مگر می‌توان بدون عکس زندگی کرد؟

آرزو جعفریان: این روزها نمایشگاه عکس‌ها و اینستالیشن امیر حسین حشمتی با عنوان «کاشه‌های قره داغ» در گالری شیرین با استقبال چشمگیر و فروش خوبی مواجه شده است. امیرحسین حشمتی متولد ۱۳۴۰ تهران و فوق لیسانس مهندسی برق، از سال ۸۷ تاکنون در چندین نمایشگاه در گالری‌های مختلف آرا، والی، دی و آن شرکت داشته است و این ششمین نمایشگاه انفرادی او محسوب می‌شود. به بهانه نمایش عکس‌های تازه‌اش در گالری شیرین با او به گفت‌وگو نشستیم:

*در مورد دوره‌های مختلف عکاسی و انتخاب سوژه‌ها بگویید؟

در ۲۰ سالی که عکاسی کرده‌ام، ۱۳ سال آن با دوربین آنالوگ کار کردم. در آن دوره عکس‌هایم صرفا از طبیعت و عکاسی از وقایع طبیعی، به طور اتفاقی بود. عکاسی دیجیتال را ۷ سال پیش شروع کردم. با آمدن فن آوری دیجیتال، گرفتن عکس با ظهور آن هم زمان شد. وضعیت زندگی نیز طوری شد که عکاسی را به عنوان حرفه در زندگی‌ام انتخاب کردم. در طبیعت همه چیز سوژه است. از آنچه سیال است؛ از آنچه سر جایش است و با نسیمی می‌رقصد تا آنچه استوار و با صلابت ایستاده است.

*نظر شما در مورد جنبه اقتصادی عکاسی به عنوان یک حرفه چیست؟

اولین کاری که یک عکاس که می‌خواهد از این طریق امرار معاش کند باید انجام دهد آن است که خود را به عنوان عکاس حرفه‌ای معرفی کند. وگرنه می‌افتد به کارهای مجانی برای دوستان و فامیل!

* چه کنیم که فرهنگ خرید عکس برای مردم ما تبیین و تبلیغ شود؟

فرهنگ خرید عکس وجود دارد. مگر می‌توان بدون عکس زندگی کرد؟ در هر خانه‌ای یک دوربین عکاسی وجود دارد و مردم عکس گرفتن را دوست دارند. ارزش عکاسی به‌عنوان هنری ارزشمند در دانشگاه‌ها و موسسات خصوصی تدریس می‌شود. مخصوصا پیشکسوت‌های عالی‌قدر ما که همیشه در عرصه آموزش عکاسی فعال بوده‌اند. این همه مجله و سایت درباره عکاسی داریم. واقعا کار فرهنگی درباره عکاسی انجام می‌گیرد، اما باید «مثلث» تجارت شکل بگیرد و بس.