دیدار ترامپ و اون با یک غافلگیری همراه بود
چند قدم در خاک کره‌شمالی
عکس: AFP
وی در این‌باره گفت که عبور نمادینش از خط فاصل میان دو کره «افتخاری بزرگ» است و «احساس خوبی است که اولین رئیس‌جمهوری آمریکا باشی که به کره‌شمالی پا گذاشته‌ای.» ترامپ گفت: «بسیار مفتخرم که توانستم از خط مرزی عبور کنم.» دو طرف پذیرفتند که مذاکره‌کنندگان خود را بار دیگر به پشت میزها بازگردانند تا یک توافق هسته‌ای جامع شکل گیرد. رئیس‌جمهور آمریکا در حضور خبرنگاران از کیم‌جونگ‌اون تشکر کرد که او را به‌خاک کره‌شمالی راه داده است. او همچنین گفت: «وقتی من این موضوع را (ملاقات در منطقه مرزی) مطرح کردم، اگر رئیس کیم (عنوان رهبر کره‌شمالی) دعوت را نمی‌پذیرفت، برای من در برابر چشم رسانه‌ها خیلی بد می‌شد. خیلی سپاسگزارم که او پذیرفت این دیدار انجام شود چون خیلی برای من و برای ایشان خوب شد.»
کیم و ترامپ سپس به همراه رئیس‌جمهور کره‌جنوبی در خاک سئول رایزنی‌های خود را در پشت درهای بسته آغاز کردند. رئیس‌جمهوری آمریکا پیش‌تر اعلام کرده بود که هرگاه کیم‌جونگ‌اون هم موافق باشد، دیداری با یکدیگر در منطقه مرزی دو کره داشته باشند. او سپس اعلام کرده بود که کیم‌جونگ‌اون نیز از برگزاری این دیدار غیرمنتظره استقبال کرده است.ترامپ سحرگاه روز یکشنبه اعلام کرد: «ظاهرا، همه‌چیز برای برگزاری این دیدار غیرمنتظره و سریع آماده شده است.» از منطقه غیرنظامی بین دو کره به‌عنوان «نماد تجزیه و جدایی» دو کشور یاد می‌شود. کیم‌جونگ‌اون اظهار کرد که از توییت دونالد ترامپ و دعوت وی برای دیدار از آمریکا شگفت‌زده شده است.
ترامپ در دیدار با رهبر کره‌شمالی گفت: «از همان روزی که همدیگر را برای اولین‌بار دیدیم از یکدیگر خوشمان آمد.» او همچنین خبر داد که تیم‌های مذاکره‌کننده دو کشور ظرف دو یا سه هفته آینده با یکدیگر دیدار خواهند کرد. کیم‌جونگ‌اون نیز اظهار امیدواری کرده که دو کشور بر تمام مشکلات گذشته غلبه کرده و صفحه جدیدی را در روابط دوجانبه باز کنند. اون هم با ستایش از ترامپ به‌عنوان اولین رئیس‌جمهوری از آمریکا که پا بر خاک کره‌شمالی گذاشته است، گفت: «اگر از ترامپ خوشم نمی‌آمد این دیدار انجام نمی‌گرفت.» ترامپ پس از این دیدار در جمع خبرنگاران در کنار مون جائه‌این، رئیس‌جمهور کره‌جنوبی، گفت که سه طرف حاضر در نشست با تشکیل تیمی برای ادامه مذاکرات موافقت کردند. ترامپ گفت: «هیچ‌کس نمی‌داند اوضاع در آینده چگونه خواهد بود اما این دیدار بسیارافسانه‌ای بود، یک روز بسیار تاریخی و تاریخی‌تر خواهد شد اگر چیزی از این دیدار حاصل شود.»
ترامپ در سخنان خود بار دیگر به انتقاد از دولت قبلی آمریکا پرداخت و گفت یک آشفتگی و شلوغی وجود داشت. چیزهای بدی رخ داد. پس از صحبت‌های رئیس‌جمهور کره‌جنوبی، ترامپ گفت که می‌خواهد از اون به‌خاطر اینکه او را از دست رسانه‌هایی که دنبال او بودند، نجات داده تشکر کند. ترامپ گفت: «ما می‌توانیم کوه‌ها را حرکت دهیم.» او به‌رغم ابراز امیدواری برای لغو تحریم‌های کره‌شمالی گفت: «الان زمان این کار نیست. تحریم‌ها می‌مانند. من در آرزوی لغو آنها هستم. من اعمال تحریم علیه کشورها را دوست ندارم اما تحریم‌ها می‌مانند.» رئیس‌جمهور آمریکا افزود: «تحریم‌ها در زمان فعالیت کارگروه تشکیل شده همچنان باقی خواهد ماند. در برخی مواقع در ضمن گفت‌وگوها اتفاقاتی رخ می‌دهد، بنابراین تحریم‌ها باقی می‌مانند.»
