نخستین ثبت‌نام برای خودرو
متن کامل قانون مصوب ۱۹۰۵ قانون‌گذار در صفحه قوانین ثبت موجود است؛ اما موارد زیر الزامات اصلی این قانون بود:
هر خودرویی باید نزد وزیر امور خارجه ثبت می‌شد و گواهینامه ثبت‌نام باید همیشه در طول استفاده از وسیله نقلیه همراه آن باشد.
شماره ثبت وسیله نقلیه باید روی برچسبی با اعداد عربی به طول حداقل ۳اینچ و عرض ۲اینچ نشان داده شود.
هر وسیله نقلیه‌ای که در جاده‌های عمومی کار می‌کند، باید یک زنگ، بوق یا سوت به عنوان سیگنال و همچنین دو «لامپ» برای استفاده برای روشنایی بین غروب و طلوع خورشید داشته باشد.
رانندگان باید از محدودیت سرعت «مناسب و معقول» در سراسر ایالت پیروی می‌کردند.
رانندگان باید هنگام نزدیک شدن به اسب‌ها یا سایر حیوانات در حال حرکت علامتی می‌دادند و در صورت دریافت علامت توسط شخصی که حیوانات مذکور را سوار یا رانده می‌شد، فورا توقف می‌کردند.
هیات‌های کمیساریای شهرستان‌ها این اختیار را داشتند که زمان‌هایی را برای تست‌های سرعت یا مسابقات در جاده‌های عمومی اختصاص دهند که رانندگان باید به آن پایبند باشند. ممکن است عجیب به نظر برسد که وزیر امور خارجه به‌عنوان مسوول نظارت بر ثبت خودرو انتخاب شده است؛ اما پیش از این هیچ‌گونه حمل و نقل خصوصی دیگری که نیاز به ثبت‌نام داشته باشد، وجود نداشت. حمل‌ونقل‌های معمولی، مانند شرکت‌های راه‌آهن و کشتی‌های بخار، در سطح ایالتی تنظیم می‌شدند؛ اما واگن‌ها، اسب‌ها اصلا در دولت ایالتی ثبت نشده بودند.
در نتیجه، ثبت خودرو شخصی نه تنها برای حمل‌ونقل، بلکه برای مقررات دولتی نیز مرز جدیدی بود. وزیر امور خارجه تا سال۱۹۱۷ مسوولیت ثبت وسایل نقلیه را بر عهده داشت تا اینکه این وظیفه طبق قانون به دیوان محاسبات منتقل شد. متاسفانه، به نظر نمی‌رسد که سوابق ثبت‌نام فردی از دوران تصدی آن آژانس به‌عنوان ثبت‌کننده خودرو باقی مانده باشد.
