نگاه دیگران-بخش دویست‌وسی‌ودوم
استاد بازی‌‌ها: هنری کیسینجر و هنر دیپلماسی خاورمیانه‌‌ای
پنج‌شنبه، ۷نوامبر۱۹۷۴، بیت‌المقدس. کیسینجر در ملاقات روز بعد با رابین محتاط‌تر بود؛ اما وقتی سعی کرد اسرائیل را در تصمیم رباط مقصر بداند، رابین هیچ‌کدام را قبول نکرد. رابین استدلال کرد تا زمانی که ایالات‌متحده از «سازمان آزادی‌بخش فلسطین» استقبال نکند، ملک حسین یک سال دیگر به‌عنوان نماینده فلسطینیان بازمی‌گردد. هنگامی که کیسینجر به دنبال هشدار درباره خطرات ناشی از استقبال اروپا از «سازمان آزادی‌بخش فلسطین» بود، رابین او را به خاطر اغراق در اهمیت آن مورد سرزنش قرار داد و از ایالات‌متحده به‌دلیل اجازه دادن به پیروزی تندروهای عرب انتقاد کرد. مشاجره ادامه پیدا کرد تا اینکه کیسینجر خسته شد. او در مقابل رابین و مشاورانش به تیم مذاکره‌کننده خود با طعنه گفت: «یک پیش‌بینی که همیشه درست است، این است که یک ساعت پس از نشستن من با اسرائیلی‌ها، آنها مرا در حالت تدافعی برای بن‌بستی قرار خواهند داد که به‌دلیل ناسازگاری آنهاست.»
آنها بحث را به یک جلسه انفرادی و چهره به چهره موکول کردند که در آن کیسینجر به رابین گفت سادات آماده مذاکره برای توافق سینای۲ است؛ اما باید فعلا مخفیانه بماند. سادات همچنین می‌خواست او بداند که اگر سوریه به اسرائیل حمله کند، مصر مداخله نخواهد کرد. رابین متقابلا موضع خود را درباره عقب‌نشینی از سینا به کیسینجر اعلام کرد: اسرائیل باید ایستگاه هشدار اولیه «ام هاشیبه» را در انتهای غربی گذرگاه گیدی نگه می‌داشت، اما در هر دو طرف آن موضع، او مایل بود ۵۰کیلومتر عقب‌نشینی کند و تا ۱۲۰کیلومتری جنوب شهر سوئز که شامل میادین نفتی می‌شود، عقب برود. او موافقت کرد که آلون را در ماه دسامبر با یک پیشنهاد دقیق اسرائیلی به واشنگتن بفرستد که کیسینجر می‌توانست آن را به سادات برساند.
کیسینجر فکر می‌کرد که به کسب‌وکار خود [منظور دیپلماسی است] برگشته است. همان‌طور که بعدتر به فورد گفت، امیدوار بود که تا ۱۵فوریه همه‌چیز را به پایان برساند. این یک رویا بود. رابین در خاطرات خود آورده است که در آن دیدار به کیسینجر گفته بود که دو شرط دیگر برای عقب‌نشینی دارد: تعهد مصر به عدم خصومت و باقی ماندن گذرگاه‌ها در دست اسرائیل. بر اساس روایت رابین، وی همچنین به کیسینجر گفت که برای اسرائیل خیلی زود است که خط عقب‌نشینی را مشخص کند. در اینجا منشأ سوءتفاهم بین کیسینجر و رابین نهفته است که به‌زودی به یک بحران بزرگ در روابط ایالات‌متحده-اسرائیل منجر شد. کیسینجر گفت که به رابین گفته سادات هرگز با عدم خصومت موافقت نخواهد کرد و رابین پاسخ داده: «می‌دانم که نمی‌توانیم به آن دست پیدا کنیم.» آنچه برای کیسینجر غیرمعمول است این است که به نظر می‌رسد او نکته ظریف موضع رابین را نگرفته است: عدم جنگ‌طلبی خواسته‌ای بود که او تنها در ازای دادن قلمرو کمتر یا دریافت امتیازات سیاسی دیگر از آن صرف‌نظر می‌کرد.
او هرگز قصد نداشت آن را بیهوده رها کند و نمی‌توانست این کار را انجام دهد؛ زیرا بارها به اسرائیلی‌ها و رسانه‌های آمریکایی گفته بود که این یک شرط اساسی برای هر معامله‌ای است که شامل عقب‌نشینی اسرائیل از سینا می‌شود. کیسینجر تصور می‌کرد که چون به رابین گفته بود این موضوع را فراموش کند، کار به همین‌جا ختم شد. به نظر می‌رسد دغدغه او نگرانی از این بود که جهان – با شروع از اسرائیلی‌ها و اعراب - دیگر باور نمی‌کرد که ایالات‌متحده بتواند به تعهداتش پس از استعفای نیکسون و فروپاشی توافق صلح ویتنام عمل کند. او همچنین هدف انتقادات مداوم از سوی نامزدهای دموکرات ریاست جمهوری بود. به نظر می‌رسد اسرائیلی‌ها روی مُخِ کیسینجر راه می‌روند و کیسینجر هم نسبت به اسرائیلی‌ها بیش‌ازحد انتقادی شده بود. کیسینجر در صحبت با فورد، اسرائیلی‌ها را «شرور» و «حرامزاده» توصیف می‌کرد.
او گفت: «مساله این است که آیا یک ملت یهودی سه‌میلیونی می‌تواند امنیت ایالات‌متحده و جهان را در دستان خود بگیرد یا خیر؟» فورد موافقت کرد و سپس پرسید که آیا اسرائیلی‌ها فکر می‌کنند می‌توانند ایالات‌متحده را از طریق لابی خود کنترل کنند؟ کیسینجر به‌گونه‌ای پاسخ داد که احتمالا رئیس جدیدش را ناراحت می‌کرد: «ارزیابی اسرائیلی‌ها این است که شما به‌اندازه کافی قوی نیستید.» اما کیسینجر چنین بود [قوی بود]. هنگامی‌که شلزینگر در اواسط نوامبر گزارش داد که پنتاگون آماده ارسال نامه‌ای پیشنهادی به اسرائیل برای خرید «اف۱۵» است - چیزی که رابین به‌شدت آن را می‌خواست- کیسینجر قاطعانه برخورد کرد. او تصدیق کرد که «آنها قبل از اینکه به چیز دیگری دست یابند، باید در مذاکرات حضور یابند. تنها راهی که آنها امتیاز خواهند داد، این است که کمتر از آنچه نیاز دارند به آنها داده شود.»
دوشنبه، ۹دسامبر۱۹۷۴، واشنگتن دی‌سی قبل از ورود آلون برای مشورت، کیسینجر و رابین توافق کردند که برخلاف برداشت اولیه‌شان او نباید پیشنهادی را ارائه کند که مورد تایید کابینه باشد. برژنف قرار بود در اواسط ژانویه از قاهره بازدید کند. کیسینجر نمی‌خواست رهبر شوروی برای هر امتیازی که اسرائیل ممکن است در آستانه سفرش بدهد، مدعی اعتبار شود (برژنف متعاقبا سفر خود را به‌دلیل بیماری لغو کرد.) این برای رابین بسیار مناسب بود؛ زیرا او خوشحال بود که دیگر مجبور نیست (تا زمانی که کاملا ضروری باشد) چیزی را به تصویب کابینه دچار اختلاف شده خود برساند. با وجود این، کیسینجر هنوز فکر می‌کرد که فورد باید با ابراز بی‌شکیبایی خود نسبت به اسرائیل، فشار را حفظ کند.