رهبر کره‌شمالی هم گفت: «از پیشنهاد شما در توییتی که زده بودید بسیار شگفت‌زده شدم و تازه عصر بود که تاییدیه آن را گرفتم. مایل بودم که دوباره با شما ملاقات کنم و به‌ویژه به‌خاطر دو کره.» کیم با اشاره به‌خط حائل گفت که «اینجا نشانه‌ای از تاریخ شوم در گذشته است» و افزود: «اینکه به‌خاطر دو کره این امکان فراهم شده تا در اینجا با هم ملاقات کنیم خیلی عالی است.» رهبر کره‌شمالی انجام این دیدار را برای مذاکرات آینده «مثبت» توصیف کرد. رئیس‌جمهوری آمریکا پیش‌تر گفته بود: «اتفاقات خیلی مثبتی درحال رخ دادن است. واقعا مثبت.» رئیس‌جمهوری ایالات‌متحده پیش از عزیمت به سمت منطقه حائل، در جمع شماری از چهره‌های تجاری و بازرگانی کره‌جنوبی، گفته بود بین او و رهبر کره‌شمالی، «احساس خوب» و «رابطه خوبی» وجود دارد. ترامپ گفت «من به‌خط حائل غیرنظامی می‌روم و می‌دانم که آنها مایل به دیدار هستند و من هم خیلی دوست دارم سلامی بکنم.»
«بیکر- کرولی»، گزارشگران نیویورک‌تایمز، نوشتند که ترامپ و کیم ۲۰ گام در داخل خاک کره‌شمالی پیش رفتند و درحالی با یکدیگر مصافحه کردند که تلویزیون‌های بین‌المللی به‌صورت زنده درحال پخش این دیدار بودند. بسیاری از گزارش‌ها ترامپ را «رئیس‌جمهور غیرمنتظره» و «استاد اقدامات غیرمنتظره» خواندند. پس از تعارفات و عکس‌های یادگاری رهبران سه کشور (آمریکا و دو کره) در «خانه آزادی» مستقر در کره‌جنوبی مذاکرات خصوصی خود را ادامه دادند. این گزارشگران می‌نویسند ترامپ به‌خاطر شغل گذشته‌اش ذاتا یک «شومن» است و دیداری انجام داد که نوعی گسست از سنت روسای‌جمهور سابق آمریکا بود. تاکنون هیچ‌یک از روسای‌جمهور آمریکا در یک منطقه به‌شدت نظامی که با سلاح و سیم خاردار طی ۶۶ سال گذشته از هم جدا شده با رهبران کره‌شمالی دیدار نداشته‌اند. ترامپ اعلام کرد که رهبری تیم مذاکرات آمریکا بر عهده استفن بیگان، نماینده ویژه خواهد بود اما هنوز معلوم نیست مسوول و نماینده کره‌شمالی در مذاکرات هسته‌ای کیست. ترامپ اظهار کرد که این «نمایش دوستی» می‌تواند بن‌بست‌ها را بشکند. او باور خود به قدرت دیپلماسی شخصی‌اش را برای دستیابی به آنچه که روسای‌جمهور قبلی نتوانستند انجام دهند مورد تاکید قرار داد. ترامپ امیدوار است که بتواند در طول مدت باقی مانده دور اول خود به راه‌حلی مناسب برای کره‌شمالی دست یابد و آن را به منزله میراثی برای دوران پس از خود به یادگار بگذارد. با وجود اینکه برخی به ترامپ می‌تازند و او را ساده‌لوح خطاب می‌کنند اما به نظر می‌رسد رئیس‌جمهور آمریکا به عمق فاجعه، در صورت درگیری دو کره و مسلح شدن شمال به تسلیحات هسته‌ای، واقف است. ترامپ پیش از دیدار با رهبر کره‌شمالی درحالی‌که به‌خط مرزی دو کره و ساختمان‌های واقع در پیونگ‌یانگ خیره شده بود گفت: «۳۵ میلیون نفر در کره‌جنوبی و ۲۵ مایل دورتر از کره‌شمالی زندگی می‌کنند. با آنچه آنها در کوه‌ها انبار کرده‌اند هیچ چیزی به اندازه این خطر، خطرناک نیست.» اشاره او هم به کوه‌هایی بود که ممکن است کره‌شمالی در آنجا تسلیحاتی پنهان کرده باشد و هم اشاره داشت به زرادخانه نظامی این کشور.
