دبیر انجمن قطعه‌سازان تصریح کرد: در حال حاضر با توجه به اینکه انجمن‌های قطعه‌سازی چندان از فعالیت‌ها مطلع نیستند و از انجمن‌ها و قطعه‌سازان کمتر مشارکت گرفته می‌شود، به نظر می‌رسد همکاری با صنایع دفاع به‌صورت یک استراتژی مدون و مناسب تعریف شده پیش نمی‌رود؛ بعضا مشاهده شده که قرارداد تولید قطعاتی که توان ساخت داخلی‌ آنها توسط قطعه‌سازان وجود دارد، با صنایع دفاع بسته شده است. وی افزود: در حال حاضر چون خودروسازان نمی‌توانند بدهی‌های خود به قطعه‌سازان را پرداخت کنند، به آنها اعلام کردیم صرفا به دلیل اینکه مدتی تعدادی قطعه دریافت کرده و کار خود را پیش ببرند، منبع جدید برای تامین قطعات مورد نیاز تعریف نکنند تا قطعه‌سازان با کسری نقدینگی مواجه نشده و به ورطه ورشکستگی نیفتند. محبی‌نژاد با تاکید بر اینکه در همکاری صنایع دفاع با صنعت خودرو دو ملاحظه اساسی وجود دارد، گفت: بهتر است که صنایع دفاعی، نظامی و دولت به جاهایی که بخش خصوصی از توانمندی لازم برخوردار است، ورود نکنند تا موازی‌‌کاری و رقابت با بخش خصوصی ایجاد نشود. وی افزود: علاوه‌ بر این در قسمت‌هایی که بخش خصوصی توانمند وجود ندارد، بهتر است صنایع دفاعی ورود کرده و با ایجاد فناوری و تکنولوژی در تولید موارد خاص که از عهده بخش خصوصی خارج بوده یا مجوز آن را ندارد، به صنعت قطعه کمک کنند. ضمن اینکه باید دانش فنی تولید و فناوری ساخت قطعه به بخش خصوصی منتقل شود. در واقع بهتر است که دانش فنی تکنولوژی را صنایع دفاع ایجاد کنند و مباحث تولید انبوه به تولیدکننده بخش خصوصی سپرده شود.  وی یادآور شد: به‌طور مثال در ایربگ‌ها، چاشنی انفجاری وجود دارد که نیاز به مواد منفجره داشته و در بسیاری از کشورهای دنیا نیز اجازه تولید مواد منفجره به بخش خصوصی داده نمی‌شود و در انحصار سازمان‌های نظامی است. همین‌طور تولید یکسری مواد خاص در سنسورها، آلیاژها و امثال آن در توان شرکت‌های خصوصی نیست؛ در حالی که امکان تولید آنها در صنایع دفاع وجود دارد و نیاز به سرمایه‌گذاری چندانی هم نیست و ما نیز به شدت از ورود صنایع دفاعی در این بخش‌ها استقبال می‌کنیم.

اخبار مرتبط