نخستین اجلاس مجمع شهرهای تاریخی ایران در اصفهان برگزار می‌شود
محمدعلی ایزدخواستی افزود: این رویداد که دهم آبان برگزار می‌شود، به ابتکار شهرداری اصفهان و همراهی بعضی از شهرهای تاریخی سیاست‌گذاری و تنظیم شده است تا یک نقطه برای گردهم آمدن مدیران شهرهای تاریخی در کشور باشد.
وی افزود: جلسات متعددی در وزارت کشور و سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌های کشور برگزار شد و در نهایت این نتیجه حاصل شد که شهرهای تاریخی از وحدت رویه در حوزه داده‌ها و اطلاعات برخوردار نیستند و برای حل مسائل جایگاه متمرکزی برای همفکری و اشتراک تجارب و دانش وجود ندارد؛ از این رو ایده ایجاد مجمعی برای گردهمآیی مدیران آن ها ضروری به نظر رسید.
مدیرعامل سازمان نوسازی و بهسازی شهر اصفهان، با بیان اینکه این مجمع می‌تواند یه بهبود حفاظت از مواریث تاریخی ارزشمند کشور کمک کند، گفت: با تشکیل این مجمع، شهرداران شهرهای تاریخی می‌توانند مسائل خود را مطرح کنند و نظرات و تجربیاتشان را به اشتراک بگذارند.
وی افزود: در حال حاضر در کشور، شهرداری‌ها در خط مقدم حفاظت از آثار تاریخی هستند و این فرصت باید فراهم شود که آنها از دانش و وحدت رویه در حفاظت از اماکن و بافت‌های تاریخی برخوردار شوند.
وی یادآور شد: در یک سال گذشته، بیش از ۶۰ نشست علمی توسط سازمان نوسازی شهرداری اصفهان برگزار شده که شهرهای مختلف کشور در آنها شرکت داشته‌اند و تجارب بسیار گسترده‌ای در سطح کشور در زمینه حفاظت و مدیریت بافت‌های تاریخی وجود دارد که می‌تواند به اشتراک گذاشته شود.
ایزدخواستی اضافه کرد: در این نشست های علمی که با حضور نخبگان کشور برگزار شد، مسائل بافت‌های تاریخی بررسی و داده‌های ارزشمندی در این مسیر تولید شد تا بتواند در مجمع شهرهای تاریخی ایران از آنها استفاده شود. متولی بافت تاریخی شهر اصفهان گفت: این مجمع فرصتی خواهد بود برای به اشتراک گذاشتن دانش و تجارب شهرهای تاریخی و به همین دلیل این نشست ارزشمند و همراه با دستاوردهای مهمی برای شهرهای تاریخی خواهد بود. وی با اشاره به شباهت شهرهای تاریخی به یکدیگر افزود: بسیاری از مسائل و مشکلات شهرهای تاریخی ریشه های یکسانی دارند؛ طی ۱۰۰ سال گذشته، نگاهی واحد به شهرسازی مدرن در سراسر کشور شکل گرفته که تفاوت‌های بومی هر منطقه را نادیده گرفته است و همین مساله ریشه بسیاری از مشکلات فعلی در بافت‌های تاریخی شده است.
ایزدخواستی گفت: یکی از اهداف مهم این مجمع، دستیابی به یک ادبیات مشترک در مسیر حفاظت از بافت‌های تاریخی و درک این موضوع است که نه تنها مانعی برای توسعه نیستند بلکه ثروت‌هایی ارزشمند هستند که قابلیت اشتراک‌گذاری و استفاده از ظرفیت‌های همدیگر را دارند.
