تشخیص اشتباه شرکت واحد از نیاز دوچرخه‌سواران
به گزارش «دنیای اقتصاد»، پیمان سنندجی، مدیرعامل شرکت واحد اتوبوسرانی شهر تهران از فعالیت ۱۲ دستگاه اتوبوس مجهز شده به رک دوچرخه در سامانه اتوبوس‌های تندرو خطوط ۴ و ۷ از ابتدای اسفندماه جاری خبر داد و گفت: با توجه به اینکه در شهر تهران به‌واسطه فراز و نشیب شهر امکان استفاده از دوچرخه در مبدا و مقصد وجود ندارد، رک‌های دوچرخه در اتوبوس و مترو یک مزیت است و شهروندان می‌توانند به‌راحتی و آسودگی خیال از این رک‌ها استفاده کنند. وی با بیان اینکه یکی از راه‌حل‌ها برای کنترل معضلات ترافیکی موجود در شهر تهران، توزیع جابه‌جایی شهری در سیستم‌های مختلف حمل‌ونقل شهری، متناسب با تقاضای سفر و شرایط ویژه بافت شهری است، گفت: طی سال‌های گذشته دوچرخه‌سواری به‌عنوان یک تعریف جدید از مد حمل‌ونقلی، در چند برهه مورد توجه قرار گرفت، ولی به دلیل عدم توجه و نبود شرایط و زیرساخت‌های لازم برای دوچرخه‌سواری، اهمیت دوچرخه به‌عنوان یک وسیله حمل‌ونقل شهری در کلان‌شهرها کاهش یافته و از پتانسیل موجود به‌درستی استفاده نشد.
سنندجی با تاکید بر اینکه دوچرخه به‌عنوان یک وسیله در فاصله مبدا و مقصد و حدفاصل ایستگاه‌های حمل‌ونقل عمومی باید موردتوجه قرار گیرد، تصریح کرد: دوچرخه‌سواری علاوه بر آثار و فواید فردی و سلامت جسمی شهروندان نقش موثری در کاهش ترافیک، مصرف سوخت، آلودگی هوا و افزایش آرامش و نشاط در زندگی شهری دارد. وی با بیان اینکه در حال حاضر تنها ۶ دستگاه اتوبوس در هر خط ۴ و ۷ به رک دوچرخه مجهز شده است، گفت: طی دو ماه آینده آمار دقیقی از استقبال عموم شهروندان از این طرح ارائه خواهد شد و تجهیز اتوبوس‌ها در تمامی خطوط تندرو در دستور کار قرار دارد.
اما اقدام شرکت واحد با توجه به اینکه تاثیری در تامین نیاز دوچرخه‌سواران ندارد، به دو علت سوال‌برانگیز بوده و منطقی به نظر نمی‌رسد. هر رک دوچرخه نصب شده روی این اتوبوس‌ها ظرفیت قرارگیری دو دستگاه دوچرخه را دارد که در جلوی اتوبوس نصب شده است. این در حالی است که ظرفیت نشسته و ایستاده هر اتوبوس سه کابین BRT معادل ۲۰۰ نفر است و این یعنی فقط یک درصد از مسافران اتوبوس‌های دارای رک، می‌توانند دوچرخه خود را به این طریق حمل کنند. به این ترتیب چنین ظرفیتی به حدی ناچیز است که اگر کسی بخواهد به شکل دائمی برای ترددهای شهری روی این ظرفیت برای جابه‌جایی دوچرخه استفاده کند هم، این امکان را ندارد؛ ضمن اینکه نیاز اصلی و اولیه دوچرخه‌سواران در تهران در وهله اول داشتن فضای توقف امن در پایانه‌های حمل و نقل عمومی و مجاورت ایستگاه‌های مترو است. بنابراین نصب رک دوچرخه هدف شهرداری را در زمینه ترویج دوچرخه‌سواری و تسهیل استفاده از این وسیله نقلیه پاک محقق نمی‌کند.
انتظار می‌رود شهرداری تهران به جای نصب رک روی اتوبوس‌ها، اولویت را به جانمایی رک در نزدیکی ایستگاه‌های مترو و پایانه‌های اتوبوسرانی و تاکسیرانی اختصاص دهد و این نیاز کلیدی رکاب‌زنان در شهر را برطرف کند. افزون بر این، گام مکمل برای کمک به ترویج دوچرخه‌سواری در میان استفاده‌کنندگان از حمل و نقل عمومی و بی‌نیاز کردن آنها از حمل هر روزه دوچرخه با اتوبوس، جانمایی ایستگاه‌های توزیع دوچرخه اشتراکی در پایانه‌هاست. طبعا این اقدامات فوریت و ضرورت بیشتری نسبت به نصب رک روی اتوبوس‌ها دارد و نقش و اثر آن در ترویج دوچرخه‌سواری به مراتب بیشتر است.
ارسال نظر