طبق سند توسعه خودرو کشور، تولید خودروهای داخلی در سال ۱۴۰۴ باید به سه میلیون دستگاه برسد و از این رقم، یک میلیون دستگاه نیز باید روانه بازارهای خارجی شود. در این بین، هرچند امیدواری‌هایی برای رسیدن به تولید سه میلیون دستگاهی وجود دارد، با این حال صادرات یک میلیونی چندان باورپذیر نبوده و بیشتر به یک رویا می‌ماند تا برنامه‌ای قابل تحقق. این ناامیدی اما از دو ناحیه سرچشمه می‌گیرد؛ یک، نزولی شدن صادرات خودرو طی چند سال گذشته و دوم، قدیمی بودن خودروها و سطح کیفی پایین بیشتر محصولات داخلی. اگر نگاهی به آمار صادرات خودرو بیندازیم، متوجه می‌شویم طی چند سال گذشته با روندی نسبتا نزولی مواجه بوده و بخشی از بازارهای خارجی را از دست داده‌ایم. از سوی دیگر، اصرار بر تولید محصولات قدیمی و ضریب پایین کیفیت و ایمنی خودروهای داخلی نیز جدای از اینکه چندان اجازه کشف بازارهای صادراتی جدید را نداده، به نوبه خود سبب از دست رفتن برخی بازارها نیز شده است.

تردیدی وجود ندارد که ریشه صادرات موفق را کیفیت بالا و قیمت مناسب و خدمات پس از فروش برتر تشکیل می‌دهند و این در حالی است که خودروسازی ایران در هر سه مورد با ضعف‌ها و چالش‌های اساسی روبه‌رو است. در چنین شرایطی، ذوق و شوق خودروسازان از کسب عناوین برتر در حوزه صادرات، چندان قابل درک نیست، چه آنکه اولا تیراژ خودروهای صادراتی بسیار ضعیف است و ثانیا تغییر و تحول چشمگیری در سطح کیفی و قیمتی و خدماتی خودروهای داخلی رخ نداده که به واسطه آن، امید به بهبود اوضاع صادرات بالا برود. در نهایت به نظر می‌رسد تعبیر رویای صادرات یک میلیون دستگاهی در سال ۱۴۰۴، نیاز به برنامه‌ریزی‌ و تلاش‌های بسیار بیشتری از سوی خودروسازان و وزارت صنعت، معدن و تجارت دارد و تا موانع صادراتی برطرف نشود و خودروهایی در سطح جهانی تولید نکنیم، این رویا دست‌یافتنی نخواهد بود.