کشاورزی احیایی؛ تقویت‌کننده سلامت خاک
به‌گفته جو هندلزمن، مدیر موسسه اکتشاف ویسکانسین در دانشگاه ویسکانسین- مدیسون، کربن در خاک در سراسر جهان سه برابر بیشتر از اتمسفر است. او می‌گوید: این می‌تواند یک مخزن عظیم کربن باشد. در حال حاضر، خاک در سطح جهان در معرض تهدید است. طی چند قرن گذشته، تبدیل علفزارها، پوده‌‌‌زارها و جنگل‌‌ها به زمینهای کشاورزی و مراتع، افزایش شهرنشینی، رشد جمعیت و تغییرات آب و هوایی منجر به فرسایش بی‌سابقه و کاهش حاصلخیزی خاک شده است. خاک به کمک ما نیاز دارد و برخی از کشاورزان شروع به انجام اقداماتی برای نجات آن کرده‌اند. کارشناسان می‌گویند برای محافظت از این منبع شکننده باید کارهای بیشتری صورت پذیرد. هندلزمن می‌گوید: خاک خیلی سریع‌تر از زمان مورد نیاز برای ساخته شدنش در حال فرسایش است. متوسط نرخ فرسایش در ایالات متحده ۵ تن در هکتار در سال است.
دانکن کامرون، استاد زیست‌شناسی خاک و گیاه در دانشگاه شفیلد، می‌گوید: خاک سالم ساختاری شبیه خرده نان دارد، به رنگ قهوه‌ای تیره یا سیاه است (نشان‌دهنده محتوای ملانین و کربن غنی) و بوی خاک‌مانند مطبوع و سالمی دارد که توسط موجودات مفید تولید شده است. در مقابل، خاک تخریب شده یا ناسالم، خشک و شنی است و فاقد ساختار و تنوع زیستی است. خاک‌های تخریب شده دارای محتوای کربن کاهش یافته‌اند، نمی‌توانند آب را به‌طور موثر فیلتر کنند و از عملکرد بالای محصول پشتیبانی نمی‌کنند.
بر اساس گزارش سال ۲۰۱۵ سازمان خواربار و کشاورزی سازمان ملل متحد، تخمین زده می‌شود که بدون اتخاذ اقدامات حفاظتی، بالغ بر ۹۰ درصد از خاک‌های زمین تا سال ۲۰۵۰ تخریب می‌شوند. کامرون تصریح کرد: در طول زندگی من، ما یک‌سوم خاک‌های کشاورزی را در اثر فرسایش و تخریب از دست داده‌ایم. این شرایط ادامه دارد و ما هنوز درس نگرفته‌ایم. این روند می‌تواند تاثیرات فاجعه‌باری بر کشاورزی، امنیت غذایی و مدیریت آب و هوا داشته باشد. هندلزمن در ادامه افزود: تخریب خاک می‌تواند گازهای گلخانه‌ای ایجاد کند و این یک فاجعه است. اگر چرخه‌های خاک به آن سمت هدایت شوند، می‌توانیم کربن زیادی را در جو آزاد کنیم.
اقدامات کشاورزی و مدیریت زمین در مقیاس بزرگ نیز عوامل مهمی هستند که منجر به تخریب خاک می‌شوند. کامرون گفت که کشاورزی فشرده، مشابه فرآیند هیدروپونیک در مزرعه است و خاک را به عنوان یک محیط بی‌اثر نگه می‌دارد که گیاهان را تقویت می‌کند. او گفت: فرآیند شخم‌‌زدن، ساختار خاک را که یک اکوسیستم زنده و تنفسی است می‌شکند. وقتی خاک را در مقیاس یک عملیات کشاورزی فشرده تخریب می‌کنید، فرآیندهای طبیعی مختل می‌شوند و این امر خاک را به‌شدت در برابر فرسایش آسیب‌پذیر می‌کند.
شخم زدن تنها مشکل نیست. خاک اغلب بین محصولات زراعی بی‌ثمر می‌ماند و باعث افزایش فرسایش می‌شود و از طرف دیگر استفاده بیش از حد از آفت‌کش‌ها منجر به از بین رفتن ارگانیسم‌های مفید خاک و آبیاری نادرست منجر به شوری خاک می‌شود. اما امید بسیاری به رابطه سالم‌تر بین کشاورزی و خاک وجود دارد. به گفته کامرون، جنبش کشاورزی احیاکننده راه‌حل این مشکل است. این یک چارچوب عمل‌گرایانه برای کشاورزی با کمترین تاثیر مخرب ممکن بر محیط‌زیست است. بسیاری از کشاورزان کوچک، قبلا روش‌های کشاورزی پایدار را با تمرکز بر سلامت خاک اتخاذ کرده‌اند. چندین شرکت بزرگ نیز وجود دارند که از شیوه‌های کشاورزی احیاکننده در عملیات خود پشتیبانی می‌کنند، از جمله می‌توان به پپسی، والمارت، جنرال موتورز، یونیلیور و مایکروسافت اشاره کرد.
