دکه مطبوعات

Reader’s Digest

سیلیکون ولی به‌دنبال آب حیات

مجله ریدرز دایجست در این هفته، در یکی از مطالب اصلی خود به سراغ راز سلامتی و عمر طولانی رفته است. به راستی عمر طولانی یا رسیدن به جاودانگی آرزوی دیرین بشر نیست؟ این مجله به نقل از کریس مننون، نویسنده کتاب خاطرات یک روح می‌نویسد: به‌عنوان یک گونه، ما اربابان بدون چون و چرای سیاره هستیم. علاوه بر این از زمان پرواز یوری گاگارین به فضا در سال ۱۹۶۱، ما حتی می‌توانیم محدوده‌های زمین را کنار بزنیم و به فضا سفر کنیم. با این حال انسان هنوز از یک ضعف عمده رنج می‌برد: «ما فانی هستیم.» برخی گونه‌ها دارای عمرهای طولانی متفاوت هستند. به‌عنوان مثال لاک‌پشت‌های غول پیکر ۱۸۸ سال، کوسه گرینلندی ۴۰۰ سال و یک گونه دریایی در ایسلند نزدیک به ۵۰۷ سال زندگی می‌کند. در مورد انسان‌ها هم هستند کسانی که بالای ۱۰۰ سال عمر کنند اما تعدادشان بسیار اندک است. مثلا در بریتانیا در سال ۲۰۱۵، تعداد ۱۴ هزار و ۵۷۰ نفر ثبت شد که ۱۰۰ ساله یا بیشتر بودند.  انسان‌ها به‌دلیل مسائل ضعیف سلامتی کمتر دارای عمر سه‌رقمی می‌شوند اما اخیرا دانشمندان مستقر در سیلیکون ولی به‌دنبال افزایش طول عمر انسان‌ها هستند تا بشر با گسترش کیفیت سلامتی به طول عمر بیشتری دست پیدا کند.

در سال ۲۰۱۳ موسسان گوگل یک کمپانی ایجاد کردند که نام آن را کالیسو (مخفف انگلیسی California life company) نهادند. آنها یک تیم از دانشمندان را استخدام کرده‌اند تا در این باره دست به تحقیقاتی بزنند. آنها به این منظور یک میلیارد دلار سرمایه‌گذاری کرده‌اند. آرتور لوینسون مدیر اجرایی کالیسو که رئیس اپل هم است می‌گوید: هدف ما ایجاد پیشرفت در ابتدایی‌ترین مساله بشری است؛ یعنی در حوزه سلامت چه کنیم که بشر بیشتر عمر کند.  کالیسو از دادن اطلاعات بیشتر در این زمینه به مجله ریدرز دایجست خودداری می‌کند. با این حال در ماه مارس خبری منتشر شد که چهار درمان‌شناس و دانشمند با استفاده از فناوری به‌دنبال تولید داروهای مولکولی کوچک هستند. این داروها با یک سازوکار خاص طراحی شده‌اند تا به‌طور مستقیم وارد سلول‌های ما شوند و به این طریق به مبارزه با پروتئین‌های بیماری‌زا برخیزند؛ بیماری‌هایی مانند آلزایمر، سرطان و التهاب آرتروز روماتویید. جف بزوس، موسس میلیاردر آمازون نیز چنین موسسه‌ای خلق کرده است. او نیز مانند گوگل تیمی ایجاد کرده است تا بتواند بزرگ‌ترین ضعف بشر یعنی ناتوانی او در برابر بیماری‌های خاص را کاهش دهد. او با سرمایه‌گذاری در بیوتکنولوژی می‌گوید که هدف وی از این کار مبارزه با بیماری‌ها، سالخوردگی و کاهش یا قطع آن است.

 

New Scientist

پایان بازی

شما حق دارید از جنگ اتمی بترسید اما نه به آن دلیلی که فکر می‌کنید. مجله نیو ساینتیست، اخیرا به سراغ جنگ دو رهبر از دو گوشه دنیا رفته است که با تهدیدات خود مدام بر طبل جنگ می‌کوبند. این مجله در این زمینه می‌نویسد: درحالی‌که شما این مطلب را می‌خوانید شاید ده‌ها زیردریایی اتمی در اقیانوس‌ها درحال گشت‌زنی باشند. از این تعداد ۴ زیردریایی متعلق به ایالات‌متحده است. بقیه آن شاید بریتانیایی، فرانسوی، روسی، چینی، هندی و شاید اسرائیلی باشند. برخی از آنها می‌توانند حرارت عظیمی ایجاد کنند؛ شاید هزاران برابر عظیم‌تر از بمبی که در هیروشیما استفاده شد ایجاد حرارت کند. ما نیز اما در برابر این تحولات سکوت کرده‌ایم چرا؟ شاید بتوان پاسخ این سوال را در یک کلمه خلاصه کرد: «بازدارندگی.» اما اگر کشورها به همراه متحدان خود بخواهند از این بمب‌ها در جهت تلافی استفاده کنند چه پایانی را برای دنیا می‌توان تصور کرد؟ بازدارندگی دستاویزی بوده است که از ابتدای جنگ سرد مطرح شد تا به‌نوعی نشان‌دهنده توازن در دنیا باشد. اما همین دلیل هم می‌تواند استرس فراوانی ایجاد کند.

