع مطالبات است. برای بررسی وضعیت صنعت برق و راهکارهای رفع چالشهای پیش روی صنعت برق در بخش تجهیزات، به سراغ علیرضا کلاهی عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی، صنایع، معادن و کشاورزی ایران و مدیرعامل شرکت سیم و کابل ابهر یکی از صاحب نظران صنعت برق ایران رفتیم. در ادامه گفت و گوی دنیای اقتصاد با وی را مطالعه میفرمایید.
عبور موفقیت آمیز از پیک مصرف تابستان، به مجموعهای از اقدامات فنی و تخصصی صنعت برق، نیازمند است. در این رابطه پایش مستمر تجهیزات و اجرای برنامههای تعمیراتی، از سوی دستاندرکاران صنعت برق در دست برنامهریزی و اجرا است. اما در کنار این وظایف که مسوولیتش با مدیریت صنعت برق است، رعایت مصرف بهینه برق از سوی مصرف کنندگان این انرژی نیز ضروری است و بدون آن عبور از پیک مصرف تابستان به مانع برخورد خواهد کرد.
از آن جا که بسیاری از فعالان حوزه نیروگاههای برق، ساخت نیروگاه های جدید را در الویت قرار می دهند اما باید به منظور ارتقای تولید برق در ابتدا به سمت تعمیرات و اورهال رفت. چرا که این موضوع موجب میشود میزان تولید حفظ شده و علاوه بر آن با کاهش تولید نسبت به سال قبل نیز مواجه نشویم. اما برای افزایش تولید برق لازم است تا احداث نیروگاههای تازه نیز در دستور کار قرار گیرد.
رییس هیات مدیره انجمن تولیدکنندگان برق، حرارت و برودت کشور با بیان اینکه در حال حاضر حدود ۸۰ تولیدکننده برق در کل کشور عضو این انجمن هستند گفت: حدود ۷۰۰ مگاوات ظرفیت نصب شده این تولیدکنندگان برق در کشور است که تعدادی از آنها تنها به صورت نیروگاه برق مشغول به کار بوده و تعدادی دیگر علاوه بر تولید برق در بخش حرارت و برودت نیز فعالیت میکنند.
مزیتهای تولید برق از نیروگاههای تجدیدپذیر بر کسی پوشیده نیست. پیش بینیها نشان میدهد در سالهای آتی، بزرگترین سهم سرمایه گذاری جهانی در بخش برق در اختیار کشورهای آسیایی خواهد بود و تا سال ۲۰۲۰ میلادی، میزان این سرمایه گذاری به ۱۷۸ میلیارد دلار در سال خواهد رسید. در این میان کشور ایران دیرتر از دیگر کشورهای در حال توسعه پا به عرصه سرمایه گذاری در این بخش نهاده است.به گفته سیدمحمد صادق زاده، رییس سازمان انرژیهای تجدیدپذیر و بهرهوری انرژی برق (ساتبا)، ایران از ابتدای سال ۹۵ به طور جدی به بحث سرمایه گذاری در توسعه نیروگاههای برق تجدیدپذیر ورود کرد.برای بررسی موانع پیش روی توسعه نیروگاههای تجدیدپذیر در ایران، به سراغ یکی از مدیران عامل شرکتهای بخش خصوصی فعال در حوزه نیروگاههای تجدیدپذیر رفتیم. در ادامه گفت و گوی دنیای اقتصاد با اسفندیار زارعی مدیرعامل شرکت نیرو نویان قشم را مطالعه میکنید.