در این میان، سفرنامه شاردن را به لحاظ مدت زمان زیاد سکونت نویسنده در ایران، آشنایی دقیق با فرهنگ ایرانی و اشتمال جنبه‌های مردم‌شناسی و جغرافیایی، باید جامع تر و معتبرتر از بقیه شمرد. سفرنامه اولئاریوس و کمپفر به لحاظ اشتمال بر توصیف اماکن، مناصب دولتی، شهرها و اقوام ایرانی بسیار حائز اهمیت است. برخی پژوهندگان مهم‌ترین ویژگی‌های سفرنامه‌های خارجی را این‌گونه برشمرده‌اند: اشتمال بر گزارش‌های عینی با برداشت‌های کاملا آنی، توجه به احوال اجتماعی و ظرایفی که از دید ایرانیان قابل‌توجه نبوده است، توصیف مظاهر زندگی و اخلاق و روحیات مردم ایران با کنجکاوی، پرداختن به اوضاع اقتصادی و جغرافیایی، بیان وضعیت مذهب و عقاید مذهبی و وضع تعلیم و تربیت، گردآوری افسانه‌ها و اساطیر ملی و باستانی، آگاهی از کیفیت نفوذ تدریجی دول اروپایی در ایران.

منبع: جواد موسوی دالینی و دیگران، «تحلیلی بر مردم‌نگاری جامعه ایرانی عصرصفوی به روایت سیاحان فرنگی»، مطالعات تاریخ فرهنگی، ۱۳۹۵.