برای مثال ورود کره‌شمالی به این بازی ترس‌ها را بیشتر کرده است. پیونگ‌یانگ می‌گوید به‌خاطر آمریکای اتمی تسلیحات اتمی خود را توسعه می‌بخشد. اما درگیری‌های لفظی این دو کشور تنها بخشی از این بازی ترسناک است. فراتر از این تیترها و خبرها داستانی ترسناک در حال شکل گرفتن است. به نظر می‌رسد یکسری از فناوری‌های کوچک در حال ارتقا هستند که اصل «بازدارندگی» را زیر سوال می‌برد و رقابت تسلیحاتی در این حوزه می‌تواند پیامدهای وحشتناکی داشته باشد. هانس کریستنسن، مدیر پروژه داده‌های اتمی در فدراسیون دانشمندان آمریکایی می‌گوید: ما درحال حاضر در نوک قله تنش‌ها به‌سر می‌بریم. بازدارندگی در اوج جنگ سرد هم باز تضمین‌هایی با خود به همراه داشت اما هم‌اینک این تضمین‌ها از بین رفته است.

او می‌افزاید: اگر دشمن سعی کند حمله اول را در بازی «حمله متقابل» انجام دهد و نخستین بمب اتمی را وی به سوی تو شلیک کند چه اقدامی می‌توان انجام داد.  هانس کریستنسن می‌گوید: ما با پدیده‌های وحشتناکی در این دنیا زندگی می‌کنیم. او فاش می‌کند موشک‌های مجهز به کلاهک هسته‌ای وجود دارند که در جنگل‌ها و تونل‌هایی در سراسر دنیا مخفی شده‌اند که تنها با یک کلیک از طریق موبایل شلیک می‌شود. او می‌گوید که روس‌ها، چینی‌ها، اسرائیلی‌ها و پاکستانی‌ها از چنین فناوری برخوردار هستند و به زودی باید شاهد کره‌شمالی هم باشیم که به این باشگاه اضافه خواهد شد. همزمان خطر این زیردریایی‌ها هم وجود دارد که اگر مانند دوران جنگ سرد یک تضمین برای آن پیدا نشود، پایان بازی نامشخص خواهد شد.

 

Rolling Stones

ترامپ دیوانه دیوانه

مجله موسیقی رولینگ استونز این هفته دونالد ترامپ و دیوانگی‌هایش را سوژه اصلی خود کرده است. مردی که با نعره‌های خود آتش ‌جنگ را شعله‌ور می‌کند. مت تایبی نویسنده این مطلب بر این باور است که فشارهای کاری ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ او را از پیش به لبه تیغ آورده است اما سوال اساسی این است که آیا ترامپ به اندازه کافی دیوانه است تا از دفتر کار خود اخراج شود؟

پیش‌تر نیز برخی روانشناسان ترامپ را یک فرد نرمال معرفی نکرده و گفته بودند ترامپ نشانه‌هایی از جنون دارد. در این‌باره رولینگ استونز می‌نویسد: عصر ۲۲ اوت سال ۲۰۱۷، در مرکز کنوانسیون فونیکس همایشی به پا است. ترامپ مانند یک دیوانه ظاهر شده است. به‌نظر می‌رسد این دیگر ترامپ رئیس‌جمهور نیست، بلکه او همان ترامپ قدیمی است که روی صحنه ظاهر شده است: با همان کت و شلوار آبی (ترامپ به پوشیدن کت و شلوار آبی معروف است و بارها به همین دلیل در سریال‌های طنز از جمله سریال «دوستان» مورد استهزا قرار گرفته است) و همان حرکات دیوانه‌وار! کراواتی نارنجی و بلند که تا خط کمربند وی درازا دارد.  جوزف اباد، طراح لباس می‌گوید که به او گفته است لباس‌هایی بپوشد که نشان دهد وی در کار خود بسیار جدی است اما او هیچ توصیه‌ای را جدی نمی‌گیرد.

او هنوز در پوستین ریاست‌جمهوری وارد نشده و هنوز همان کارهای قدیمی را تکرار و جمله‌های قدیمی را بیان می‌کند. به این جملات دقت کنید که وی در تگزاس در میان جمعیت بیان کرده است: چه جمعیتی! چه ازدحامی! اما مردی که در فونیکس به روی صحنه رفته است مردی متفاوت از آنچه بوده است که یک‌سال پیش با حرف‌هایی متفاوت مردم را فریب داد. دونالد ترامپ به‌شدت از خودش راضی است و از کارهای خود لذت می‌برد. او چیزهای هجان‌انگیز زیادی بیان کرد و به شکلی خیره‌کننده دروغ می‌گفت و زمانی که مشاهده کرد جهان از کردار و رفتار او به وحشت افتاده است، به طرزی سادیستیکی از هر دقیقه آن لذت می‌برد. او اجرای نمایش برد یا باخت را به عهده گرفته است.

