تا پیش از انقلاب مشروطه، مفهوم «رعیت» بیانگر ویژگی مردم ایران و شالوده هویتی آنان بود و مفهوم اطاعت مطلق از یک حکومت پدرسالارانه و شبهدینگرا را تداعی میکرد. رعایا همچون جماعتی غلام و بنده هیچ دخالتی در سرنوشت خویش نداشتند، جان و مال، عقیده و اندیشه آنان دستخوش امیال سیریناپذیر شاه بود و «چون حیوانات اهلی خار میخوردند و بار میبردند».