مریدیت لیت صاحب مزرعه گرانیت اسپرینگز در پیتسبرو، کارولینای شمالی، در ۱۳ سال گذشته از تکنیک‌های کشاورزی احیاکننده استفاده کرده است. او می‌گوید: روش‌های کشاورزی ما می‌تواند به کاهش تغییرات آب و هوایی کمک کند. جالب است که شیوه‌هایی که به ما کمک می‌کنند کیفیت غذایمان را بهبود ببخشیم و آن را مغذی‌‌تر کنیم، همان شیوه‌هایی هستند که می‌توانند به کاهش تغییرات آب و هوایی کمک کنند. لیت می‌گوید او در مزرعه خود حداقل روش‌های شخم خاک، کشت پوششی و کمپوست مایع را برای افزودن مواد مغذی به خاک اتخاذ می‌کند. روش‌های کشاورزی مرسوم اغلب شامل افزودن نهاده‌های شیمیایی، رشد گیاه و برداشت آن است. در این روش‌ها هیچ کاری برای بازسازی خاک انجام نمی‌شود و در نتیجه مواد مغذی کاهش می‌یابد.
بابی تاکر، مالک مزارع Okfuskee، یک کشاورز احیاکننده و طرفدار جدی مدیریت همه‌جانبه زمین است که مزرعه پرورش گوسفند دارد. گوسفندان تاکر از طریق چریدن چرخشی باعث سلامت خاک می‌شوند. او آنها را محکم در باریکه‌ای از زمین به صورت گروهی قرار می‌دهد، جایی که آنها از گیاهان تغذیه می‌کنند و فضولات آنها به عنوان یک اصلاح‌کننده عالی خاک عمل می‌کند. تاکر می‌گوید: چیزی که من را به حرکت در می‌آورد، ایجاد حیات وحش بیشتر و محیطی بهتر برای جانوران است. آنچه در زیرِ زمین اتفاق می‌افتد به همان اندازه مهم است که در بالای آن اتفاق می‌افتد.
هندلزمن مدعی شد که در حال حاضر، ۳۰ درصد از زمینهای کشاورزی در ایالات متحده غیرقابل کشت هستند. او خاطرنشان کرد: اگر درباره سرنوشت خاک خود جدی هستیم، باید آن را دو برابر کنیم. به گفته او، مزارع بزرگ‌تر موقعیت خوبی برای اتخاذ شیوه‌های احیاکننده دارند زیرا آنها از منابع خوبی برخوردارند. هزینه‌های اولیه انتقال با بهبود سلامت و عملکرد خاک جبران می‌شود. برای تسریع در انتقال، نهادهای حاکم باید منابع خاک را از نزدیک تحت نظارت قرار دهند و شیوه‌های کشاورزی جذب کربن را تشویق کنند. چندین آژانس کشاورزی در سراسر جهان برنامه‌هایی را برای ارتقای سلامت خاک راه‌اندازی کرده‌اند.
کامرون معتقد است سیاست‌ها و نیروهای بازار در نهایت پذیرش شیوه‌های کشاورزی پایدار را افزایش خواهند داد. در این بین، افراد می‌توانند به صورت محلی به سلامت خاک کمک کنند. وی افزود: ما همچنین باید غذای کمتری را هدر دهیم و فشار بر سیستم کشاورزی را کاهش دهیم. طبق گزارش EPA، غذا ۲۲ درصد از زباله‌های جامد شهری را تشکیل می‌دهد و تجزیه آن در محل‌های دفن زباله باعث افزایش گازهای گلخانه‌ای در جو می‌شود. کمپوست‌سازی روشی پایدار برای بازیافت ضایعات غذا و اصلاح خاک غنی از مواد مغذی و ارزشمند است.
در نهایت، تقاضا برای مواد غذایی که با در نظر گرفتن سلامت خاک رشد می‌کند، می‌تواند باعث ارتقای شیوه‌های کشاورزی بهتر شود. بهترین استراتژی می‌تواند ایجاد یک سیستم غذایی محلی باشد. با کشاورزان در تماس باشید و از افرادی که به‌طور پایدار غذا تولید می‌کنند، حمایت کنید. تولید ۲ تا ۳ سانتی‌متر خاک سطحی ممکن است ۱۰۰۰ سال طول بکشد. بیرون بروید، مشتی خاک بردارید، بافت آن را احساس کنید و زندگی درونش را ببینید. بیایید همه به‌طور جمعی خاک خود را بسازیم، حتی یک ذره در هر بار.