کارهای او ممکن است تا ابد زخمی را بر صورت آمریکا در جهان به یادگار بگذارد. افزون بر این اگر نامزدی ترامپ دیوانگی بود، کارهای او را باید به‌گونه‌ای دیگر هم تحلیل کرد. او حتی در غیرمنطقی‌ترین لحظاتش مانند حمله لفظی به سرباز کشته شده آمریکایی به نام همایون و سپس حمله به خانواده وی دارای هدفی بوده است. او برای رسیدن به هدف خود افراد زیادی را قربانی می‌کند و در واقع او از این استراتژی در جهت منافع خود استفاده می‌کند. حتی اگر او این کارها را عامدانه انجام نداده باشد، باز هم باید اذعان کرد اقدامات او دارای اثرات مخربی بوده است. این مجله در این مطلب نتیجه گرفته است: اما حالا شرایط فرق دارد. او هم‌اینک دیوانه به نظر می‌رسد و این سیستم نیست که فرو می‌پاشد بلکه این دولت اوست که در آستانه سقوط قرار گرفته است.

 

The week

هولاها علیه ترامپ

ترامپ هر بار با یک صنف درگیر می‌شود. او گویی کارهایی غیر از اداره کردن ایالات‌متحده دارد. درحالی‌که پیش‌تر رسانه‌ها و ستارگان موسیقی و سینما از زبان او در امان نبودند، این‌بار او به بازیکنان لیگ ملی فوتبال آمریکایی حمله کرده است. مجله ویک می‌نویسد: دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا یک جبهه دیگر را در میان جنگ‌های فرهنگی خود گشود. او بارها و بارها از بازیکنان لیگ ملی فوتبال آمریکایی خواسته بود تا در موقع پخش سرود ملی زانو نزنند. این بازیکنان به‌دلیل اعتراض به انتخاب ترامپ در هر بازی دست به چنین کاری می‌زنند. ترامپ بازیکنانی را که دست به چنین اقدامی می‌زنند محکوم کرده و گفته است که این بازیکنان میراث ما را به استهزا گرفته‌اند. سال گذشته کالین کپرنیک در اعتراض به بی‌عدالتی و کشتار سیاهان دست به چنین کاری زد و از آن به بعد این حرکت در این بازی‌ها باب شد. ترامپ اما در واکنش به این اقدام کپرنیک و کسانی را که دست به این کار می‌زنند مورد خطاب قرار داد.

او کپرنیک را حرامزاده توصیف کرد و خواست که او را از تیم کنار بگذارند. ترامپ در ۴ روز از توییتر به‌عنوان سلاح اصلی خود مطالبی را علیه بازیکنان فوتبال آمریکایی منتشر کرد و از مردم خواست آنها را بایکوت کنند. او در این توییت‌ها نوشت که این بازیکنان میلیون‌ها دلار درآمد کسب می‌کنند و از این رشته ورزشی منافع بسیاری به‌دست می‌آورند اما باید آنها را به‌خاطر این رفتارشان بایکوت کرد. ترامپ همچنین به بازیکنان بسکتبال هم تاخته است. رئیس‌جمهوری آمریکا زمانی که قصد داشت از ستارگان ان‌بی‌آی برای کاخ سفید دعوت کند به‌دلیل انتقاد ستاره گلدن استیت واریرز از او، دعوت خود را پس گرفت و وی را به کاخ سفید دعوت نکرد.  این در شرایطی است که در واکنش به توییت‌های ترامپ در هفته گذشته در لیگ ملی فوتبال آمریکایی ۲۵۰ تن از این بازیکنان هنگام پخش سرود ملی به نشانه اعتراض زانو زدند.

چند نفر از صاحبان باشگاه‌ها نیز در این بازی به معترضان پیوستند. حتی در این میان رابرت کرافت یکی از کمک‌کنندگان مالی و یکی از مدیران فوتبال آمریکایی می‌گوید: از اظهارنظر ترامپ به‌شدت متاسف شده است. راجر گودل یکی از مسوولان لیگ ملی فوتبال آمریکایی هم گفت که از واکنش بازیکنان فوتبال آمریکایی، مدیران و مربیان به اظهارات ترامپ بسیار احساس غرور می‌کند.  البته سخنان ترامپ واکنشی در میان سایر رسانه‌ها هم داشت. نشنال ریویو نوشت: درست است که هنگام پخش سرود ملی باید ایستاد اما بازیکنان آفریقایی-آمریکایی لیگ ملی فوتبال آمریکایی به رفتار مشکوک پلیس آمریکا حق اعتراض دارند.