پشت پرده اتفاقات ژنو علیه ایران

ستاد حقوق بشر : کاظم غریب‌ آبادی

رسانه های قدرت

۱- امروزه، نقش رسانه ها بویژه شبکه های اجتماعی به عنوان ابزاری در جهت اجرای عملیات روانی علیه ملت ها و دولت های مستقل، بر احدی پوشیده نیست.

وابستگی بالای مردم در کشورهای مختلف به اخبار این قبیل رسانه ها و عدم فرصت و امکان تجزیه و تحلیل آن ها، میزان باورپذیری را نیز تا حد قابل توجهی افزایش داده است. جمهوری اسلامی ایران، بویژه در سالیان اخیر همواره هدف فشار رسانه های سلطه (چه فارسی زبان و چه غیر فارسی زبان) بوده است. نکته تاسف بار این است که عموما برخی سایتهای خبری نیز بدون بررسی صحت و سقم اخبار و تحلیل های منتشره در مورد کشورمان، آن ها را در داخل نیز بازنشر می کنند.

۲- با مشخص شدن حضور وزیر دادگستری به نمایندگی از کشورمان جهت شرکت در نشست عالیرتبه اجلاس سی و هفتم شورای حقوق بشر و ارائه سخنرانی، موج هشتگ ها و مانور تبلیغاتی و رسانه ای غربی، با هدف درخواست جلوگیری از حضور وزیر دادگستری در اجلاس آغاز شد. در این میان؛ صدور بیانیه از سوی نماینده آمریکا در سازمان ملل و منافقین و تحرکات بعدی آن ها با استناد به اینکه نام آوایی در فهرست تحریم های حقوق بشری ایالات متحده قرار دارد و وی به اصطلاح از ناقصین حقوق بشر است، حائز توجه است. اینکه آمریکایی که خود بزرگترین ناقص حقوق بشر در سطح جهان ،چه در قلمرو خود و چه در خارج از قلمرواش است، و منافقینی که دست آن ها به خون بیش از ١٧ هزار انسان بی گناه در ایران آلوده است و همچنان سلاح خود را بر زمین نگذاشته اند، دم از حقوق بشر و حمایت از این حقوق می زنند، به نظرم، به تمسخر گرفتن حقوق بشر است. تاسف آور تر این است که برخی کشورها همچنان تمامی تسهیلات لازم مالی، سیاسی و رسانه ای را در اختیار این تروریست ها قرار می دهند.

۳- منافقین، مستظهر به حمایت سیاسی برخی کشورها، تمام تلاش خود را بکار گرفتند تا با اعمال فشار به دولت سوئیس و نظام قضائی این کشور، شورای حقوق بشر، و دفتر کمیسر عالی حقوق بشر، مانع ورود وزیر دادگستری به ژنو شوند. جالب این است که تمامی اقدامات مذبوحانه آن ها با شکست مواجه شد. وزارت امور خارجه سوئیس اعلام کرد که آوایی مشکلی برای ورود به ژنو ندارد. دادستانی سوئیس نیز علیرغم اینکه آن ها وکیلی را به استخدام گرفته بودند تا اقدام قضایی آغاز کنند، توجهی به شکایت آن ها ننمود. دفتر کمیسرعالی حقوق بشر نیز به آن ها اعلام کرد که کشورها خود تصمیم می گیرند چه نماینده ای را برای شرکت در اجلاس های شورای حقوق بشر اعزام کنند.

۴- با این حرکت آمریکایی – منافقین که منجر به نتیجه نگردید، در تلاش برآمدند تا به هنگام سخرانی وزیر در صحن شورای حقوق بشر،  با جلب حمایت برخی کشورها، اخلال ایجاد نمایند. این پروژه نیز شکست خورد و هیچ کشوری، حتی اروپائی، با آنان همراهی نکرد؛ حتی صدور بیانیه نماینده آمریکا در شورای حقوق بشر در ادامه بیانیه نیکی هیلی نیز در جلب حمایت و ایجاد اخلال موثر واقع نگردید.

۵- تا اینجای کار، چیزی عائد آمریکا و منافقین نشد. از اینرو، در حین سخنرانی آقای آوایی در شورای حقوق بشر، خبری در خروجی برخی رسانه ها بویژه بی بی سی فارسی قرار گرفت که ۱۵۰ نفر در اعتراض به حضور آوایی در ژنو در جلوی دفتر سازمان ملل تجمع اعتراضی کرده و تعدادی از هیات ها نیز به هنگام سخنرانی، صحن شورای حقوق بشر را ترک کردند، اینجا، رسانه ها به کمک پروژه آمریکایی- منافقین آمده و این خبر به سرعت در رسانه ها و شبکه های اجتماعی گسترش یافت. اما واقعیت چیست؟

۶- اینجانب که در تمامی برنامه ها و شورا حضور داشتم، به هنگام عبور از جلوی دفتر سازمان ملل، تعداد 20 تا 25 نفر را دیدم که به اصطلاح تجمع اعتراضی به راه انداخته بودند.

این همه تحرک، پیگیری و هزینه، فقط 25 نفر!! فیلم های این تجمع در یوتیوب نیز منتشر شده و همگان می توانند به راستی آزمایی این واقعیت بپردازند. از سوی دیگر، به هنگام سخرانی وزیر در شورای حقوق بشر نیز احدی به نشانه اعتراض سالن جلسه را ترک نکرد. فیلم ضبط شده این نشست نیز در سایت پخش زنده و آرشیو شورای حقوق بشر وجود دارد. واقعا بی بی سی فارسی و سایر رسانه ها دنبال چه چیزی بودند؟ آیا این رسانه ها، که دشمنی آنها با مردم ایران در مقاطع مختلف آشکار شده است، حلقه آخر این پروژه بوده یا اینکه جزئی لاینفک از این پروژه به شمار می رفتند؟

۷- چرا این همه تلاش سیاسی و رسانه ای با شکست مواجه گردید؟ ایران در حال حاضر به جایگاه مناسبی در عرصه سیاست خارجی دست یافته است که منزوی کردن آن و یا ایجاد چالش در این مسیر، با اتکاء به یک یا دو بیانیه آمریکائی-منافقین، ممکن نخواهد بود. این موضوع، نشان داد اروپائی ها نیز در این وهله، به نوعی عقلانیت مبتنی بر منافع و تکیه بر واقعیت ها رسیده اند. از سوی دیگر، متن سخنرانی وزیر دادگستری نیز کاملا حرفه ای و مبتنی بر واقعیات جامعه جهانی بود که از جهتی منعکس کننده مطالبات حقیقی بسیاری از کشورها نیز محسوب می شد. این تجربه نشان داد که ایران باید فعال تر از قبل در مجامع بین المللی حضور یابد و ضمن تشریح دستاوردها در حوزه داخلی در موضوعات مختلف، مواضع خود در رابطه با تحولات بین المللی را نیز ارائه نماید.

منتشر شده در پایگاه اطلاع رسانی ستاد حقوق بشر