این یک مصونیت موقتی است و اگر توله اکنون در معرض همان ویروس بیماری‌‌زا است، هنوز امکان بیمار شدن وجود دارد؛ اما نسبت به حالتی که هیچ حفاظتی ندارد از شدت آن کاسته خواهد شد و محافظت خود را در این فرآیند گسترش خواهد داد. اگر آنها گرچه توسط پادتن‌های مادر محافظت شده‌اند، اما در معرض عوامل بیماری‌زا نبوده باشند، توله آنها به زودی توانایی مبارزه علیه عوامل بیماری‌زا را از دست خواهد داد و باید دوباره در معرض قرار بگیرد تا دوباره آن را رشد دهد؛ بنابراین حیوانات وحشی به‌طور طبیعی بیشتر در معرض «آلودگی» بیرون هستند و بنابراین به فرزندان آنها مصونیت موقتی نسبت به این آلودگی‌ها داده می‌شود. گرچه توله‌های آن اغلب خیلی زود در معرض همان ویروس‌های بیماری‌زا قرار گرفته‌اند اما این ویروس‌ها آنها را نمی‌کشد؛ چون آنها محافظت‌هایی از مادرشان دارند. ممکن است مصونیت کامل نداشته باشند اما محافظت کافی دارند که ممکن است تنها به بیماری مختصری دچار شوند. وقتی آنها در معرض بیماری قرار می‌گیرند، حتی پس از اینکه آنتی‌ژن‌های مادر از بین می‌روند، آنها آنتی‌ژن‌های خود را تولید خواهند کرد.

انسان‌ها اکنون به پاک کردن محیط‌ها برای محافظت خو گرفته‌اند. ما به‌عنوان پدر و مادر با تغذیه با شیر مادر، مصونیت موقتی به فرزندان خود می‌دهیم؛ اما هرگز به فرزندانمان اجازه نمی‌دهیم تا در معرض «آلودگی‌های» جهان قرار بگیرند تا زمانی که محافظت موقتی آنها از بین برود. بنابراین، زمانی که کودکان بزرگ‌تر یا بزرگسالان با عوامل بیماری‌زا در تماس باشند؛ عواملی که مطلقا هیچ حفاظتی در برابر آنها ندارند، این مشکل می‌تواند سخت‌تر باشد. آیا متوجه شده‌اید که به نظر می‌رسد از بینی نوزادان آب می‌آید و دیگر علائم بیماری را اغلب اوقات دارند؟ به نظر می‌رسد آنها درحال تجربه برخی عوامل بیماری‌زا هستند که ما قبلا از آن مصون بودیم و ممکن است آنها تنها محافظت جزئی از آنها داشته باشند. آنها این بیماری‌های خفیف را می‌گیرند، چون در تماس با جهان هستند و مدام آنها را مزه و بو می‌کنند. و اگر خیلی شدید نباشد یا قبلا محافظت جزئی داشته باشد، آنها بهبود می‌یابند و هرگز به آن بیماری خاص دوباره مبتلا نمی‌شوند.