اِما نات؛ اپراتوری که یک جنبش به‌راه انداخت

در ژانویه سال ۱۸۷۸، شرکت مخابراتی بوستون پسرها را به‌عنوان اپراتورهای تلفن استخدام می‌کرد و این کار با جورج ویلارد کروی شروع شده بود. پسرها (از جمله شوهر نات) به‌عنوان اپراتورهای تلگرافی بسیار موفق عمل می‌کردند؛ اما نگرش آنها (یعنی نداشتن صبر) و طرز رفتارشان (شوخی کردن و ناسزا گفتن) برای تماس‌های تلفنی زنده غیر قابل‌قبول جلوه می‌کرد. بنابراین این شرکت دست به استخدام اپراتورهای زن جوان زد. در اول سپتامبر ۱۸۷۸ «اما نات» استخدام شد و کار حرفه‌ای خود را به‌عنوان اپراتور تلفن زن آغاز کرد و به مدت طولانی، یعنی تا پایان سال بازنشستگی‌اش در سال ۱۹۱۱ این حرفه را ادامه داد. چند ساعت بعد از شروع کار نات، خواهرش استلا به‌عنوان دومین اپراتور تلفن زن در جهان استخدام شد. بنابراین نام این دو خواهر به‌عنوان اولین اپراتورهای تلفن در تاریخ ثبت شد. اما برخلاف اِما، استلا فقط یک دوره کوتاه به این کار مشغول شد و سپس زود ازدواج کرد. واکنش مشتریان نسبت به شکیبایی، صدای تربیت شده و آرامش بخش او همراه با رفتار صبورانه‌اش تا حد بسیار زیادی رضایت‌بخش بود. بنابراین برای این کار کلا زنان جایگزین مردان شدند زیرا که بهتر از مردان از عهده این وظیفه برمی‌آمدند. در سال ۱۸۷۹، اما لندون، کری بولت و مینی شومان از جمله اولین اپراتورهای زن در میشیگان بودند. به‌این ترتیب در اواخر دهه ۱۸۸۰ تقریبا تمام اپراتور‌های تلفن را زنان تشکیل می‌دادند.

نات در اصل توسط الکساندر گراهام بل استخدام شده بود؛ یعنی کسی که اختراع اولین تلفن کاربردی را به او نسبت می‌دهند. ظاهرا نات با این شغل زیاد بیگانه نبود و قبل از این کار در یک دفتر تلگراف محلی مشغول به‌کار بود. او در شغل جدیدش برای ۵۴ ساعت کار در ماه حقوقی معادل ۱۰ دلار دریافت می‌کرد؛ برای همین این کار برای او از هر جنبه(چه از نظر مالی و چه از نظر ارتقای شغلی) یک پیشرفت بزرگ محسوب می‌‌شد که البته این امر حاصل استعداد و هوش بالای او بود. در گزارش‌ها آمده است که او حافظه بسیار قوی داشت و می‌توانست هر شماره‌ای را که بخواهد از دفترچه تلفن کمپانی مخابراتی انگلیس به‌خاطر بسپارد.

البته برای استخدام در شغل اپراتوری تلفن شرایطی نیز لازم بود. اول اینکه برای اپراتوری، زنان باید مجرد می‌بودند و دوم اینکه آنها در سنین ما بین هفده تا بیست و شش سال استخدام می‌‌شدند. یک اپراتور زن باید ظاهری مناسب و آراسته می‌‌داشت. و همانند بسیاری دیگر از تجارت‌های آمریکایی در اوایل قرن بیستم، شرکت‌های مخابراتی نیز علیه افراد خاصی از گروه‌‌های قومی و نژادی رفتاری تبعیض‌آمیز داشتند. به‌عنوان مثال، زنان آفریقایی-آمریکایی و یهودی‌ها اساسا مجاز به انجام این کار نبودند.  البته در اوایل دهه ۱۹۰۰، شرکت‌های تلفن باعث فشار بر اپراتورها شدند و آنها را در مضیقه کاری قرار دادند. آنها زنان را وادار کردند تا بدون پرداخت دستمزد اضافی در دو شیفت با فاصله استراحت سه ساعته کار کنند و این موضوع فشار زیادی را بر اپراتورهای زن وارد کرد. از آن پس، اپراتورها تحت‌نظارت سختگیرانه کار کردند و ناظران صندلی‌هایشان را درست مقابل آنها گذاشته بودند و به کار آنها نظارت می‌کردند و در قبال هرگونه اشتباه حتی جزئی آنها را جریمه می‌کردند.

اما هنگامی که جنگ‌جهانی اول شروع شد، اپراتورهای تلفن از کمبود نیروی ناشی از جنگ بهره‌‌مند شدند. آنها برای دستمزد بالاتر و ساعت‌‌های کاری مناسب‌تر دست به اعتصاب زدند و در نهایت توانستند به مطالباتشان دست یازند. پس از جنگ، کارفرمایان تلاش کردند تا این دستاوردها را بازستانند و شرایط کاری را به حالت قبل از جنگ برگردانند.

اما بالاخره در ساعت ۷ صبح ۱۵ آوریل ۱۹۱۹، اپراتورهای شیفت شبانه ایالت‌های نیوانگلند به‌طور همزمان دست از کار کشیدند و این آغاز یک اعتصاب سراسری اپراتورهای تلفن در پنج ایالت نیوانگلند بود که شامل هزاران زنی می‌شد که در این اعتصاب شرکت کرده بودند و مردم نیز متحدا از آنها پشتیبانی کردند و در نهایت در اثر فشار این اعتصاب‌‌ها مدیریت موافقت کرد تا هم دستمزدها را افزایش دهد و هم اتحادیه آنها را به رسمیت بشناسد.  این اعتصاب در تاریخ جنبش‌های فمینیستی از جایگاه والایی برخوردار است و یکی از اولین بارقه‌های اعتصاب عمومی زنان برای گرفتن حق و حقوقشان بود. زیرا زنان همیشه به‌عنوان نیروی کار ارزان قیمت به‌کار گرفته می‌شدند و اتحاد سراسری آنها در این اعتصاب راه را برای جنبش‌های برابری‌خواهانه بعدی گشود. این اتفاق همزمان با رشد آگاهی عمومی در مورد زنان در جامعه بود و همین امر باعث شده بود تا جامعه از اعتصابات سراسری زنان اپراتور کاملا حمایت کند و این همبستگی باعث به بار نشستن دیگر مطالبات زنان شد.

گردآوری و ترجمه: مراد سلیمی