در حال حاضر به جز ایران خودرودیزل به‌عنوان بزرگ‌ترین تولیدکننده اتوبوس در کشور، دو شرکت متعلق به بخش خصوصی نیز این محصول را تولید می‌کنند. در این بین، ایران خودرودیزل به تنهایی توان تولیدی بین ۲ هزار تا ۲ هزار و ۵۰۰ دستگاه اتوبوس را دارد و با در نظر گرفتن شرکت‌های خصوصی، امکان تولید حداقل ۳ هزار دستگاه از این محصول در کشور فراهم است. با این حال، کمبود مشتریان دولتی (به‌عنوان خریداران اصلی اتوبوس‌های درون‌شهری)، اجازه تولید مطابق با ظرفیت موجود را نمی‌دهد. اتوبوس‌های درون شهری معمولا سه دسته مشتری دارند که همگی شامل نهادهای دولتی و شهرداری‌ها می‌شوند. وزارت کشور، شرکت‌های اتوبوسرانی شهرستان‌ها و شهرداری‌ها، خریداران اصلی اتوبوس‌های درون شهری محسوب می‌شوند که با وجود تولید داخل این محصول، گاهی واردات را بر خرید داخل ترجیح می‌دهند. در نتیجه این رویکرد، اتوبوس‌سازان کشور امکان رساندن تولید به سقف دلخواهشان را ندارند و سال‌هاست زیر ظرفیت اسمی فعالیت می‌کنند.

بنابراین اگر رویکرد تامین اتوبوس تغییر کرده و نیاز به این محصول تا حد امکان از مسیر تولید داخل تامین شود، ضمن جلوگیری از خروج ارز (برای واردات اتوبوس)، تیراژ تجاری‌سازان کشور نیز بالا خواهد رفت. از طرفی، واردات اتوبوس‌های دست دوم ممکن است به تکرار حوادثی مانند آنچه هفته گذشته در مسیر دانشگاه علوم و تحقیقات رخ داد، بینجامد، حال آنکه استفاده از اتوبوس‌های نو داخلی، ضریب سوانح را پایین خواهد آورد. در کنار افزایش خرید از شرکت‌های داخلی، نوسازی اتوبوس‌های فرسوده توسط خودروسازان هم به‌نظر راهکار بهتری در مقایسه با واردات دست دوم‌ها است.