یا دارای شرکت‌های صاحب برند خودروسازی هستند که در این صورت خود توانایی طراحی خودرو بر اساس نیاز بازار را دارند یا فاقد صنعت خودرو هستند که در آن صورت از طریق واردات خودرو به نیاز بازار خود پاسخ می‌دهند. این کارشناس صنعت خودرو ادامه داد: در طول دو دهه اخیر به‌دلیل افزایش ضریب نفوذ خودرو در کشورهای در حال توسعه، دولت‌ها به جای واردات، از طریق مشارکت با شرکت‌های صاحب برند و مونتاژ خودرو در سرزمین مادری به رفع نیاز بازار خود اقدام کرده‌اند. این باعث شده علاوه بر اینکه از خروج ارز از کشور جلوگیری به عمل آید، از طریق جذب ارزش افزوده مونتاژ خودرو علاوه‌بر افزایش درآمد ملی، اشتغال نیز در این کشورها ایجاد شود. کریمی سنجری تصریح کرد: اما در ایران نه شرکت‌های خودروسازی برای تولید خودروهای جدید به اندازه کافی جدی بوده‌اند و نه امکان واردات خودرو میسر است؛ بنابراین شرکت‌های خودروساز داخلی راه میانبر تامین نیاز بازار از طریق مونتاژ خودروهای شرکای تجاری را برگزیده‌اند که این مسیر نیز در حال حاضر به‌دلیل تحریم‌ها مسدود شده است. وی ادامه می‌دهد که از سوی دیگر اگر ممنوعیت واردات هم رفع شود، نیاز بازار کشور به خودروهای ارزان قیمت از طریق واردات امکان‌پذیر نیست؛ بنابراین‌ نمی‌توان به جایگزین کردن خودروهایی که از رده تولید خارج می‌شوند، از طریق واردات دلخوش بود. وی خاطرنشان کرد: برخی از کسانی که اطلاع درستی از زیرساخت‌های صنعت خودرو کشور ندارند مدام به این صنعت خرده گرفته و تنها راه درست پاسخ به نیاز بازار را واردات خودرو می‌دانند. پاسخی که به این دسته باید داد این است که اگر از همه مزیت‌های خودروسازی نظیر سهم اشتغال این صنعت، سهم ۵/ ۳ درصدی در تولید ناخالص ملی، وجود زیرساخت‌های قابل‌تاکید و... بتوان گذشت، چگونه می‌توان حدود یک پنجم درآمدهای نفتی کشور را به واردات خودرو از خارج، برای پاسخ به نیاز بازار اختصاص داد؟