به نوشته گزارشگران نیویورک‌تایمز، اگر تا دیروز نام این منطقه نظامی یادآور جدایی و تجزیه بود اما سفر ترامپ به‌عنوان نقطه عطف باعث شد این منطقه به یک اتفاق دیگر هم شناخته شود و آن سفر دونالد ترامپ به‌عنوان اولین رئیس‌جمهور آمریکا به این منطقه بود. از روستای پانمونجوم به‌عنوان «روستای آتش‌بس» هم یاد می‌شود زیرا در این منطقه بود که نیروهای سازمان ملل تحت امر آمریکا معاهده آتش‌بس با کره‌شمالی و حامی چینی‌اش را در سال ۱۹۵۳ منعقد کردند که موجب پایان جنگ کره شد. به نوشته «بیکر- کرولی»، با وجود این «لحظه نمادین آشتی» اما باز ترامپ گله‌مند بود؛ گله‌مند از رسانه‌هایی که اقدامات تنش‌زدای او در شبه‌جزیره را چندان پوشش ندادند.
ترامپ گفت: «قبل از دیدارمان در سنگاپور، درگیری‌های زیادی داشتیم اما اکنون اوضاع به‌شدت آرام است. این یک دنیای متفاوت است.» او با اشاره به رسانه‌های خبری گفت: «این مساله اساسا گزارش نشده است... دستاوردهای زیادی داشتیم.» طی یک سالی که از اولین دیدار کیم- ترامپ می‌گذرد، کره‌شمالی هیچ آزمایش هسته‌ای انجام نداده، زندانیان آمریکایی را آزاد کرده و اجساد آمریکایی‌های بازمانده در این کشور را تحویل داده است اما هنوز طرح جامعی برای زرادخانه نظامی- هسته‌ای کره‌شمالی ارائه نشده است.
منتقدان بر این باورند که دیدار از منطقه غیرنظامی شده دو کره (DMZ) فقط فرصتی برای عکس گرفتن بود آن هم از سوی رئیس‌جمهوری که مشتاق خودنمایی است و در دوران او بود که نزاع لفظی با کره‌شمالی شدت گرفت و سایه جنگ هسته‌ای بر سر جهان سنگینی می‌کرد. انگار نه انگار که این ترامپ بود که (در صورتی که خاک آمریکا یا متحدانش تهدید شود) از «آتش و خشم» سخن می‌گفت و تهدید به نابودی کره‌شمالی می‌کرد. «جوزف یون» که در دوران اوباما و ترامپ نماینده ویژه آمریکا در امور کره‌شمالی بود، می‌گوید: «در این مرحله واقعا نمی‌دانم که آنچه ترامپ به‌دنبال آن است چیست. این درحالی است که شاهد هیچ کاهشی در زرادخانه نظامی- هسته‌ای کره‌شمالی نیستیم بلکه شاهد افزایش آن هم هستیم.» او می‌افزاید: «درست است که تنش‌ها کم شده اما به‌خاطر داشته باشید که تنش‌ها به‌خاطر آتش و خشم در سال ۲۰۱۷ افزایش یافتند.»
