به‌عنوان نمونه، طرح پایلوت دوچرخه‌سواری در منطقه ۸ شهرداری تهران در سال‌های اخیر اجرایی شد که در عمل نتوانست موفقیت چندانی کسب کند و به همراه دیگر طرح‌های اجرا‌شده در مناطق شهرداری تهران همچون ایجاد داک‌های هوشمند و کیوسک‌های نگهداری و خریداری تعداد زیادی دوچرخه، که با هدف گسترش دوچرخه‌سواری انجام گرفت، موجب اتلاف اعتبارات کلان حمل و نقلی شهرداری تهران شد. ریشه‌یابی علل ایجاد این مساله، نشان از نبود برنامه و هدف مشخص و همچنین عدم انجام مطالعات صحیح در راستای اهداف بلندمدت حمل و نقل عمومی شهر تهران داشت. ویژگی‌های فعلی این مساله در تهران به همراه پیچیدگی‌های خاص معضل ترافیک، ما را به این نتیجه می‌رساند که پیش از اجرای طرح‌های جدید و تخصیص اعتبارات غیر هدفمند در حوزه‌های مرتبط با حمل و نقل، به بررسی کارشناسی پروژه‌ها پرداخته شود. بررسی‌های تخصصی در زمینه گسترش دوچرخه‌سواری نشان‌دهنده عواملی است که باید قبل از اجرای طرح دوچرخه اشتراکی به آن توجه شود. این موارد عبارتند از:

- شیب طولی راه در راحتی و ایمنی دوچرخه‌سواران اهمیت بسزایی دارد. اگر شیب طولی مداوم راه از ۲ درصد بیشتر باشد، دوچرخه‌سواری در آن راحت نبوده و دوچرخه‌سواران نمی‌توانند در سربالایی‌های تند، حداقل سرعت لازم برای پایدار ماندن دوچرخه را حفظ کنند. در سرپایینی‌های تند نیز دوچرخه سرعت می‌گیرد و تعداد قابل توجهی از دوچرخه‌سواران مهارت لازم را برای راندن دوچرخه در سرعت‌های زیاد ندارند. این مساله از آنجا اهمیت پیدا می‌کند که اولا مسیرهای شمالی – جنوبی تهران دارای شیب‌های تند و بعضا بسیار شدید هستند که عبور از آنها با دوچرخه میسر نیست و غالبا شهرهای هموار هستند که قابلیت استفاده گسترده از مزایای دوچرخه را دارند. در مجموع استفاده گسترده از دوچرخه با شرایط اقلیمی پایتخت به هیچ روی همخوانی ندارد. ثانیا متوسط مسافت سفر‌های روزانه در تهران بیش از حد متوسط انجام سفر با دوچرخه است.

- دوچرخه‌سوار در هوای آلوده دچار کمبود انرژی و اختلالات تنفسی و خستگی روحی می‌شود و در نهایت تاثیر منفی بر او می‌گذارد. بررسی‌های پزشکی نشان می‌دهد که دوچرخه‌سوارانی که از نزدیکی یک محل پرترافیک عبور می‌کنند ۱۰ برابر بیشتر آلودگی را وارد بدن خود می‌کنند تا افراد پیاده‌ای که در آن محل توقف کرده‌اند. بنابراین در وضعیت نامناسب هوای تهران از نظر آلودگی و وجود ازدحام ترافیکی در گره‌های بی‌شمار ترافیکی در سطح پایتخت، در شرایط فعلی استفاده از دوچرخه به زیان سلامتی شهروندان می‌انجامد.

- بررسی مسیرهای موجود دوچرخه در شهر تهران نشان‌دهنده تعارض بسیار زیاد آنها با استانداردهای این نوع مسیرها است. به‌عنوان مثال: عدم ایزوله‌سازی مسیر، عبور و مرور بسیار خطرزای موتورسیکلت‌ها و نبود عزمی مبنی بر ساماندهی وضعیت موتورها، عدم آرام‌سازی در محل‌های لازم، وضعیت نامناسب روسازی راه‌ها و پیاده‌روها در اثر وجود ناهمواری‌های متعدد و خطرآفرین و همچنین نبود سیستم هدایت آب‌های سطحی از معابر. مجموع موارد مذکور در نهایت به نبود ایمنی برای دوچرخه‌سواران منجر شده است.

- نبود شبکه یکپارچه دوچرخه‌سواری و همچنین نبود زیرساخت‌ها و تجهیزات لازم، از مطلوبیت سفر با دوچرخه خواهد کاست. در پژوهشی که از بخشی از ساکنان مناطق یک، ۴، ۶، ۲۰ و ۲۲ صورت گرفت، مشخص شد دو عامل عدم رضایت از زیرساخت‌ها (مسیر ویژه و پارکینگ مخصوص) ۸/ ۲۵ درصد و زمان زیاد سفر با ۳/ ۱۵ درصد بیشترین سهم را در عدم تمایل افراد به استفاده از شیوه سفر دوچرخه دارند. با توجه به دلایل طرح شده، می‌توان نتیجه گرفت با شرایط فعلی پایتخت از نظر تراکم پیچیده ترافیک، وضعیت آلودگی هوا و نبود زیرساخت‌های مناسب و همچنین مشکلات اقتصادی ارگان‌ها، نباید با عدم تشخیص صحیح اولویت‌ها در حوزه حمل و نقل، موجبات اتلاف منابع را فراهم کرد و در مقابل با هدف قرار دادن پروژه‌های مهم و تاثیر‌گذار همچون توسعه خطوط مترو و اصلاح سیستم بی آر تی، نسبت به کاهش مشکلات ترافیکی و آلودگی‌های پایتخت اقدام کرد. همچنین انجام مطالعات لازم پیش از اجرای طرح‌ها و بررسی نمونه‌های ناموفق اجرا شده نیز می‌تواند در موفقیت پروژه‌های ترافیکی تاثیرگذار باشد.