پیش از آنکه به سراغ مشخصات فنی و جزئیات تولید این محصول برویم، ابتدا نگاهی می‌اندازیم به برنامه ریزی ترکیه برای ساخت این محصول به اصطلاح ملی. سال ۲۰۱۵ بود که مقامات صنعتی ترکیه اعلام کردند این کشور قصد طراحی و تولید یک خودروی کاملا داخلی را دارد. در آن زمان گفته شد ترکیه  حق تولید نسل دوم خودروی قدیمی ساب ۹-۳ را از سازمان خودروهای برقی ملی سوئد خریداری کرده است. در ادامه نیز خبر رسید شورای تحقیقات علمی و فناوری ترکیه همکاری با سوئدی‌ها را آغاز کرده است و می‌خواهد این خودروی قدیمی را در قالب «خودروی ملی» به محصولی جدید تبدیل کند. از همان زمان نیز مقامات ترکیه‌ای تاکید داشتند که محصول ملی این کشور تمام برقی خواهد بود؛ زیرا قرار است مطابق با تکنولوژی روز دنیا ساخته شود.

ترکیه بیشتر به‌عنوان یک مونتاژکار شناخته می‌شود و این کشور سال‌هاست که درآمد هنگفتی از ناحیه قطعه‌سازی و صادرات قطعات دارد. با این حال، همسایه شمال غربی ایران مسیری متفاوت از گذشته را برای خود لحاظ کرد و سرانجام به رویای «خودروی ملی» خود دست یافت.

این کشور که سال‌هاست به پایگاه مونتاژ و تولید محصولات برند‌های مشهور جهانی از جمله رنو، نیسان، تویوتا و فیات تبدیل شده، دارای قطعه‌سازی مدرن و متصل به دانش فنی روز دنیا است و این موضوع کمک بزرگی به پروژه خودروی ملی ترکیه کرده است. درواقع به پشتوانه همین دانش مهندسی و قطعه‌سازی است که ترکیه قدم در راه طراحی و تولید برندی ملی گذاشته و برنامه‌های بسیاری نیز برای توسعه آن دارد. اگر مسیر طی‌شده توسط ترکیه را با آنچه در خودروسازی ایران گذشته است، مقایسه کنیم، تفاوت‌های آشکاری میان آنها خواهیم دید. ترکیه ابتدا زیرساخت‌های قطعه‌سازی و مونتاژی خود را قوی کرد و سپس با همکاری شرکت‌های جهانی و همچنین استفاده از تجربیات خود، قدم در راه طراحی و تولید خودروی ملی گذاشت. اینکه پلت فرم خودروی موردنظر از ابتدا طراحی شده یا متعلق به «ساب» سوئد است، خیلی اهمیتی ندارد؛ زیرا ترکیه از همین ابتدا چند مدل مختلف را روی آن طراحی کرده است و قصد دارد آن را به‌عنوان برندی ملی توسعه بدهد. این در حالی است که خودروسازی ایران با وجود طراحی سمند و تیبا به‌عنوان محصول ملی، آن طور که شایسته بود، برای توسعه آنها وقت نگذاشت و هزینه نکرد. در واقع خودروهای ملی ایران نتوانستند خود را با استانداردها و تکنولوژی روز دنیا از جمله همین برقی‌سازی تطبیق دهند. نکته دیگر اینجاست که ترکیه قصد دارد خودروی ملی خود را به بازارهای خارجی عرضه کند و در این مورد سرمایه‌گذاری زیادی نیز انجام داده و خواهد داد؛ اما خودروهای ملی ایرانی هیچ وقت نتوانستند نمایندگان شایسته و ماندگاری برای خودروسازی کشور در بازارهای جهانی باشند.

هرچه هست، ترکیه با رونمایی از «توگ» به رویای خودروساز شدن خود پس از سال‌ها زیرساخت‌سازی و کارآموزی نزد بزرگان صنعت خودروی جهان تحقق بخشید. خودروی مورد نظر حاصل سرمایه‌گذاری ۷/ ۳ میلیارد دلاری از سوی دولت ترکیه و سایر بخش‌های فعال در خودروسازی این کشور است که تیراژی ۱۷۵ هزار دستگاهی در سال برای آن در نظر گرفته شده است. خودروسازی ترکیه این محصول را در دو نسخه مجهز به باتری‌های لیتیوم یونی با توان پیمایش بالغ بر ۳۰۰ کیلومتر و ۵۰۰ کیلومتر به تولید می‌رساند و مشتریان قادر خواهند بود با توجه به نیاز خود، اقدام به سفارش و خریداری مدل‌های مربوطه کنند. گفته می‌شود این خودروی الکتریکی در کمتر از ۳۰ دقیقه بیش از ۸۰ درصد شارژ می‌شود و احتمالا گارانتی هشت ساله خواهد داشت. تولید انبوه این خودرو نیز از سال ۲۰۲۲ میلادی آغاز می‌شود و محل ساخت آن شهر بورسا است.