از سوی دیگر، «سو می‌تری»، که در دوران بوش و اوباما دستیار مشاور امنیت ملی بود و متخصص مسائل کره است، می‌گوید اگر ترامپ از خواسته‌های خود کوتاه بیاید و به توافق نسبی به‌جای یک توافق جامع تن دهد می‌توان امیدوار بود که نتیجه حاصل شود. او به گزارشگران نیویورک‌تایمز می‌گوید: «این دیدار می‌تواند منجر به یک دیدار اساسی‌تر شود. فکر می‌کنم ترامپ می‌تواند امتیاز کافی در میز مذاکرات به طرف مقابل بدهد مثلا فقط بر تاسیسات یونگ‌بیون و یک مرکز هسته‌ای مظنون دیگر متمرکز شود تا یک توافق موقت تضمین کند و مقداری هم از تحریم‌ها بکاهد.» در آوریل ۲۰۱۸ رهبر کره‌شمالی از DMZ عبور کرده و با رئیس‌جمهور کره‌جنوبی دیدار کرد و به اولین رهبر کره‌شمالی تبدیل شد که از پایان جنگ میان دو کشور در سال ۱۹۵۳ از این خط عبور کرده است. جیمی کارتر و بیل کلینتون هم از پایتخت کره‌شمالی دیدار کردند اما زمانی این اتفاق افتاد که آنها کاخ سفید را ترک کرده بودند. روسای‌جمهور مستقری مانند رونالد ریگان، کلینتون، بوش و اوباما همگی از DMZ دیدار داشتند اما هرگز از سوی رهبر کره‌شمالی مورد استقبال قرار نگرفتند.
«جیمز گریفیث»، در گزارش ۳۰ ژوئن برای سی‌ان‌ان اما نگاه دیگری به دیدار کیم و ترامپ دارد. او می‌نویسد هرگاه صحبت از توافق میان کره‌شمالی و آمریکا می‌شود نام «مون‌جائه‌این» دیده نمی‌شود و در عوض این «شی‌جین‌پینگ» است که نامش همواره مطرح می‌شود. او می‌نویسد وقتی رئیس‌جمهور چین از تلاش‌های رهبر کره‌جنوبی برای دیدار با رهبر کره‌شمالی و عبور از خط مرزی حمایت کرد چنین به نظر می‌رسید که «شی» منزوی شده و «این» سکاندار تحولات شده است چرا که پیونگ‌یانگ هم برای حمایت اقتصادی و دیپلماتیک به سوی جنوب چشم دوخته بود. اما وقتی دومین دیدار کیم و ترامپ در هانوی بدون نتیجه پایان یافت نفوذ «شی» افزایش یافت. پس از آن بود که پیونگ‌یانگ یک موشک کوتاه‌برد شلیک کرد و تبلیغات خود علیه سئول را به‌خاطر آنچه شکست «مون» برای حفظ صلح می‌دانست افزایش داد.
در هر حال، وزیرخارجه کره‌شمالی می‌گفت: «روابط میان کیم و ترامپ مبنایی فردی یافته است.» گریفیث معتقد است تحریم‌هایی که پس از نشست ویتنام اعمال شد نقطه عطف بود، چراکه موجب کمک چین به کره‌شمالی شد. اگرچه گاهی چین با تحریم‌ها علیه آزمایش‌های موشکی کره‌شمالی همراهی می‌کند اما این به این معنا نیست که «شی» با رویکرد «فشار حداکثری» علیه کیم موافق است. به نظر می‌رسد سفر «شی» به کره‌شمالی زمینه نرم کردن پیونگ‌یانگ را فراهم کرد. برخی می‌گویند «شی» با چراغ سبز نشان دادن به پیونگ‌یانگ عملا زمینه‌ساز این دیدار شده است. گریفیث برای سخن خود استدلال می‌آورد و می‌نویسد پس از دیدار موفقیت‌آمیز ترامپ با رئیس‌جمهور چین در اجلاس جی ۲۰ و نرم شدن موضع ترامپ در برابر اژدهای زرد، او به کره‌جنوبی رفت تا از منطقه DMZ و رهبر کره‌شمالی دیدار کند. این گزارشگر در نهایت، نقش رئیس‌جمهور چین را علت اصلی سفر ترامپ می‌داند. او معتقد است «شی» ظاهرا در دیدار با ترامپ به آنچه می‌خواست دست یافته و بنابراین، محتمل است که چین به رهبری کره‌شمالی برای پاسخ مثبت دادن به دیدار ترامپ چراغ سبز نشان داده است. گریفیث معتقد است که دولت‌ها معمولا بر این باورند که مسائل و مناقشات میان خود را می‌توانند به‌صورت مجزا ملاحظه کنند: یعنی ممکن است روی X اختلاف نظر داشته باشند اما روی Y با یکدیگر همکاری می‌کنند. اما ظاهرا ترامپ این اصل را گاهی به دور انداخته است. در ماه می ترامپ پیشنهاد یک معامله تجاری را به پکن داد که می‌توانست موجب کاهش فشار بر شرکت چینی هوآوی شود اگرچه نگرانی‌های آمریکا بیشتر امنیتی بود تا اقتصادی. در کره‌شمالی نیز ترامپ اعلام کرده که کمک چین در ماجرای کره‌شمالی می‌تواند به نفع پکن هم باشد. ترامپ در سال ۲۰۱۷ گفته بود: «چین نفوذ زیادی روی کره‌شمالی دارد. چین یا تصمیم می‌گیرد به ما در کره‌شمالی کمک کند یا چنین نمی‌کند. اگر کمک کنند به نفع چین خواهد بود اگر کمک نکنند، به نفع هیچ‌کس نخواهد بود.»
