ارامنه بی خانمان

جمهوری‌آذربایجان هفته گذشته به‌دلیل تغییر ژئوپلیتیک منطقه در نتیجه جنگ روسیه در اوکراین جرأت یافت تا اقدام نظامی انجام دهد. روسیه، ضامن امنیت سنتی ارمنستان، با توجه به وابستگی فزاینده‌اش به تجارت با ترکیه، متحد اصلی جمهوری‌آذربایجان، این‌بار تمایل کمتری به مداخله نشان داد. شیلا پایلان، وکیل حقوق بشر و کارشناس منطقه گفت که جمهوری‌آذربایجان «نمی‌توانست کاری را که بدون چراغ سبز روسیه انجام می‌داد، انجام دهد.» خانم پایلان در یک مصاحبه تلفنی افزود: «روسیه واقعا به جمهوری آذربایجان نیاز دارد.» جوامع ارمنی و آذربایجانی برای چندین دهه در اطراف قره‌باغ کوهستانی، منطقه‌ای به وسعت رود آیلند در قفقاز جنوبی که اندازه کوچک آن هرگز با اهمیت استراتژیک آن مطابقت نداشت، به‌طور مسالمت‌آمیز همزیستی داشتند. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، قره‌باغ که در سطح بین‌المللی به‌عنوان بخشی از آذربایجان شناخته شد، در نبردهایی که در سال۱۹۹۴ به پایان رسید، تحت کنترل نیروهای ارمنی قومی با حمایت ارتش ارمنستان قرار گرفت.آذربایجان که با ثروت نفت و گاز خود تقویت شده است، جنگی ۴۴روزه را در سال۲۰۲۰ آغاز کرد و بیشتر مناطق از دست رفته در درگیری‌های قبلی را پس گرفت. در ماه دسامبر، آذربایجان تنها جاده‌ای را که این منطقه را به ارمنستان متصل می‌کند، محاصره کرد و در عمل منابع غذایی و سوخت منطقه را قطع کرد و به یک بحران انسانی دامن زد.هفته گذشته، جمهوری‌آذربایجان کنترل خود را بر منطقه تحکیم و حمله‌ای را آغاز کرد که به سرعت نیروهای حافظ صلح روسیه را کنار زد و گروه کوچکی از جنگجویان ارمنی قومی را سرکوب کرد. بسیاری از پناه‌جویان که بر اثر حمله آذربایجان آواره شده بودند، روزهایی را در پایگاه‌های نظامی روسیه به سر بردند و مطمئن نبودند که چه چیزی در انتظار آنهاست. به‌رغم نگرانی‌های گسترده مبنی بر اینکه دولت آذربایجان هر فردی را که اسلحه به دست گرفته باشد بازداشت خواهد کرد، بسیاری از آنها اجازه عبور از مرز را پیدا کردند. اکنون بسیاری از ارمنی‌های قومی که «زیر بخشش» دولت آذربایجان قرار گرفته‌اند، معتقدند که چاره‌ای جز فرار ندارند. هاکوبیان گفت: «من به خانه‌ای فکر می‌کنم که پدرم ساخته است. او تمام زندگی خود را وقف ساختن خانه‌ای برای ما کرد. حالا برای آذربایجانی‌ها باقی می‌ماند.»

دولت ارمنستان گفت که حدود ۱۵۰۰نفر از قره‌باغ وارد ارمنستان شده‌اند؛ زیرا مردم در طول شب به آنجا می‌رسیدند. پس از گذراندن چندین شب در پایگاه‌های روسیه، پناه‌جویان در هتل‌هایی در شهر ارمنی گوریس در نزدیکی مرز پناه گرفتند. اما آینده بلندمدت آنها نامشخص است. نیکول پاشینیان، نخست‌وزیر ارمنستان، روز پنج‌شنبه گفت که این کشور آماده پذیرایی از ۴۰هزار خانواده است. اما مشخص نیست که آنها کجا زندگی می‌کنند. پاشینیان همچنین در یک سخنرانی روز یکشنبه هشدار داد که ارامنه در قره‌باغ با «تهدید پاکسازی قومی» مواجه هستند، مگر اینکه «مکانیسم‌های حفاظت موثر» در منطقه تحت حاکمیت جمهوری‌آذربایجان ایجاد شود .استلا ناظریان که به همراه همسرش بنیک و دختر ۳ساله‌شان در لابی هتلی در ارمنستان ایستاده بود، گفت: «ما کسی در ارمنستان نداریم.» ناظریان و خانواده‌اش روزها را در پایگاه هوایی روسیه گذرانده بودند و بیرون می‌خوابیدند. وقتی در نهایت به آنها اجازه خروج داده شد، فرصتی نداشتند که برای برداشتن لباس و سایر دارایی‌ها به خانه خود بروند. برخی دیگر نیز محرومیت‌های مشابهی را توصیف کردند و بسیاری از مردم گفتند که از سوی دولت ارمنستان، روسیه و بقیه جامعه بین‌المللی احساس گمراهی و رهاشدگی می‌کنند. بوریس شیرینیان، ۸۱ساله گفت: «کودکانی که در این شرایط زندگی کرده‌اند، هرگز بهبود نخواهند یافت. ما از ارتساخ از دنیا ناراحت هستیم. هیچ‌کس به دنبال ما نیامد. هیچ‌کس حالمان را نپرسید.» درحالی‌که برخی از ارامنه توانستند با اقوام خود یکی شوند، بسیاری دیگر در مرز باید منتظر بمانند. اما ورود اولین گروه از پناهندگان آنها را امیدوار کرد. گریگوری زاخاریان، ۴۴ساله که در ارمنستان بود، اما بستگانش در قره‌باغ ماندند، گفت: «قلب من دیگر آن‌قدر نمی‌تپد.»

درحالی‌که برخی به همراه خانواده خود با اتوبوس و خودرو وارد شدند، ۲۳پناه‌جوی ارمنی پس از مجروح شدن در حمله هفته گذشته آذربایجان، با آمبولانس‌ها، روندی که توسط کمیته بین‌المللی صلیب سرخ تسهیل شد، وارد شدند. پزشکان ارمنی آنها را مداوا کردند. اگرچه دولت آذربایجان قول داده است که از حقوق ارامنه قومی محافظت کند، اما تعداد زیادی از ساکنان قره‌باغ که تقریبا ۱۰ماه محاصره را تجربه کرده‌اند، از سخنان مقام‌های آذری متقاعد نشده‌اند. به گفته آرتاک بیگلاریان، بازرس سابق حقوق بشر در ناگورنو-قره باغ، تا ۸۰درصد از ارامنه آنجا می‌خواهند خانه‌های خود را ترک و به ارمنستان نقل مکان کنند. در حال حاضر بیش از ۱۲۰هزار ارمنی در این منطقه زندگی می‌کنند. بیگلاریان در سخنانی در خانکندی گفت که وضعیت انسانی در آنجا همچنان وخیم است. او گفت: «مردم هر چیزی را که پیدا کنند و هرطور که ممکن باشد، می‌پزند.»