سیاستگذاران در عمل نمی‌توانند به‌سادگی تصمیم بگیرند که «نهادهای خوب» داشته باشند، چون نهادها تداوم دارند و تغییر آنها دشوار است. برندگان جایزه امسال، به‌ویژه جیمز رابینسون، برای مستندسازی این تداوم و کشف چگونگی ظهور نهادهای خوب، روش‌های جدیدی را پیشگام کرده‌اند که تاریخ و سیاست را جدی می‌گیرند و آنها را در کار میدانی گنجانده‏‏‏‏‌اند. نسلی از محققان این‌سنت را برای روشن‌کردن طیف وسیعی از موضوعات به خدمت گرفته‏‏‏‏‌اند، برای مثال‏‏‏‏‌ می‌توان به این موارد درباره قاره آفریقا و کشور هند اشاره کرد: ۱) میراث تاریخی و فرآیند توسعه در آفریقا؛ ۲) تجربیات تاریخی و تقاضا برای سلامت: میراث کمپین‏‏‏‏‌های پزشکی استعماری در آفریقای‌مرکزی؛ ۳) اثرات ماندگار بهره‏‏‏‏‌برداری از منابع دوران استعمار در کنگو: امتیازات، خشونت و حکومت غیرمستقیم؛ ۴) ترسیم خطوط مرزی: پیامدهای کوتاه‌مدت و بلندمدت تقسیم هند

جیمز رابینسون؛ استاد اقتصاد و علوم سیاسی دانشگاه شیکاگو و یکی از سه برنده جایزه نوبل اقتصاد سال‌۲۰۲۴ در کنار عجم اوغلو و سایمون جانسون است. او در این نوشته به بررسی نیروهایی می‌پردازد که نهادها را به سمت تداوم و البته تغییر سوق می‌دهند. طبق استدلال او نهادهای تعادلی موجود در یک جامعه نتیجه فرآیندی سیاسی هستند که احتمال دارد کاملا دیرپا و وابسته به مسیر باشند. با چنین تبیینی روشن می‌شود چرا الگوهای توسعه‏‏‌نیافتگی تا این حد تداوم دارند و انواع توصیه‌های سیاستی اغلب بی‏‏‌ثمر هستند. فقط هنگامی می‌توان انتظار وقوع تغییر مثبت نهادی داشت که تغییری واقعی در تعادل سیاسی در توزیع قدرت درون جامعه ایجاد شود؛ برای مثال به نفع کسانی که منافع خاصی به سمت نهادهای اجتماعی مطلوب‏‏‌تر دارند. تحول همچنین هنگامی رخ می‌دهد که پارامترهای سیستم به‏‏‌گونه‏‏‌ای تعدیل شود که منافع صاحبان قدرت را به سمت تغییر سوق دهد. رابینسون در این مطلب ماهیت تداوم و تغییر نهادها را با نمونه‏‏‌هایی از تاریخ آمریکا، بولیوی و آفریقا نشان می‌دهد.

راگورام راجان، اقتصاددان شناخته‌شده هندی در مصاحبه‌ای عنوان کرد که اقتصاددانان نباید تولید صادراتی را تنها راه دستیابی به توسعه اقتصادی معرفی کنند، بلکه خدمات جای‌گیر شده در تولیدات صنعتی نیز می‌تواند با بهبود سرمایه انسانی، نقش قابل توجهی در بهبود وضعیت اقتصادی کشورهایی مانند هند داشته باشند.

تجربه هند از سیاست‌های حمایتی از تولیدکنندگان، همچون جایگزینی واردات و طرف تقاضا مانند بازتوزیع، نشان داده است که این سیاست‌ها کشور را نابرابرتر و فقیرتر کرده است. «کوچک زیبا نیست»، گزاره‌ای است که به خوبی صنایع ناکارآمد و کوچک‌مقیاس هند را توضیح می‌دهد.