گزارشگر سی‌ان‌ان می‌افزاید ترامپ می‌خواهد خود را «حامی چانه‌زنی بزرگ» جا زند. یکی از دلایلی که تصور می‌شود موجب به نتیجه نرسیدن اجلاس هانوی شده باشد این بود که پیونگ‌یانگ خواستار برداشته شدن تدریجی تحریم‌ها بود، اما واشنگتن به چیزی فراتر از آن می‌اندیشید و خواستار برچیده شدن کل برنامه هسته‌ای این کشور بود. اگرچه ما چیزی از نشست ترامپ و شی در اجلاس گروه ۲۰ نمی‌دانیم اما ترامپ پیش از این از نفع اقتصادی پکن سخن گفته بود.
به نظر می‌رسد در اجلاس گروه ۲۰ اتفاقی افتاده که چین موافقت خود را با مذاکرات نشان داده است. تردیدی نیست که یک کره‌شمالی که دارای اقتصادی آزاد و بازار محور باشد به نفع تاجران چینی است همان‌طور که بازار آمریکا به نفع تاجران چینی است. با این حال، این گزارشگر بر این باور است که چین دارای موضع استواری است؛ از یکسو چینی‌ها خواستار رهایی از فشار آمریکا هستند، اما وقتی پای کره‌شمالی به میان می‌آید چینی‌ها بازی دوگانه‌ای را شروع می‌کنند: از یکسو بدشان نمی‌آید که کره‌شمالی در زمینه موشکی و هسته‌ای مهار شود و آمریکا تلنگری به این کشور بزند، اما همزمان و اگر لازم باشد، کمک‌هایی هم به کره‌شمالی می‌دهد.
DMZ چیست؟
منطقه غیرنظامی شده و حائل بین دو کره، خطی است به‌طول ۲۵۰ کیلومتر و عرض چهار کیلومتر که نقش مرز بین دو کشور را بازی می‌کند. در حقیقت، این منطقه که در آمریکا به «دی‌ام‌زی» (DMZ) معروف است، نوار باریکی است که شبه‌جزیره کره را به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم کرده است. درون این منطقه هیچ‌گونه تاسیسات نظامی وجود ندارد، اما دو سوی این منطقه یکی از نظامی‌ترین نقاط جهان است اما عرض چهار کیلومتری آن غیرنظامی است. روسای‌جمهوری و دیگر مقام‌های ایالات‌متحده معمولا از منطقه حائل مرزی دیدار می‌کنند. هر از گاهی هم مذاکراتی در آنجا برگزار می‌شود. در زمانی که روابط میان دو کشور پرتنش نیست، توریست‌ها می‌توانند از بخش جنوبی این منطقه بازدید کنند. منطقه غیرنظامی بین دو کره یک منطقه در ۳۰ مایلی شمال سئول (پایتخت کره‌جنوبی) است که در آتش‌بس بین دو کره در سال ۱۹۵۳ به‌عنوان منطقه حائل بین دو کره که هیچ فعالیت نظامی در آن وجود ندارد تعیین شده است. این منطقه نه‌تنها یک مکان استراتژیک برای نشست‌ها و دیدارهای سیاسی است، بلکه یک جاذبه گردشگری پرطرفدار نیز به‌شمار می‌آید. اگر چه این منطقه نام «غیرنظامی شده» را بر خود دارد و ظاهرا باید هیچ‌گونه فعالیت نظامی در آن وجود نداشته باشد، اما یکی از شلوغ‌ترین مرزهای جهان در زمینه حضور نظامیان و تجهیزات نظامی به‌شمار می‌آید که سالانه بیش از ۲/ ۱ میلیون نفر گردشگر را از سراسر جهان به‌خود جلب می‌کند. این بخش به راحتی با آن اتاق‌ها یا سوله‌های آبی رنگش شناسایی می‌شود. در این منطقه اولین تصویری که نظرها را به‌خود جلب می‌کند «منطقه امنیتی مشترک» یا Joint Security Area است که دهکده‌ای است که به «روستای صلح» هم معروف است. نام آن پانمونجوم است. این بخش از منطقه غیرنظامی بین دو کره به‌خاطر سیم خاردارهای فراوان و پرسنل نظامی عبوسش «ترسناک» و «ناخوشایند» توصیف می‌شود. بیل کلینتون، رئیس‌جمهور سابق ایالات‌متحده که در سال ۱۹۹۳ از این منطقه دیدن کرده در یک جمله مشهور آنجا را «ترسناک‌ترین نقطه روی زمین» توصیف کرد.
