داستان یک فرافکنی دسته‌جمعی
چه کسی پیام را نابود کرد؟
داستان محرومیت پیام صادقیان به زمانی برمی‌گردد که او در هفته دوم لیگ چهاردهم از محمدرضا اکبریان، داور بازی فولاد- پرسپولیس کارت قرمز مستقیم گرفت و با دست به قاضی میدان ضربه زد. برای صادقیان محرومیتی سه ماهه در نظر گرفتند که با توجه به تخلف واقع‌شده اصلا سنگین نبود؛ تازه بعد هم یک ماه از همین مدت را بخشیدند. فراموش نکنید علی کریمی به خاطر لمس داور طی دوران حضورش در تیم ملی امید، دو سال محروم شد که با تحمل نیمی از آن به میادین برگشت. حتی اگر قبول کنیم به هر دلیلی در این مورد در حق صادقیان ظلم شده، او این فرصت را داشت که برگردد و حقش را بگیرد. پیام اما نتوانست. او رکورددار ناامید کردن مربیان مختلف از خودش است؛ حمید درخشان، برانکو ایوانکوویچ، کارلوس کی‌روش، علی دایی، علی کریمی، علیرضا منصوریان و چندین نفر دیگر در مقطعی حس کردند می‌توانند صادقیان را احیا کنند، اما او همه آنها را سخت ناامید کرد و کارش به جایی کشید که حالا سال‌هاست ناپدید شده.
صادقیان همین امروز ۲۹ سال دارد و ۱۰ سال از خود جلال حسینی کوچک‌تر است؛ پس کاش کاپیتان پرسپولیس به این سوال پاسخ بدهد که چطور خودش هنوز یکی از بهترین بازیکنان فوتبال ایران است، اما پیام به این روزگار افتاده؟ دست‌های پشت‌پرده آدرس غلط است. پیام صادقیان را خودش نابود کرد. علی کریمی بعد از محرومیت یک‌ساله‌اش برگشت، توپ طلا گرفت و در بایرن‌مونیخ بازی کرد. مهدی طارمی بعد از محرومیت چهار ماهه‌اش پادشاه فوتبال پرتغال شد. مهدی قائدی بعد از آن حواشی غریب و تصادف تلخ، امروز یکی از بهترین‌های فوتبال ایران است. آدمیزاد تا خودش نخواهد به خودش کمک کند، هیچ کاری از دست دیگران ساخته نیست. پیام بارها در دفاع از خودش گفته: «بازیکنان دیگری بودند که بی‌انضباطی کردند، اما به اندازه من در مورد آنها سختگیری نشد.» این گزاره قابل بحث است، اما بیایید تصور کنیم تمام بازیکنان موردنظر صادقیان را مادام‌العمر محروم می‌کردند؛ باز این چه فرقی در اصل فنا شدن او داشت؟ تو باید قطار خودت را در ریل نگه می‌داشتی که نداشتی؛ بقیه‌اش افسانه و بهانه است.
