تولید موادغذایی از داده‌ها در ۲۰ سال آینده

نویسنده: Marius Robles مترجم: مریم رضایی منبع: Fast Company : سال ۲۰۳۸ است. کلمه «چاشنی» دیگر کاربردی ندارد. ضررهای شکر معادل سیگار برشمرده شده و قرار است نمک با گیاهان سالم جایگزین شود. ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که میوه‌ها با استفاده از علم ژنتیک پرورش می‌یابند، تخم‌ مرغ‌ها از مرغ به وجود نمی‌آیند، کباب‌ها از گوشت حیوانات گرفته نشده‌اند و ماهی‌های سرخ شده هیچ‌وقت دریا را ندیده‌اند.

آیا این همان چیزی است که سال‌ها پیش وقتی به دنبال شفافیت، قابلیت پیگیری و پایدارپذیری نظام غذایی بودیم، در ذهن داشتیم؟ حدود یک دهه پیش، در یک تنگنای کشاورزی گیر کرده بودیم که به دلیل آب‌وهوای گرم ایجاد شده بود و عامل خیلی از بیماری‌ها بود و منابع غذایی که کشت و مصرف می‌کردیم را به شدت تحت تاثیر قرار داده بود. در نهایت، سه چهارم غذای کل دنیا فقط از ۱۲ نوع گیاه و پنج گونه جانوری تامین می‌شد. ما از این اشتباه درس گرفتیم و شروع به استقبال از تنوع زیستی کردیم. یعنی گوشت را در لابراتوارها پرورش دادیم و روباتیک را در مزارع به کار گرفتیم. اما پیشرفت‌های تکنولوژیک که امکان تولید غذاهای پاک و پایدار را فراهم کرده، سناریوهای وحشتناکی را هم موجب شده است.

کشاورزان سنتی هیچ راه دیگری به جز بازآفرینی خود نداشتند، گرچه تعداد خیلی کمی از آنها ظرفیت سازگار شدن با شکل جدید کشاورزی را پیدا کردند. روبات‌ها بیشتر آنها را حذف کردند. سبزیجاتی مثل گل کلم، کلم و بروکلی به دلیل نبود کارگرانی که آنها را کشت کنند، با افزایش بی‌سابقه قیمت مواجه شدند. اما روبات‌ها این هزینه‌ها را تا ۴۰ درصد کاهش دادند.

کشاورزی در حال حاضر بیشتر در دست نسل جوان است و ۷۰ درصد آنها فارغ‌التحصیلانی هستند که خودشان را «دانشمندان کشاورزی شهری» می‌نامند. آنها با استفاده از تاسیسات هیدروپونیک (شیوه کشت بدون خاک) پربازده و آخرین تکنولوژی‌ها برای کم کردن فاصله بین شهروندان و غذای مصرفی آنها، همه انواع گیاهان را در کانتینرهایی که درون شهرها تعبیه شده پرورش می‌دهند. مزرعه‌ها اکنون در دل شهرها قرار گرفته و قابل رویت است، اما بیشتر از اینکه شبیه یک مزرعه خاکی سنتی باشند، شبیه یک اپ استور هستند.

ما در یک عصر «فراشخصی‌سازی» زندگی می‌کنیم، اما همزمان حریم شخصی چندانی هم نداریم. کل تغذیه ما طبق یک برنامه پیش می‌رود و عملا هیچ حق انتخابی وجود ندارد.

آشپزخانه‌ها کاملا تغییر کرده‌اند. حالا ما بیورآکتورها (دستگاه‌هایی برای فراهم کردن محیط فعال از نظر زیستی و کشت سلولی) را به اضافه مجموعه کاملی از وسیله‌های آشپزی هوشمند در آشپزخانه‌هایمان داریم که فقط غذا را فرآوری نمی‌کنند، بلکه می‌توانند خودشان یک غذا یا دستور غذایی را آماده کنند. ما از باغچه‌های خانگی شهری هم فراتر رفته‌ایم و به گلخانه‌های روباتیکی رسیده‌ایم که غذا را با سرعت بسیار بالا (۵۰۰ برابر سریع‌تر از کشت گیاه در خاک) تولید می‌کنند.

می‌توانیم این روزها غذا را به راه‌های بسیار دور بفرستیم. روش حمل و نقل مواد غذایی و ارسال به خانه‌های ما از موتور و دوچرخه و روبات، به ارتباط پهنای باند رسیده است. یعنی به جای اینکه خود غذا را بفرستیم، داده‌های آن را ارسال می‌کنیم. ما می‌توانیم دستورالعمل پخت غذاهایی را که سرآشپزهای بزرگ در رستوران‌های مطرح دنیا تهیه می‌کنند، به دست آوریم. به محض اینکه این دستورها را بخریم، پرینترهای سه‌بعدی ما ظرف چند ثانیه این غذاها را برایمان تولید می‌کنند.

این اتفاق‌ها بعد از این رخ داد که شرکت‌ها هر گونه ماده غذایی در دنیا را دیجیتال‌سازی و امکان چاپ سه‌بعدی آنها را فراهم کردند. آنها یک پایگاه داده از غذاهای دیجیتالی درست کردند که اطلاعاتی را در مورد طعم، رنگ، شکل، بافت و ارزش غذایی مواد مختلف ذخیره‌سازی کرده بود. کاربر فقط باید نوع غذایی را که می‌خواست از این پایگاه داده انتخاب می‌کرد و با پرینتر سه‌بعدی خود مکعب‌های کوچکی از آن غذا تولید می‌کرد سپس طعم، رنگ و مواد مغذی متناسب را به آن تزریق می‌کرد.

هوش مصنوعی به‌طور کامل در زندگی و سپس آشپزخانه‌های ما نهادینه شده است. هر شهروندی یک الگوریتم پیش‌بینی‌کننده طعم دارد که به DNA پخت و پز او وابسته است و هر خاطره و مزه‌ای را که به غذا مربوط می‌شود از دوران کودکی ما فهرست می‌کند. از آنجا که این الگوریتم همه نیازهای خوراکی ما را به‌طور کامل می‌داند، حتی می‌تواند حال و حوصله ما را پیش‌بینی کند و به وسایل آشپزی ما دستور آماده‌سازی مناسب‌ترین وعده غذایی را بدهد. هر چیزی که نیاز داریم در یک پایگاه داده ثبت و ضبط می‌شود.

معدود رستوران‌هایی که باقی مانده‌اند، بیشتر مسوولیت حفظ سلامت مشتریان خود را بر عهده دارند. رستوران‌ها قبلا فقط مشتریان خود را سیر نمی‌کردند، بلکه جایی برای مصالحه، مذاکره، اظهار عشق، دورهمی‌های دوستانه یا کاری، گفت‌وگوهای عمیق و... بودند. این روزها، بیشتر رستوران‌ها مجازی شده‌اند. آنها هنوز هم غذا آماده می‌کنند، اما این غذاها را به خانه‌های شما می‌فرستند. دیگر میز و صندلی برای نشستن داخل رستوران وجود ندارد. پیشرفتی که در حفظ و نگهداری از غذا حاصل شده، به ما امکان می‌دهد از هر منویی در کنار راحتی خانه خودمان لذت ببریم.

بیشتر رستوران‌ها با دانلود کردن «امتیاز غذای شهروندی» و الگوریتم‌ پیش‌بینی‌کننده سلیقه مشتری، اطلاعاتی در مورد وزن، قد، نیازهای رژیمی و شرایط فیزیکی فرد به دست می‌آورند و گزینه‌های مناسب را پیشنهاد می‌دهند.