جنگ کره و تلفات آن
۲۵ ژوئن ۱۹۵۰ نقطه عطفی در تاریخ شبه‌جزیره کره است. در این روز جنگی میان کره‌جنوبی (با پشتیبانی سازمان ملل و رهبری ایالات‌متحده) و کره‌شمالی (با پشتیبانی چین و شوروی) در گرفت. در واقع، در این روز نیروهای تحت فرمان حکومت کمونیستی کیم‌ایل‌سونگ (پایه گذار کره‌شمالی) به بخش جنوبی یورش بردند. جنگ کره نتیجه شکست ژاپن در جنگ جهانی دوم بود که باعث شد نیروهای آمریکایی به بخش جنوبی و نیروهای شوروی به بخش شمالی شبه‌جزیره کره بروند. خط معروف به مدار ۳۸ درجه مرز میان دو کره تعیین شد. جنگ کره در ۲۷ ژوئیه ۱۹۵۳ با پیمان آتش‌بس به پایان رسید. این پیمان در حقیقت نوعی پیمان «ترک مخاصمه» بود. از آن زمان تاکنون میان کره‌جنوبی و آمریکا با کره‌شمالی پیمان صلحی شکل نگرفته و فقط همین پیمان ترک مخاصمه یا آتش‌بس برقرار بوده است. آرزوی کیم‌ایل‌سونگ برای وحدت کره و نیز تشکیل یک حکومت کمونیستی در شبه‌جزیره کره، زمینه مناسبی را برای آغاز یک جنگ فراهم آورد. در آن زمان ترومن، رئیس‌جمهور آمریکا معتقد بود که کره‌شمالی به دستور استالین و تحت‌تاثیر اتحاد شوروی عمل کرده است، اما در دهه‌های اخیر افشای مدارک محرمانه و دیگر اسناد ثابت کرده است که کیم‌ایل‌سونگ، رهبر کره‌شمالی، خود تصمیم به حمله گرفته و سپس تقریبا در پایان سال ۱۹۴۹ به مسکو سفر کرده تا برای عملی کردن تصمیمش از استالین اجازه بگیرد. استالین چند بار درخواست کیم را رد کرده بود تا سرانجام در آوریل ۱۹۵۰ به او اجازه این کار را داد. ۱۷ کشور به رهبری ایالات‌متحده آمریکا، لشکریان سازمان ملل متحد را تشکیل داده بودند. تخمین زده شد که مجموع کل تلفات وارده بر طرفین اعم از مقتول، مجروح یا مفقودالاثر در این جنگ بالغ بر سه میلیون نفر بود، که بیشتر آنها کره‌ای و چینی بودند. از مجموع لشکریان سازمان ملل ۱۷۸هزار و ۵۷۰ نفر کشته، ۵۵۲هزار و ۲۲ نفر مجروح، ۲۸هزار و ۶۱۱ نفر مفقودالاثر و ۱۴هزار و ۱۵۸ نفر اسیر شدند. از کره‌شمالی هم ۲۱۵ هزار کشته، ۳۰۳ هزار مجروح و ۱۲۰ هزار اسیر و مفقود به‌دست آمد. نکته مهم این است که دو کشور می‌کوشند بر گذشته خونین فائق آیند و گذشته را چراغ راه آینده سازند و آینده‌ای بسازند که دیگر نشانی از تاریخ سیاه گذشته در آن نباشد.
