روی هند سیاه!

  مهاراجه- هتل جهان

  خیابان طالقانی

فکر اینکه شام چی بخوریم، آیا جای جدید بریم و به خودمون حال بدیم یا بریم یه جای امتحان پس داده و به خودمون حال بدیم؟ بین این حال و اون حال اینجا رو انتخاب کردیم که برای من جدید و برای دوستم قدیمی بود.

رستوران هندی مهاراجه با استفاده از معماری و دکوراسیون هندی قدری حال و هوای هندی داره. وقتی وارد رستوران می‌شید اولین چیزی که توجه‌تون رو جلب می‌کنه مجسمه فیل طلاییه چون توجه منو که جلب کرد و گویا یکی از خدایان هندیه و البته منم ورژن خیلی کوچیک‌ترش رو خونه دارم. کاشی کاری‌های دیوارها هم حس و حال تو هند بودن رو القا می‌کنه. موسیقی هندی بی وقفه در رستوران در حال پخشه که تن صدا خیلی آرومه و مثل بعضی جاها گوش و روان آدم رو خراش نمی‌ده و باعث می‌شه با آرامش غذامون رو بخوریم. مهاراجه قدیمی‌ترین رستوران هندی تهرانه و سال هاست غذاهای هندی می‌ده.

غذاهای پر طرفدار رستوران هندی مهاراجه کباب سیزلر، جوجه آشوکا، چیکن بریانی، شاهی قرمه، چیکن تندوری، بریانی گوشت، چیکن پاتیالا و جوجه تیکه است. تو منوی نوشیدنی لسی (یکی از دوغ‌های هندی) رو امتحان کنید حتما، خیلی تعریفی نداره البته اما خب دوغ هندی نخورده باشید زشت نیست؟ من خودم که یه بار تو استانبول خوردم و بسمه و دیگه اینجا نخوردم! دوغ فقط دوغ ترش وطنم پاره تنم! گلاب جامون و کلفی هم از دسرهای پرطرفدار اینجا محسوب می‌شه. ظرفیت این رستوران ۶۰ نفره و می‌توانید اگه پولدارید توش مهمونی با تم هندی بگیرید!

خب برسیم به غذاها، شاهی قورمه سفارش دادیم و برنج سبزیجات. با تصوری که از چینگاری داشتیم گفتیم یه غذا برای جفتمون بسه که اضافه هم می‌آد! و البته قیمت‌هاش که انقدر بالا بود هم باعث شد این فکر رو بکنیم که دیگه طلا که توش نریختن؟ لابد حجمش دو نفره است! از گارسون هم پرسیدیم که گفت برنج تو دیس می‌آد و حجمش زیاده. خب غذا که اومد فهمیدیم حجم و دیس یعنی چی! برادر اینکه یه بشقاب بیضی شکله یعنی دیسه؟ اینکه از بشقاب هم کوچیک‌تر بود و تازه پر هم نبود دیس! خلاصه غذاهاش بدک نبود ولی چیز خاصی هم نبود. یعنی یک سوم چینگاری و تاج محل به اینجا نمره نمی‌دم و دیگه هم نمی‌رم. یه قوری چای ماسالا سفارش دادیم که واقعا متاسف شدم؛ چون فقط شیر خالی بود در حدی که گارسون خودش هم متوجه این موضوع شد. و غیر از اون خیلی هم سرد بهمون تحویل دادن.

در کل بخوام جمع‌بندی کنم می‌شد گفت فضای رستوران قابل قبول بود؛ ولی سرویس جالبی نداشت. برخورد پرسنل هم تعریفی نبود. ضعیف‌تر از رقباشه؛ ولی قیمت پایین‌تری نداره. حاشیه‌اش هم این بود، خانم ساره بیات میز بغل دست ما بود و با سوز‌و‌آه می‌گفت ما رو مجبور کردن مالیات بدیم! بغل دستی‌اش هم می‌گفت خب دستمزد رو ببرید بالا!