دست‌اندازهای تامین ماشین‌آلات
اما از این مسائل گذشته، باید این موضوع مورد بررسی قرار گیرد که نبود ماشین‌آلات صنعتی چه آسیب‌هایی به صنایع غذایی کشور وارد می‌کند. مطابق با بررسی‌ها، کمبود ابزارآلات بزرگ صنعتی بدون شک به رشد و توسعه صنعت غذا لطمه وارد می‌کند. عمده‌ترین دلیل عدم تامین مناسب ماشین‌آلات این است که درحال‌حاضر ایران در دوران تحریم به سر میبرد. این موضوع باعث شده فعالان اقتصادی نتوانند لوازم و ماشین‌آلات صنعتی مورد نیاز خود را وارد کشور و در خطوط تولیداتشان نصب کنند. ابزارهای صنعتی که اکنون به دست صاحبان صنعت می‌رسد، معمولا به دلیل نوسانات نرخ ارز و آغاز دور جدید تحریم‌ها، ابزارهایی درجه چندم هستند. همین موضوع روی تولید و کیفیت محصولات اثر می‌گذارد. از آن طرف دنیا در زمینه ساخت ماشین‌آلات صنعتی روز به روز درحال پیشرفت است و هر روز رقابت‌ها نزدیک‌تر می‌شود؛ اما در ایران، تحریم‌ها مانعی برای رقابت‌پذیری‌ها شده‌اند.
حال این پرسش مطرح است که برای تسهیل ورود ماشین‌آلات صنعتی چه باید کرد؟ برای تشریح این موضوع باید دو نکته را در نظر داشت. نکته نخست این است که برخی از چالش‌هایی که برای ورود ماشین‌آلات صنعتی وجود دارند، کلی است و باید به‌صورت کلان برطرف شوند. به‌طور مثال، تحریم‌ها یک دست‌انداز در سطح کلان به‌شمار می‌رود. نکته بعدی این است که ماشین‌هایی که فعالان اقتصادی از چین وارد می‌کنند، ماشین‌آلات به روز نیست. این درحالی است که آنها باید به ورود ماشین‌آلات روز دنیا مبادرت ورزند. اما اکنون تاجرهای ایرانی به سمتی رفته‌اند که جنس‌‌های درجه سه و چهار را به کشور وارد می‌کنند.
درحال‌حاضر برای تامین نقدینگی بنگاه‌ها، وزارتخانه‌ها، بانک‌ها و صندوق‌های توسعه‌ای برخی فعالیت‌ها را در دستور کار دارند، اما موضوعی که در این بین قابل اتکاست، این است که وام‌ها و تسهیلات در نظر گرفته شده به توسعه و بالندگی تولید و ایجاد اشتغال کمکی نمی‌کند. اکثر تولیدکنندگانی که تسهیلات بانکی دریافت می‌کنند، به‌دلیل شکل‌گیری شکاف و افزایش قیمت‌ها است و آورده‌ای برای مقوله تولید به همراه نخواهد داشت. در این میان، بانک‌ها و موسسات هم به این موضوع اشراف دارند و در نتیجه در بیشتر مواقع در مقابل تخصیص تسهیلات به فعالان اقتصادی مقاومت می‌کنند. این موضوع باعث می‌شود چرخ تولید در کشور درست نچرخد.
اما اگر دولت به جز سیاست تزریق تسهیلات، زمینه دیگری را برای کمک به نقدینگی تولیدکنندگان به‌کار گیرد، نتایج مثبت و کارآمدتری به دست خواهد آورد. اگر در ایران یک شرکت مواد غذایی بخواهد از صفر کار خود را آغاز کند و یک بنگاه تولیدی را راه بیندازد، حداقل برای به نتیجه رساندن امور خود به دو سال زمان نیاز دارد. زیرا سازمان‌ها و ارگان‌ها هر کدام سلیقه خود را دارند که باعث می‌شود پروسه دریافت مجوز عقب بیفتد. زمانی که مجوز دادن‌ها آن‌قدر طولانی می‌شود، نخست اینکه انرژی و انگیزه فعال اقتصادی گرفته می‌شود و اشتیاق اولیه را ندارد و دوم اینکه اتفاقاتی در بازار می‌افتد مانند تورم و رکود که باز هم باعث می‌شود فعالان دلسرد شوند و علاقه‌ای به ادامه آن کار از خود نشان ندهند. بنابراین در کنار اینکه تسهیلات داده می‌شود، اگر دولت بتواند واقعا کاری کند که صدور مجوز و تسهیلات‌دهی سریع‌تر اتفاق بیفتد، بنگاه‌ها راحت‌تر به چرخه اقتصاد وارد می‌شوند و فردی که پروژه و طرحی نوشته است انگیزه مضاعفی برای فعالیت صنعتی پیدا خواهد کرد.
امروز در تولید ماشین‌آلات صنعت غذا در کشور تقریبا خودکفا شده‌ایم؛ به‌گونه‌ای‌که نیازهای کشور و حتی منطقه را نیز تامین می‌کنیم. از نظر تکنولوژی هم تا حدودی نسبت به کشورهای اروپایی و توسعه‌یافته عقب‌تر هستیم، اما مساله‌ای که وجود دارد این است که نیازهای کشور را برطرف و نیازهای منطقه را هم می‌توانیم تامین کنیم. رقابتی که درحال‌حاضر بین تولیدکنندگان ماشین‌آلات صنایع غذایی داخل کشور وجود دارد، رقابتی سالم است فقط سیاست‌گذاران باید کاری کنند که در این رقابت شرکت‌های خارجی هم حضور داشته باشند. اگر این اتفاق بیفتد بی‌شک در ۱۰ سال آینده می‌توان تکنولوژی‌های داخلی را نیز به روز کرد.
اما چگونه می‌توان از علم روز خارجی‌ها استفاده کرد؟ باید ارتباطی در این بین برقرار شود. پیشنهاد این است از نمایشگاه‌هایی که در زمینه ماشین‌آلات صنعتی در کشورهای همسایه برگزار می‌شود استفاده شود. دولت، اتحادیه‌ها یا صنف‌ها باید شرایطی را فراهم کنند که تولیدکنندگان بتوانند به راحتی در این نمایشگاه‌ها شرکت کنند. صنعتگران اگر بتوانند در نمایشگاه‌های تخصصی حضور یابند و محصولات خود را با سایر شرکت‌های خارجی مقایسه کنند، به راحتی می‌توانند از تکنولوژی‌های آنها استفاده کنند.
ارسال نظر