شخصیت‌های آمریکایی که از کره‌شمالی دیدار کردند
1- در ژوئن ۱۹۹۴، جیمی کارتر رئیس‌جمهوری سابق ایالات‌متحده با گذر از منطقه غیرنظامی حائل بین دو کره وارد کره‌شمالی شد و با هدف پیشگیری از تقابل هسته‌ای، دو دور مذاکرات نسبتا طولانی را با کیم‌ایل‌سونگ انجام داد. پس از بازگشت به کره‌جنوبی، کارتر پیشنهاد رهبر کره‌شمالی را برای برگزاری نشست سران دو کره به کیم‌یونگ‌سام رئیس‌جمهوری کره‌جنوبی ارائه کرد؛ دیداری که می‌توانست نخستین دیدار رهبران دو کشور همسایه باشد، اما با مرگ کیم‌ایل‌سونگ در ماه بعد (ژوئیه ۱۹۹۴) چنین اتفاقی رخ نداد. با مرگ کیم‌ایل‌سونگ، پسرش کیم‌جونگ‌ایل جانشین او شد و با دیدار با کیم‌دائه‌جونگ رئیس‌جمهوری وقت کره‌جنوبی در سال ۲۰۰۰ میلادی، نخستین نشست سران دو کره برگزار شد.
۲- در اکتبر سال ۲۰۰۰، مادلین آلبرایت، وزیر امورخارجه وقت آمریکا به پیونگ‌یانگ سفر کرد و در ملاقات با مقامات کره‌شمالی، از جمله کیم‌جونگ‌ایل، رهبر این کشور، مذاکراتی را برای بهبود روابط دوجانبه انجام داد. این نخستین تماس در سطوح بالا بین دولت‌های ایالات‌متحده و کره‌شمالی بود.
۳- در اکتبر ۲۰۰۰، جومیونگ‌روک، دست راست کیم‌جونگ‌ایل و از فرماندهان ارشد نظامی کره‌شمالی، با سفر به ایالات‌متحده نخستین مقام بلندپایه کره‌شمالی شد که پس از پایان جنگ کره به آمریکا آمده است. او با بیل کلینتون رئیس‌جمهوری وقت ایالات‌متحده دیدار و نامه رهبر کره‌شمالی را به او تحویل داد. به‌دنبال برگزاری نخستین دیدار سران دو کره در اوایل همان سال، واشنگتن و پیونگ‌یانگ در صدد بهبود روابط برآمدند.
۴- سه‌شنبه، ۴ اوت ۲۰۰۹ (۱۳ مرداد ۸۸) بیل کلینتون، رئیس‌جمهوری پیشین آمریکا و همسرش هیلاری کلینتون، به منظور مذاکره پیرامون آزادی دو روزنامه‌نگار آمریکایی به نام‌های لورا لینگ، ۳۲ ساله، و ایونا لی، ۳۶ ساله که در کره‌شمالی بازداشت شده‌اند وارد پیونگ‌یانگ شدند. بیل کلینتون از سال ۱۹۹۲ تا سال ۲۰۰۰ برای دو دوره سمت ریاست‌جمهوری آمریکا را برعهده داشت و در زمان زمامداری او، نخستین تماس در سطوح بالا بین دولت‌های ایالات‌متحده و کره‌شمالی از سوی آلبرایت برقرار شد.
۵- جیمی کارتر، رئیس‌جمهوری سابق آمریکا به همراه سه مقام رسمی پیشین برای مذاکره در مورد خلع‌سلاح اتمی و ادامه گفت‌وگوهای شش جانبه بار دیگر در اردیبهشت ماه ۹۰ برای سفری سه روزه راهی کره‌شمالی شدند. در این سفر «مارتی احتیساری» نخست‌وزیر سابق فنلاند، «گرو برانتلاند» نخست‌وزیر سابق نروژ و «مری رابینسون» رئیس‌جمهوری سابق ایرلند کارتر را همراهی کردند.
۶- در اردیبهشت ماه ۹۶ هم «دنیس رادمن» بسکتبالیست مشهور سابق لیگ بسکتبال «ان‌بی‌ای» آمریکا که به روابط خوب با کره‌شمالی شهرت زیادی دارد، برای دومین بار راهی این کشور شد. پیش‌تر نیز از این بسکتبالیست تصاویری منتشر شده بود که در کنار «کیم‌جونگ‌اون» رهبر کره‌شمالی درحال دیدار مسابقات بسکتبال است. خبرگزاری‌های آمریکایی از جمله فاکس‌نیوز گزارش کردند که او سفر شخصی به کره‌شمالی انجام داده و در این سفر نماینده رسمی دولت آمریکا نیست.
ارسال نظر