مریم قاسمی با بیان اینکه زاینده‌رود در حافظه تاریخی و فرهنگی اصفهان همواره زنده و ماندگار بوده‌است، افزود: این رودخانه علاوه‌بر نقش طبیعی و اقتصادی آغازی برای ایجاد و گسترش نمودهای فرهنگی بوده‌است. این پژوهشگر فرهنگی اصفهان اظهار کرد: بناهای اصیل و به‌‌‌‌‌‌‌‌جامانده از دوره‌‌‌‌‌‌‌‌های مختلف تاریخی اطراف زاینده‌رود نزد مورخان، نقاشان، عکاسان و ادیبان جایگاه خاصی داشته‌اند که بیانگر قدمت فرهنگی منبسط شده از زاینده‌رود است.

وی اضافه کرد: سواحل و اطراف رودخانه زاینده‌رود از گذشته تا امروز با کارکرد تفریحی، اقتصادی و اجتماعی عصاره‌ای کُهن و پر ریشه از شاخصه‌های مختلف فرهنگی را نیز به‌دنبال داشته است.

قاسمی گفت: حوزه تاریخی، فرهنگی و جغرافیایی زاینده‌‌‌‌‌‌‌‌رود به اندازه‌ای وسیع است که از آن به‌عنوان یکی از کانون‌های پایدار و قدیمی‌‌‌‌‌‌‌‌ اندیشه و فرهنگ ایرانی اسلامی یاد می‌شود.

این کارشناس جغرافیای فرهنگی به نقش رودخانه‌ها در استمرار فرهنگی اشاره و بیان کرد: بقا و استمرار برخی از ویژگی‌ها و جنبه‌های فرهنگی ایران باستان در اصفهان و در دوره اسلامی مدیون جاری‌بودن زاینده‌رود است.

قاسمی ادامه داد: از این‌رو حفظ جریان زاینده‌رود و احیای این رودخانه نه‌تنها از لحاظ زیست‌محیطی، اقتصادی و کشاورزی ضرورت دارد بلکه حیات فرهنگی اصفهان نیز به آن مرتبط است.

وی با بیان اینکه محیط‌‌‌‌‌‌‌‌های طبیعی انسان را با ارزش‌های فرهنگی و اجتماعی آشنا می‌کند، تاکید کرد: زاینده‌رود به‌عنوان فضای عمومی با تقویت پیوندهای اجتماعی نقش مهمی در تبادل فرهنگی دارد. این پژوهشگر فرهنگی تصریح کرد: جریان زاینده‌رود از سراب تا پایاب تداعی گر زایش فرهنگ و تاریخ در طول قرن‌های متمادی است که این مساله اهمیت استمرار جریان این رودخانه کهن را بیش از پیش آشکار می‌سازد.

به گزارش «ایرنا» زاینده‌‌‌‌‌‌‌‌رود بزرگ‌ترین رودخانه منطقه مرکزی ایران است که از کوه‌‌‌‌‌‌‌‌های زاگرس مرکزی سرچشمه می‌گیرد و در فلات مرکزی ایران به تالاب گاوخونی در شرق اصفهان می‌‌‌‌‌‌‌‌ریزد.

این رودخانه که قرن‌‌‌‌‌‌‌‌ها سرچشمه حیات و نعمت اصفهان بوده، در سال‌های اخیر بدلایل متعدد از جمله کاهش منابع آبی و خشکسالی به‌طور زمان‌بندی شده در اصفهان جریان دارد.