بخش بیستم
محرمانه‌های کره‌شمالی
با این حال، بر خلاف کتاب‌های جدی تری که نگرشی اغلب تحریف شده از تاریخ کره یا خاندان حاکم را به‌دست می‌دهند، تبلیغات کوریم چائک سرگرم‌کننده است و تفاوت در همین است. داستان‌ها معمولا جنگ، جاسوسانی که به واشنگتن‌دی‌سی یا سئول رخنه می‌کنند یا نبردهایی از نوع داود و جالوت را به تصویر می‌کشند (که به منزله تمثیل‌هایی از موضع کره‌شمالی در برابر آمریکا به‌کار برده می‌شود). داستان‌های دیگر مانند داستان‌های کلاسیک قدیمی «سونیون جونگسو» [Sonyon Jangsu] (فرمانده نوجوان) با تقلای کره‌ای‌ها برای استقلال از ژاپن سر و کار دارد. عموم مردم به راستی از این داستان‌ها لذت می‌برند و به این ترتیب، کوریم چائک در زمره ابزارهای کارآتر و ظریف‌تر تبلیغاتی است که در دسترس دولت کره‌شمالی است.
چائک مای‌دای کتاب‌های کمیک را برای فروش یا کرایه ارائه می‌دهد اما بی‌پولی یعنی اینکه مردم معمولی ترجیح می‌دهند کرایه کنند. همچون هر فروشنده دوره گرد دیگر، آنهایی که چائک مای‌دای را اداره می‌کنند از حضور در مناطق شلوغ و ارائه محصولات کم‌هزینه نفعی به‌دست می‌آورند. به‌طور خاص مناطق مطلوب عبارت است از اطراف مدارس و دانشگاه‌ها یعنی جایی که نوجوانان (مهم‌ترین گروه هدف مصرف‌کننده) در رفت و آمد هستند. ایستگاه‌های قطار هم از جاهای محبوب هستند چراکه قطارهای کره‌شمالی به خاطر دیر رسیدن‌ها، رسیدن بدون اطلاع یا اصلا نرسیدن شهره آفاق هستند و جمعیت زیادی در آنجا در تردد هستند. مسافران خسته و کسل خط شلوغ و قدیمی قطار، چائک مای‌دای را به منزله نعمتی آسمانی می‌نگرند. در مناطق دانشگاهی پیونگ یانگ، دانشجویان در فاصله استراحت میان کلاس‌ها به چائک مای‌دای نزدیک درهای ورودی دانشگاه می‌روند تا بنشینند و لختی بیاسایند و اوقات فراغت محدود خود را صرف تورق داستان‌های جاسوس بازی و تاریخ نظامی کنند.
یک چائک مای‌دای معمولی پیشنهاد نسبتا قابل توجهی از جدیدترین و محبوب ترین کتاب‌های کمیک (جیبی) را دارد که در کنار نیمکتی چوبی یا یک میز قرار داده شده است. جلدهای رنگین و گرافیکی کوریم چائک نگاه مشتریان را به خود جلب می‌کند همان‌طور که مجلات در قفسه‌هایی در توکیو و هنگ کنگ چنین می‌کنند. برخی چائک مای‌دای‌ها کتاب‌های الکترونیکی هم برای فروش یا کرایه ارائه می‌دهند؛ این کتاب‌ها روی درایوهای کوچک USB حمل می‌شود و این نشانه دیگری است از زمان‌های درحال تغییر در کره‌شمالی. خرید یک کوریم چائک بیش از ۱۰۰۰ وون قیمت دارد. بنابراین، ترجیح بر این است که آنها را با ۱۰۰ وون کرایه کنند (کمتر از دو سنت آمریکا در نرخ تسعیری بازار سیاه). بیشتر مشتریان در کنار قفسه کتاب‌های کمیک می‌ایستند و به سرعت تصاویر روی جلد را با چشم خود اسکن می‌کنند. برخی کتابخانه‌های عمومی هم این خدمات را ارائه می‌دهند. چائک مای‌دای‌ها