اولریکه مالمندیر؛ اقتصاددان دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، در طول دوران حرفه‌‌‌‌‌ای خود، پژوهش‌های بسیاری در زمینه اقتصاد رفتاری و رفتار مالی شرکت‌ها کرده‌است. او اثرات سوگیری‌‌‌‌‌های روان‌‌‌‌‌شناختی مختلف، مانند بیش‌‌‌‌‌اطمینانی را بر تصمیم‌گیری مصرف‌کنندگان، سرمایه‌گذاران و مدیران اجرایی بررسی می‌کند. مالمندیر با کارهای اخیرش به مارسل پروست اقتصاد تبدیل شده‌است، مانند رمان‌‌‌‌‌نویس فرانسوی، بر ماهیت ذهنی تجربه انسانی و تاثیر پایدار آن تمرکز دارد.

دنیای اقتصاد: مساله مهاجرت از نیمه دوم دهه۲۰۱۰ میلادی، به جز در دوره همه‌گیری، نقطه افتراق اصلی در جامعه آمریکا و سیاست‌های دو حزب اصلی این کشور بوده است. در دهه اخیر آمریکا تنها کشور غربی نبوده که یک کمپین ضدمهاجرتی، زمینه‌ساز پیروزی در انتخابات سیاسی شده است. در اردوگاه مخالفان مهاجرت، دو استدلال عمده اقتصادی وجود دارد؛ نخست، ورود مهاجران با کاستن از سطح دستمزدها، نیروی کار بومی را متضرر می‌سازد و دوم، ورود مهاجران با فشار بر بخش عمومی، هزینه‌های این بخش را افزایش می‌دهد و از سرانه این خدمات می‌کاهد. اما اقتصاددانان معتقدند که اثر ورود مهاجران بر دستمزد در سه دهه اخیر ناچیز یا صفر بوده است. از سوی دیگر نحوه اثرگذاری مهاجران بر بخش عمومی به کیفیت مهاجران و حوزه شغلی آنها وابسته بوده و برداشت‌ها در این مورد اغلب با سوگیری بالا همراه است. درواقع مخالفت با مهاجرت بیش از آنکه تحت تاثیر عوامل اقتصادی باشد، از واکنش‌های فرهنگی جوامع میزبان نشأت می‌گیرد.

ماتیلد بومباردینی، استاد اقتصاد دانشگاه کالیفرنیا برکلی و کارشناس تجارت، بنگاه‌ها و به‌ویژه لابی‌گری است. او دو دهه‌گذشته را صرف بررسی لابی‏‏‌گرها کرده‌است و اینک برخی پژوهش‌های خود را برای کمک به درک صنعت لابی‌گری در واشنگتن به اشتراک می‌گذارد. درحالی‌که مقامات دولتی تلاش فراوان می‌کنند تا سیاست‌های اقتصادی بهتری تهیه شود، کار سیاستگذاران سخت‌تر می‌شود. صنایع و زنجیره‌های تامین پیچیده‏‏‌تر می‌شوند. از مقامات خواسته می‌شود سیاست‌های صنعتی، تعرفه‏‏‌ها، تنظیم‌گری‏‏‌ها و کنترل‏‏‌های صادراتی را اجرا کنند که همگی به اطلاعات بسیار دقیق نیاز دارند. اکنون انتقال اطلاعات صحیح به مقامات دولتی برای کمک به آنها در سیاستگذاری بیش از هر زمان دیگری حیاتی است و لابی‏‏‌گرها معمولا افرادی هستند که وظیفه انجام این ارتباط را بر‌عهده دارند. همزمان که لابی‌گری اهمیت بیشتری می‏‏‌یابد، به‌نظر می‌رسد عموم مردم کمتر در مورد آن می‌دانند و آنچه مردم در مورد لابی‏‏‌کردن می‌دانند، نمی‏‏‌پسندند. در این گفت‌وگو می‌خواهیم بدانیم لابی‏‏‌گرها چه می‌کنند؟ چگونه این کار را می‌کنند؟ چگونه لابی‌گری روی سازماندهی سیاسی بخش‌های اقتصاد واقعی تاثیر می‌گذارد؟ اینها چه تاثیری بر سیاست‌های واشنگتن ازجمله درباره تجارت دارند؟ چگونه می‌توان لابی‏‏‌گرها را پاسخگوتر دانست؟

