نینا محجوب؛ برنده جایزه حل مشکل نیویورک
همچنین از شرکت‌کنندگان خواسته‌شده بود دوام‌پذیری، استراتژی‌های چند کاربردی، امکانات رفاهی سبک زندگی و طرح چند نسلی نیز در نظر گرفته شود. طرح «ویو» برنده نخست رقابت مزبور، توسط «اندرو دافین» و شرکت NBRS+Partners ارائه شد و درواقع، باز توسعه خط ریلی West Side Line است که در سال ۱۹۳۴ و پیش از بلااستفاده شدن آن افتتاح‌شده بود چندی پیش مجله‌ی Metropolis با برگزاری مسابقه‌ای از خوانندگان خود خواست تا طرح‌های خود را برای مقابله با مشکل کمبود جا برای میهمانان جدید شهرهای بزرگ ازجمله نیویورک ارائه کنند.
شهر نیویورک تا سال ۲۰۴۰ شاهد افزایش یک‌میلیون‌نفری جمعیت خواهد بود که فشار مضاعفی را روی سیستم حملونقل و همچنین اسکان این افراد ایجاد خواهد کرد. این مسابقه، با در نظر گرفتن جمعیت شهر نیویورک در آینده و حل مشکلات احتمالی پیش رو برگزار شد و درنهایت دو طرح برنده پایانی این مسابقه بودند. علاوه بر طرح گروه Chad Kellogg & Matt Bowles، طرح پیشنهادی گروه معماری NBRS+Partners نیز به‌عنوان دیگر برنده این مسابقه انتخاب شد.
نکته حائز اهمیت این است که طرح ارائه‌شده توسط گروه Chad Kellogg & Matt Bowles، درواقع توسط طراح ایرانی این گروه “نینا محجوب” انجام‌شده است. نینا محجوب، دانش‌آموخته رشته مهندسی ساختمان از دانشگاه MIT امریکا است.
طرح پیشنهادی نینا محجوب، ساخت تقاطع ای در بالای ساختمان‌های اطراف به همراه داشتن زیرساخت خطوط قطار هوایی است و دارای هفت خروجی از تقاطع است. در برنامه‌ریزی‌های شهری طرح‌های بسیاری برای نزدیکی مناطق مسکونی به مراکز اصلی و حملونقل وجود دارد که منسوخ‌شده‌اند، درصورتی‌که شهروندان نیازمند شرایط متنوعی برای زندگی هستند که بتوانند در آن کار ، تفریح ، و حتی استراحت کنند .
کانسپت پوسته این طرح با توجه به استفاده بهینه از نور ،سایه و تسهیل انرژی در سراسر حجم و دیاگرام فضا است. سطح برج‌های انتقال توسط اکستروژن های مثلثی برای کاهش سطح مقطع در رابطه با ارتفاع طبقات همپوشانی شده است. ساختار پوسته ، شبکه‌ای پیوسته برگرفته از اشکال هندسی که تمام سطح را پوشانده است. از خصوصیت‌های مهم سازه ساختاری این طرح ، مفاصل جدا از هم تشکیل‌شده است که بر اساس الگوریتم هندسی به هم متصل می‌شوند و ساختار کلی را شکل می‌دهند. علاوه بر این باقابلیت GPS به همراه وزن مناسب آن‌ها می‌توان این مفاصل را به‌طور اتوماتیک به هم متصل نمود و طرح‌های متفاوت و پیچیده رو ایجاد کرد.
دورنمای این طرح با ساختار فلزی این سازه‌ی عظیم‌الجثه، تصور مکش خطوط آهن اطراف را به درون این سازه در ذهن بیننده تداعی می‌کند؛ بطوریکه تلاقی خطوط مختلف، در مرکز این سازه به هم رسیده و آن را تبدیل به مرکز ارتباط نیویورک می‌کند. علاوه بر خطوط ارتباطی، این طرح دربردارنده‌ی مکان‌های برای استفاده با کاربری مسکونی و همچنین تجاری و تفریحی است.
برخلاف ساختمان‌هایی با ساختار بتونی که باید از الگوی منظمی در طبقات روی‌هم تبعیت کنند، استفاده از فلز چنین محدودیتی نداشته و می‌توان به‌صورت بهینه‌ای به سازه شکل داد.
طرح Vivo یکی از دو برنده اصلی این مسابقه است که توسط Andrew Duffin و NBRS+Partners توسعه داده‌شده است. این طرح در مکان خط آهن High Line نیویورک توسعه داده‌شده است که در سال ۱۹۳۴ برای اتصال به شبکه‌ی خط آهن نیویورک افتتاح شد و از چند سال پیش به علت عدم کاربری به‌صورت متروکه رهاشده است.
طرح مربوطه در این محل قرارگرفته و با حفظ ساختار خط آهن برای استفاده‌ی مجدد، روی آن و به‌صورت عمودی توسعه‌یافته است.
ساختار این سازه به‌صورت ترکیبی پیش‌بینی‌شده است؛ بطوریکه استفاده از الگوی مثلثی در ساختار خارجی، علاوه بر تشکیل استخوان‌بندی و اسکلت این سازه، استحکام و پایداری ساختمان را نیز تضمین می‌کند. استفاده از اسکلت‌بندی خارجی، منجر به آزادسازی فضای زیادی در داخل ساختمان و درنتیجه انعطاف‌پذیری بالا در دکوراسیون داخلی و استفاده از فضاهای مختلف در داخل سازه شده است.
