احترام معدن به طبیعت
چگونه می‌توان هم معدنکاری کرد هم محیط زیست را حفظ کرد؟
اگر شخصی بخواهد در محدوده‌های ۱۸۰۰متری فعالیت معدنی انجام دهد، قطعاً این کار از قبل مورد تایید محیط زیست و منابع طبیعی قرار گرفته است. در اصل بیست‌وچهارم قانون معادن آمده است که در این شرایط باید از این سازمان‌های متولی استعلام گرفته شود و اگر این سازمان‌ها به دلایلی فعالیت معدنی را تایید نکنند، کسی که نقطه‌ای را به عنوان معدن ثبت کرده است، اجازه فعالیت در آن منطقه را ندارد. واقعیت این است که به خاطر فعالیت معدنی نباید محیط زیست انسانی و جانوری و زیستگاه‌های طبیعی را از بین ببریم بلکه نگاه ما باید براساس روابط دوجانبه‌ای باشد که فعالیت‌های معدنی و مسائل محیط‌زیستی می‌توانند با هم داشته باشند و به کمک هم بیایند. نگاه ما در مهندسی محیط زیست و فعالیت‌های اقتصادی مثل معدن‌کاوی باید به نحوی باشد که تخریبی به طبیعت از نگاه انسانی نداشته باشیم. ممکن است نگاه طبیعی ما تخریب باشد اما پشت‌بند آن بازسازی را داریم.
یکی از مباحثی که ما به عنوان یک تشکل بخش خصوصی معدنی و به عنوان دوستداران محیط زیست برای هرگونه فعالیت معدنی باید انجام دهیم، تغییر نگرش است. نگاه ما باید به آینده باشد. یعنی زمانی که فعالیت یک معدن به انتها می‌رسد، باید بازسازی آن معدن را به خوبی در نظر بگیریم و کمترین خسارت را به طبیعت وارد کرده باشیم. این موضوعی است که تمامی تشکل‌های معدنی بر سر آن ایستاده‌اند. همزمان نحوه نظارت نهاد متولی منابع طبیعی و محیط زیست کشور هم باید برمبنای یک رابطه دوطرفه، منطقی و مقبول باشد. در گذشته اشتباهاتی رخ داده و یکسری فعالیت‌های معدنی مطرح بوده که با تخریب زیاد همراه بودند. متاسفانه نگاه مهندسی ما در بازسازی معدن هیچ‌وقت نگاه پایداری نبوده است. ولی پیشنهاد شفاف می‌دهیم که این موضوع را به‌گونه‌ای قانونمند کنیم که هر فعالیت معدنی در هر منطقه‌ای که شروع می‌شود، در انتهای زمان فعالیت آن معدن، طبیعت هرچند با تغییر جهت‌هایی، بازگردانده و احیا شود. البته روش‌های دیگری نیز وجود دارد. مثلاً می‌توان فضای معدنی را به یک منطقه گردشگری تبدیل کرد. چون معادن هم به نوعی سرمایه ملی محسوب می‌شوند. بنابراین ایجاد معدن بدون نگاه به آینده تنها تخریب زیستگاه‌های آینده خواهد بود. در خانه معدن هیات‌مدیره به این اصل اعتقاد دارد و شعار فعالیت‌های خود قرار داده است که فعالیت‌های معدنی بدون داشتن نگاه زیست‌محیطی فعالیت معدنی محسوب نمی‌شود. برای هر فعالیت معدنی یک فرمول طراحی شده است. ما اکنون مذاکرات خوبی را با محیط زیست پیش برده و این مسائل را با آنها مطرح می‌کنیم. حفظ محیط زیست و فعالیت‌های معدنی را به صورت تعاملی کنار هم قرار می‌دهیم. تعامل نه تحمیل. تعامل در جهت حفظ همکاری دو طرف. ما نگاهمان را بر اساس استانداردهای جهانی تعریف می‌کنیم. فراموش نکنیم به عنوان یک دوستدار محیط زیست صرفاً حفظ یک درخت ملاک عمل برای فعال و دوستدار محیط زیست محسوب نمی‌شود. جامعه و محیط زیست زمانی حفظ می‌شود که ما از تمام بخش‌های آن به نحو مطلوب استفاده کنیم. مثلاً اینکه به خاطر حفظ گورخر ایرانی باید محیط و منطقه حفاظت‌شده بهرام گور در فارس از معدن‌کاوی معاف شود، حائز اهمیت است. هر کدام از مولفه‌های منابع طبیعی ارزش ویژه خود را برای حیات دارد.
