عباس عربمازار
خسرو نورمحمدی
کشور ما با داشتن قریب به ۷۰ سال تجربه برنامهریزی (۱۳۲۷-۱۳۹۳) جزو اولین کشورهای دارای برنامهریزی توسعه در جهان است، اما بهرغم این جایگاه و سابقه، نه فقط به هدفهای متعارف رشد و توسعه اقتصادی دستنیافته، بلکه مشکلات فراوان دیگری نیز ایجاد شده است؛ بهگونهایکه گروهی، وجود برنامههای توسعه را به طورکلی ضروری نمیدانند. البته متخصصان برای به نتیجه نرسیدن برنامههای توسعه کشور دلایل مختلفی ارائه کردهاند که یکی از آنها، اشکال در تدوین اهداف یا بیاعتقادی به آنها بیان شده است.