آلودگی پلاستیکی در اقیانوس‌ها نه تنها غیراخلاقی، بلکه غیرقانونی است

آلودگی اقیانوس‌ها با زباله‌های پلاستیکی، تورهای ماهیگیری پلاستیکی و مایکروبید‌های سمی (قطعات حبابی‌شکل و ریز پلاستیکی هستند که کاربرد گسترده‌ای در محصولات آرایشی و بهداشتی مربوط به پوست، مو، دهان و دندان یافته‌اند.) به‌عنوان یکی از بلاهای بزرگ عصر مدرن شناخته شده‌اند؛ آنها نه تنها گونه‌های مهم و در حال انقراض مانند لاک‌پشت‌های دریایی، دلفین‌ها و حتی نهنگ‌های غول‌آسا را گرفتار می‌کنند، بلکه آلاینده‌های آلی با عمر طولانی را جذب می‌کنند که به کل زنجیره غذایی دریایی سرایت می‌کنند. آنچه شاید کمتر در مورد آن صحبت شده است این است که همه این پلاستیک‌های اقیانوس‌ها غیرقانونی هستند. معاهده‌ها، قراردادها و سایر موافقت‌نامه‌های بین‌المللی و منطقه‌ای بی‌شماری، تعهدات الزام‌آوری بر کشورها تحمیل می‌کنند تا اقیانوس‌ها، حیات‌وحش و اکوسیستم آنها را از آلودگی محافظت کنند که شامل آلودگی ناشی از زمین مانند بطری‌های پلاستیکی، کیسه‌های خرید، بسته‌های چیپس و فندک‌های سیگار می‌شود.

اما یک مشکل خیلی بزرگ با قوانین بین‌المللی وجود دارد: ممکن است این تعهدات خیلی رسمی و از لحاظ قانونی الزام‌آور باشند اما تایید و حمایت از آنها دشوار است. هیچ نیروی پلیس یا تعقیب قانونی برای اجرای این قوانین وجود ندارد. تنها طرف‌های عضو یک معاهده قدرت نزاع در برابر دیگر طرف‌ها را دارند و آنها به‌طور کلی به دلایل قابل‌درک برای انجام این کار بی‌میل هستند. آنها نمی‌خواهند روابط دیپلماتیک هماهنگ با همسایگان خود را مختل کنند؛ ممکن است آنها از هزینه‌های بالقوه بترسند؛ و تعداد کمی از دولت‌ها خودشان آنقدر کامل هستند که هیچ نگرانی برای دریافت درمان مشابه نداشته باشند. در نتیجه، دولت‌هایی که تعهدات قانونی خود را برای حفاظت از محیط‌زیست دریایی از پلاستیک‌ها و سایر مواد مضر نادیده گرفته‌اند ترسی هم از آن ندارند. اگرچه پیش از دادگاه بین‌المللی مربوط به قوانین دریا (International Tribunal of the Law of the Sea)، که قدرت اعمال جریمه، هزینه و غرامت‌های سنگین علیه عوامل ایجاد مشکل را دارد، آنها می‌توانند تحت فشار قرار گیرند، ولی چشم‌انداز نزدیکی از انجام این اتفاق نمی‌بینند و آنها تقریبا درست می‌گویند.

این به معنای آن نیست که نمی‌شود کاری کرد. برعکس، رسانه‌ای شدن سلاح قدرتمندی برای تغییر است. هیچ دولتی دوست ندارد برای نقض قوانین بین‌المللی و سایر قوانین الزام‌آور متهم شود. طرفداران محیط‌زیست در سراسر جهان در مبارزه با پلاستیک‌های اقیانوس‌ها می‌توانند از نیروی اخلاقی قوانین بین‌المللی برای فشار به دولت‌ها در جهت اجرای تعهدات محیط‌زیستی، و اقدامات جدی برای کاهش چشمگیر آلودگی پلاستیکی برای اقیانوس‌ها استفاده کنند. کشورهایی که برای آلودگی پلاستیکی در دریاها و اقیانوس‌ها بیشترین مسوولیت را دارند، باید حداقل اندکی نگران شوند. برای نشان دادن قدرت قوانین بین‌المللی، باید شرایطی فراهم شود که کشورهایی که سواحل، توریسم و صنعت ماهیگیری آنها تحت‌تاثیر زباله‌های پلاستیکی قرار می‌گیرند، بتوانند از کشورهای مبدا این زباله‌ها به‌صورت قانونی شکایت کنند.

و گرچه چنین کشوری ممکن است از عمل کردن به تنهایی بترسد، اما اگر با یک ائتلاف بزرگ‌تری مانند Association Of Small Island States پشتیبانی شود و توسط NGOها و جامعه مدنی حمایت شود، حجم و تاثیر افزایش زباله‌های پلاستیکی در دریاها به خوبی تغییر خواهد کرد. و تغییر همان چیزی است که ما ناامیدانه به آن نیاز داریم تا جریان پلاستیک‌ها در دریاها که در حال حاضر حدود ۸/ ۸ میلیون تن در سال برآورد می‌شود را متوقف کنیم؛ همه مخلوقات شگفت‌آور و اکوسیستم‌های ارزشمند را که زباله‌های پلاستیکی آنها را به سوی انقراض سوق می‌دهند را حفظ کنیم؛ و سلامت اقیانوس‌ها و زندگی در کره زمین را به حال اول برگردانیم.