عضو هیات‌مدیره انجمن تولیدکنندگان صنعت گچ در گفت‌وگو با «دنیای‌اقتصاد» عنوان کرد
بی رغبتی تولیدکنندگان گچ برای ایجاد کنسرسیوم
از سوی دیگر این صنعت برخلاف بسیاری از صنایع که دوران کودکی، نوجوانی و بلوغ خود را طی کرده‌اند، کماکان در همان مراحل ابتدایی رشد و توسعه متوقف شده و گچ تولیدی در گذر زمان دچار تغییرات نشده است که با توجه به تولید محصولات متنوعی مانند گچ برگ‌ها، پانل‌های گچی، گچ‌های ضد آب، ضد آتش و... توسط کشورهای دیگر، گچ ایران فاقد جاذبه‌های لازم برای صادرات است؛ بنابراین می‌توان گفت مشتریان گچ کیسه‌ای ایران چند کشور محدود هستند که از جمله مهم‌ترین آنها می‌توان به عراق و افغانستان اشاره کرد؛ قطعا در ایجاد چنین وضعیتی علاوه بر دولت‌ها که با صدور مجوزهای بی‌حساب و کتاب، آسیب به محیط‌زیست، زمینه ورشکستگی این صنعت را فراهم آورده و حتی حاضر به پرداخت تسهیلات کم بهره برای واردات ماشین‌آلات و خطوط تولید نیست، واحدهای تولیدکننده صاحب‌نام هم با اجتناب از راه‌اندازی کنسرسیوم برای تجمیع نقدینگی، نتوانستند نقش لازم را در توسعه این صنعت ایفا کنند.
در همین خصوص عضو هیات‌مدیره انجمن تولیدکنندگان صنعت گچ به «دنیای‌اقتصاد» گفت: با وجود خنک‌تر شدن هوا، همچنان علاوه بر تعطیلی یک روز کامل در هفته، روزانه ۲ ساعت برق واحدهای تولیدکننده گچ قطع می‌شود. علی اکبر جمعه‌ای ضمن اشاره به این مطلب، افزود: قطعا تعطیلی واحدهای تولیدی باید بر قیمت گچ در بازار تاثیر‌گذار باشد اما با توجه به حجم چند برابری تولید نسبت به تقاضا و شکل‌گیری رقابت منفی، عملا تغییر قیمتی در بازار ایجاد نشده است. وی ادامه داد: در حالی هم اکنون ۳۰۰ کارخانه تولید گچ در کشور فعال هستند که روزگاری اعلام کردیم با ۱۰ کارخانه بزرگ علاوه بر تامین نیاز داخلی، می‌توانیم نیاز کشورهای حوزه خلیج‌فارس و اروپای شرقی را پوشش دهیم اما متاسفانه مجوزها بدون نگاه به آینده صادر شد، به طور نمونه در استان سمنان وجود تنها یک کارخانه پاسخگوی نیاز صنعت ساختمان این استان است اما عمده کارخانه‌ها در این منطقه واقع شده‌اند.
در حالی که از یکسو دولت می‌تواند برای ارتقای صنعت گچ تسهیلاتی را در اختیار شرکت‌ها قرار دهد و از طرفی شرکت‌ها با هم افزایی و تجمیع توانایی‌های مالی، خطوط تولید محصولات پیش ساخته و فرآوری شده ساختمانی و گچ‌های مدرن را در دستور کار قرار دهند اما متاسفانه علاوه بر بی‌توجهی دولت، بخش تولیدی به کار تیمی و همگرایی تمایلی ندارد. جمعه‌ای با بیان اینکه صنعت گچ نتوانسته همپای کمیت در بخش کیفیت پیشرفت کند، گفت: واردات تکنولوژی‌های جدید با استفاده از تسهیلات با سود بالا، قطعا به صرفه نیست و تنها در صورتی واردات این فناوری‌ها از توجیه اقتصادی برخوردار است که دولت از توسعه کیفی صنعت گچ حمایت کند و تسهیلات کم بهره و همچنین سایر اقدامات حمایتی مانند تخصیص ارز و ترخیص کالا را در دستور کار قرار دهد؛ علاوه بر این بحث کنسرسیوم سال‌ها پیش در صنعت گچ مطرح شد اما متاسفانه شرکت‌ها به هیچ وجه از این طرح استقبال نکردند در حالی که از این طریق امکان واردات ماشین‌آلات و دستگاه‌ها برای تولید محصولات جدید فراهم می‌شد.
عضو هیات‌مدیره انجمن تولیدکنندگان صنعت گچ خاطرنشان کرد: علاوه بر اینکه پرداخت تسهیلات با بهره‌های اندک به واحدها از اهمیت برخوردار است، نظارت بر هزینه‌کرد این تسهیلات هم باید انجام شود تا شرکت‌ها این امتیاز را در فعالیت دیگری سرمایه‌گذاری نکنند. جمعه‌ای با اشاره به اجرای طرح مالیات ارزش افزوده اظهار کرد: در حالی که تولیدکننده گچ باید این مالیات ۱۰ درصدی را به دولت بپردازد اما با توجه به چند برابر بودن تولید نسبت به تقاضا و رقابت‌های قیمتی، عملا نمی‌توانیم این مالیات را از خریدار دریافت کنیم و واحدهای بسیاری حاضرند بدون دریافت این مالیات، با قیمت‌های ارزان‌تر محصولشان را در اختیار خریدار قرار دهند.
پیش‌تر بهدین اورعی، مدیرعامل گچ خراسان با بیان اینکه میزان عرضه گچ در کشور چند برابر تقاضاست، اظهار کرد: با وجود اینکه برخی از رقابت منفی قیمتی انتقاد می‌کنند اما به نظر من با توجه به تقاضای اندک بازار پایین آوردن قیمت‌ها برای سر پا نگه داشتن کارخانه‌های گچ امری کاملا طبیعی است و حتی با این شرایط هم بسیاری از کارخانه‌های این صنعت ورشکست شده‌اند. این تولیدکننده با اشاره به مشکلات مالیاتی تصریح کرد: مساله اصلی در بخش مالیات این است که تامین‌کنندگان حاضر به ثبت فروش محصولات در سامانه مؤدیان مالیاتی نیستند و به همین دلیل خریدهای ما جزو هزینه‌ها به حساب نمی‌آید؛ از اینها گذشته پیمانکاری که با تلاش چند خانواده یک دستگاه تریلی برای جابه‌جایی سنگ گچ کارخانه‌های گچ منطقه رباط سفید خراسان خریداری کرده اصولا نه تمایلی به ورود به سامانه مؤدیان دارد و نه نیازی به این کار می‌بیند.
در چنین شرایطی از آنجا که میزان مالیات پرداختی ۲۵درصد سود تعیین شده است، میزان سود ما به شکل غیر‌واقعی بالاتر می‌رود و مجبوریم گاهی تا ۷۵درصد سود را به عنوان مالیات پرداخت کنیم و این چیزی جز بی‌عدالتی نیست چرا که ما مسوولیتی در قبال سایر تامین‌کنندگان نداریم و اداره دارایی باید پیگیر این مساله باشد.