بیجو رائو نویسنده کتاب «دموکراسی شفاهی: مشورت در شوراهای روستایی هندی»، یک بررسی عالی در مورد صدای شهروندان در شوراهای روستایی هند است که بزرگ‌ترین نهاد مشورتی در تاریخ بشر نیز شناخته می‌شود. او اقتصاددان ارشد در گروه تحقیقات توسعه بانک جهانی است و مدیریت رصدخانه اجتماعی را برعهده دارد که بانک جهانی برای بهبود ظرفیت تطبیقی پروژه‌های ضد‌فقر ایجاد‌کرده‌است. رائو با استفاده از روش‌های مردم‏‏‏‌شناسی، جامعه‏‏‏‌شناسی و علوم سیاسی، زمینه‏‏‏‌های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی فقر شدید در کشورهای درحال‌توسعه را بررسی می‌کند. شروتی راجاگوپالان در این مطلب با رائو درباره موضوعات زیر صحبت می‌کند: دموکراسی مشورتی در هند، چگونه نهادهای محلی می‌توانند راه‏‏‏‌حل‏‏‏‌های پایین به بالا برای رفع فقر ایجاد کنند، صدا و وفاداری در حکومت محلی، سامانه‏‏‏‌های رفاهی هند، زنان هندی در سیاست محلی، فدرالیسم و حکومت محلی، شناسایی ذی‌نفعان در یک سیستم رفاهی و مشورت و کرامت.

جان هارتلی میزبان پادکست «سرمایه‌داری و آزادی در قرن بیست‌و‌یکم» است، یک پادکست رسمی از مجموعه کارگروه سیاست اقتصادی هوور که در آن درباره علم اقتصاد، نظام بازار و سیاستگذاری عمومی صحبت می‌شود. مهمان این قسمت برنامه وی گرگوری منکیو استاد اقتصاددانشگاه هاروارد است. منکیو یکی از اقتصاددانان کلان پیشرو زمان ما و از بنیان‌گذاران مدل‏‏‏‌سازی اقتصادی نیوکینزی است. او همچنین نویسنده پرفروش‏‏‏‌ترین کتاب درسی اقتصاد، مبانی علم اقتصاد است. او در اینجا در مورد عوامل موثر بر رشد اقتصادی و نیز تجربیات خود از سیاستگذاری اقتصادی در سال‌های ریاستش بر شورای مشاوران اقتصادی کاخ‌سفید در زمان جورج دبلیو بوش، اهمیت یافتن اندیشکده‏‏‏‌های اقتصادی و سیاسی‌شدن مشاوره‏‏‏‌های اقتصاددانان صحبت می‌کند.

تا اوایل دهه۱۹۹۰ میلادی ویتنام یکی از فقیرترین کشورهای شرق آسیا به شمار می‌رفت. ویرانی‌های جنگ و اقتصاد دولتی، این کشور را در دام یک بحران اقتصادی فرو برد؛ اما اصلاحات اقتصادی پس از آن، رهایی از فقر را برای مردم ویتنام به ارمغان آورد. «دنیای‌اقتصاد» این تجربه موفق را مرور می‌کند.

بسیاری از دانشکده‌‌‌‌‌ها حالا دیگر کلاس‌هایی در زمینه نظریه قیمت ارائه نمی‌کنند، به این معنی که آنها مشتی دانش را بدون خردمندی به دانشجویان انتقال می‌‌‌‌‌دادند. این بازی فکری اقتصادی را درنظر بگیرید: تولید سیب در یک صنعت رقابتی به بازار عرضه می‌شود. تولید گلابی را یک انحصارگر به بازار می‌‌‌‌‌فرستد. فرض کنید که قیمت فروش هر دو محصول یکسان باشد. شما گرسنه هستید و با خوردن یک سیب یا گلابی به یک اندازه رضایت و مطلوبیت کسب خواهید کرد. اگر به حفاظت از منابع اجتماعی و جمعی اهمیت می‌‌‌‌‌دهید، کدام را باید بخرید؟