ما وقتی در ایران و این سرزمین زندگی می‌کنیم وظیفه داریم ضمن استفاده از امکان‌های طبیعی که وجود دارد در حفاظت از آنها کوشا باشیم. اما این تفکر نباید باعث شود که فعالیت اقتصادی متوقف شود و ما نتوانیم مدیریت اقتصادی درستی در حوزه تولید و بهره‌برداری داشته باشیم. اصل مساله توسعه پایدار است و باید اندیشه پایدار در حفاظت از منابع و بهره‌برداری اصولی از آنها در دستور کار همگانی و بیش از همه سیاستگذاران قرار گیرد. ما در یک سازمان غیردولتی معدنی خودمان داریم فرهنگ‌سازی می‌کنیم. چراکه معتقد هستیم ما در گذشته در حق طبیعت اشتباه کرده‌ایم و از قضا باید آینده را بسازیم. نگاه ما در بخش معدن بر اساس آینده‌نگری است. از هر نظر باید آینده ایران و سرزمین را در نظر داشت. یکی از مسائل مهم در آینده‌نگری بخش معدن استفاده از تکنولوژی‌ها و روش‌های نوین برای بهره‌برداری است چراکه تنها راه حفظ منابع طبیعی و محیط زیست همین استفاده از تکنولوژی‌های سازگار با طبیعت است که کمترین خسارت و آلودگی را به وجود می‌آورد. اگر بتوانیم این تفکر را حتی با اجرای قوانین سختگیرانه عملیاتی کنیم بزرگ‌ترین خدمت را به کشور و صنعت و طبیعت کرده‌ایم چراکه مردم و افراد حساس جامعه را راضی کرده‌ایم. من توقع ندارم مردم حرف‌های من را تایید کنند چراکه آنها عملکردها را بررسی و ارزیابی می‌کنند. بنابراین آن چیزی که در ذهن مردم باقی مانده تخریب‌هایی است که صورت گرفته است. در حقیقت مردم تخریب‌ها را می‌بینند. وقتی تخریب را می‌بینند اولین سوالی که مطرح می‌کنند این است که چرا از طبیعت حفاظت نکردید. ما باید شرایطی ایجاد کنیم که یک دوستدار محیط زیست وقتی حتی در یک محیط معدنی وارد می‌شود نه‌تنها احساس نکند که تخریب طبیعت جبران‌ناپذیر است بلکه این ذهنیت در او به وجود بیاید که اندیشه حفاظت از طبیعت حتی در بهره‌بردارترین قشر جامعه وجود دارد. این کار مطلقاً کار مشکلی نیست و جوامعی که بر مبنای توسعه پایدار مدیریت می‌شوند این روش‌ها را اجرا کرده‌اند و در کنار بهره‌برداری از معادنی که امکان برداشت دارند، به طبیعت نیز احترام گذاشته‌اند چراکه در نهایت آن چیزی که اهمیت دارد، داشتن یک محیط زیست سالم برای زندگی ما بقیه موجودات است.
برای بومی‌سازی این روش‌ها که در دنیا برای حفاظت از محیط زیست در بخش معدن مورد استفاده قرار می‌گیرد، نیازمند تغییر نگرش‌ها هستیم. بنابراین اجرای سختگیرانه قوانین در دو سوی این کارزار بسیار بااهمیت است. یعنی هم متولی بخش معدن و هم متولی مدیریت محیط زیست کشور باید قوانین سفت و سختی برای بهره‌برداری و حفاظت توامان داشته باشند. همزمان باید نظارت‌ها و مشاوره‌های لازم از سوی محیط زیست به بخش معدن ارائه شود و در اینجا می‌توان به نقش شگرف تشکل‌های مردمی و سازمان‌های مردم‌نهاد و جامعه مدنی اشاره کرد. باید این نهادها به صورت فعال در مدیریت و نظارت حضور داشته باشند چراکه نقش سازمان‌های مردم‌نهاد نقش نظارت مردم بر کنشگران دولتی و حکومتی است. مطمئن هستیم اگر سازمان‌های مردم‌نهاد در بخش معدن وارد حوزه نظارت‌های محیط زیستی و ارزیابی تخصصی محیط زیستی شوند و مشاوره‌های لازم را از طرفین دریافت کنند، روند بهره‌برداری از معادن نه‌تنها در ارتفاعات مورد بازنگری و بهبود قرار می‌گیرد بلکه در دیگر عرصه‌ها نیز این روند به کیفیت حفاظت از محیط زیست ایران کمک خواهد کرد. واقعیت این است که هر کندوکاوی در طبیعت می‌تواند تخریب محسوب شود و بسیاری از این تخریب‌ها قابل جبران نیستند اما در صورتی که الزامات محیط زیستی در مدیریت و بهره‌برداری و اکتشاف معادن در ایران جدی گرفته شود این آسیب‌ها و تخریب‌ها به حداقل خواهد رسید و این پیام روشن را برای جامعه دارد که جامعه معدن در ایران با رعایت اصول محیط زیستی به سمت توسعه پایدار گام برداشته است.