پر از «آجوما»های میانسال هستند که خواستار این می‌شوند که کارت شناسایی به‌عنوان بیعانه کرایه کتاب نزدشان گذاشته شود. این کوریم چائک‌ها که روی جلدش روشن و رنگین است اما داخل آن سیاه و سفید است و بر روی کاغذهای نامرغوب چاپ می‌شود تقریبا به اندازه کاغذ A۶ هستند و از وسط «تا» می‌شوند تا اسکن یا مشاهده بخش‌های گرافیکی را پیش از اینکه کرایه داده شوند، آسان‌تر کنند. برخی شهروندان کره‌شمالی مغرورانه لاف می‌زنند که وقتی عجله دارند می‌توانند ظرف ۱۵-۱۰ دقیقه کل کتاب را اسکن کرده و از نظر بگذرانند. اگرچه تعداد زیادی از کتابفروشی‌های متعارف در کره‌شمالی وجود دارد اما مالکیت کتاب معمولا امری لاکچری تلقی می‌شود. بنابراین، ظهور چائک مای‌دای مهم است: این بدین معناست که ادبیات داخلی درحال جذب مخاطبان وسیع‌تری است. این به منزله یک یادآوری است که تمام تغییرات سرمایه دارانه ای که در کره‌شمالی امروز رخ می‌دهد ضرورتا تاثیراتی منفی برای رژیم ندارند. با این حال، شواهد روزافزون اما ناقصی وجود دارد که می‌گوید برخی چائک مای‌دای‌ها ممکن است کتاب‌های غیرایدئولوژیک یا حتی کتاب‌های کمیک خارجی را انبار کنند. گزارش‌های شاهدان در چند سال اخیر از نسخه‌هایی گرافیکی از داستان‌های معروف غربی مانند پینوکیو سخن به میان آورده‌اند که در برخی چائک مای‌دای‌های محلی قابل دسترس است.
کامپیوترها
این تبدیل به یک کلیشه شده است که بگوییم کره‌جنوبی یکی از کشورهایی است که بیشترین سیم‌کشی‌ها در سیاره زمین را دارد و کره‌شمالی یکی از کشورهایی است که کمترین سیم‌کشی‌ها را دارد. همچنین درست است که تعداد بسیار معدودی از کره‌شمالی‌ها دسترسی به اینترنت دارند. آنهایی هم که به اینترنت دسترسی دارند خانواده‌هایی از نخبگان حکومتی هستند و حتی آنها تمایل به استفاده از آدرس‌های ایمیل یاهو دارند تا آدرس‌های رسمی دولتی. با در نظر گرفتن اینکه دولت کنترل اطلاعات را به منزله ابزار اساسی برای انحصار قدرت می‌نگرد – و اینکه تلویزیون کره‌جنوبی و USBها درحال شکستن این انحصار هستند- بعید است که محرومیت اینترنتی کره‌شمالی به این زودی‌ها اصلاح شود، با وجود شایعات دائمی بر خلاف آنچه در اوایل دهه ۲۰۱۰ شروع شد. با وجود این، تعداد قلیلی از مردم کره‌شمالی دسترسی‌هایی به کامپیوتر دارند و دولت با وجود ملاحظه محتاطانه در مورد اینترنت، به‌طور منظم در پروپاگانداهای خود از کامپیوتر و تبلت سخن می‌گوید و شهروندان را به آموختن IT ترغیب می‌کند. می‌توان این را با وضعیت کلی کشورهای ثروتمندتر در سال ۱۹۹۰ مقایسه کرد: هرچند هنوز تا حدودی تعداد قلیلی آن را حفظ کرده‌اند اما این احساس وجود دارد که کامپیوترها «آینده» را تشکیل می‌دهند و آینده وابسته به کامپیوتر خواهد بود. درست مانند سال ۱۹۹۰، اکثریت چشمگیری از آن کامپیوترها به شبکه متصل نیستند.
ارسال نظر