شماره هفته گذشته از صفحه توسعه، به بررسی جایزه مرزهای دانش (BBVA) در سال‌۲۰۲۳ اختصاص یافته‌بود. این جایزه که از سال‌۲۰۰۸ تاکنون به تاثیرگذارترین افراد در حیطه دانش تعلق می‌گیرد، در پانزدهمین دوره خود در سال‌گذشته، سه اقتصاددان مشهور در حیطه اقتصاد سیاسی را مورد‌توجه قرار داد. در این میان سخنرانی سه نظریه پرداز برنده این جایزه که بابت «روشن‌کردن ارتباطات بین جهان اقتصادی و سیاسی» و «تحول در حوزه اقتصاد سیاسی» به آنها تعلق گرفت، به ترتیب «تیموتی بسلی»، تورستن پرسون» و «گویدو تابلینی» در دوره پانزدهم این جایزه در شماره حاضر صفحه توسعه قرار گرفته‌است.

جوایز مرزهای دانش بنیاد BBVA در اقتصاد، امور مالی و مدیریت در این شانزدهمین ویرایش به پارتا داسگوپتا برای پی‌‌‌ریزی پایه‌‌‌های اقتصاد محیط‌زیستی از طریق کار پیشگامانه خود «در مورد تعامل بین زندگی اقتصادی و محیط طبیعی، از جمله تنوع‌زیستی» اهدا شده‌است. مقاله او با جفری هیل، «تهی‌‌‌شدن بهینه منابع پایان‌‌‌پذیر» که در اوایل دهه‌۱۹۷۰ منتشر شد، حوزه اقتصاد محیط‌زیست را با ارائه مبنایی برای تجزیه و تحلیل چگونگی تخصیص منابع در جوامع دارای مقدار ثابتی از منابع در طول زمان و سرمایه‌گذاری در فناوری‌های جایگزین تعریف کرد.

بنیاد اسپانیایی BBVA که از سال ۲۰۰۸ جایزه مرزهای دانش را به محققان حوزه‌های مهم دانش بشری اعطا می‌کند، در پانزدهمین دوره خود، برندگان حوزه اقتصاد، امور مالی و مدیریت را مشخص کرد. تیموتی بسلی استاد مدرسه اقتصاد لندن، تورستن پرسون استاد دانشگاه استکهلم و گویدو تابلینی اقتصاددان ایتالیایی مشترکا به دریافت این جایزه نائل آمدند.

جون هارتلی، میزبان پادکست سرمایه‌داری و آزادی در قرن بیست‌و‌یکم است که در آن درباره اقتصاد، بازار و سیاستگذاری عمومی صحبت می‌کند. یکی از مهمانان این برنامه لری سامرز استاد اقتصاددانشگاه هاروارد بود که در سمت‏‏‏‌های وزیر خزانه‏‏‏‌داری آمریکا و مدیر شورای اقتصاد ملی کاخ‌سفید خدمت کرده‌است. سامرز همچنین یکی از صداهای پیشرو در زمانه ما در مورد مسائل مربوط به سیاستگذاری اقتصادی و اقتصاد کلان و یکی از مفسران و تحلیلگران بسیار مورد تقاضا در جهان در این زمینه‏‏‏‌ها است. او در این برنامه که در سال‌جاری میلادی(۲۰۲۴) تهیه شد، درباره فعالیت شغلی خود در محیط آکادمیک، حضور در دولت (که در دهه‌۱۹۹۰ به وزارت خزانه‏‏‏‌داری آمریکا رسید)، مدیریت دانشگاه (به‌عنوان رئیس دانشگاه هاروارد) و شرکت‌های بزرگ آمریکا (به‌تازگی به عضویت در هیات‌مدیره OpenAI منصوب شده‌است) صحبت کرد.