ستون چپ پایین

این کتاب چهار مقوله جدید بین‌رشته‌ای و نظری دیپلماسی ورزشی را ارائه می‌دهد: سنتی، نوین، ورزش به‌عنوان دیپلماسی و ورزش ضد دیپلماسی. پژوهش‌های موردی بسیاری این دسته‌بندی‌ها را تأیید می‌کنند؛ از المپیاد باستانی گرفته تا ظاهر اخیر راهبردهای دیپلماسی ورزشی دولتی درون‌زا و فراتر از آن، فعالیت‌های بازیگران ورزشی غیردولتی مانند اف.سی. بارسلونا، کالین کپرنیک و دنیای دیجیتال ورزش‌های الکترونیکی. درنتیجه، چشم‌انداز دیپلماسی ورزشی و همچنین موانع و محدودیت‌های استفاده از ورزش به‌عنوان ابزار دیپلماتیک روشن‌تر می‌شود. این کتاب برای دانشجویان رشته‌های دیپلماسی، سیاست خارجی، مطالعات ورزشی و به‌طورکلی روابط بین‌الملل درخور توجه است.  استوارت موری، دانشیار دانشگاه باند استرالیا و عضو آکادمی ورزش در دانشگاه ادینبورگ بریتانیا و کمک سردبیر مجله دیپلماسی و سیاست خارجی است.

در مقدمه مترجم این کتاب آمده است: «دولت‌ها به‌عنوان بزرگ‌ترین، قوی‌ترین، منسجم‌ترین و ثروتمندترین بازیگر در کره خاکی، همواره به دنبال استفاده یا سوءاستفاده از ابزارها و حوزه‌های مختلف زندگی مردم، جهت پیشبرد منافع خود بوده‌اند. استفاده از ورزش برای بهبود تصویر، پیشبرد اهداف یا تحقیر و شکست دشمنان، در مسابقات بین‌المللی و به‌ویژه المپیک، امری تثبیت‌شده و انکارناپذیر است. همان‌گونه که در چند دهه رویارویی غیرمستقیم آمریکا و شوروی سابق، شاهد تنش و درگیری بین این دو ابرقدرت در حوزه ورزش بودیم.

جمهوری اسلامی ایران نیز از ورزش و مسابقات، برای رساندن و نمایش پیام حمایت از مردم مظلوم فلسطین در برابر رژیم اشغالگر صهیونیستی استفاده کرده است. رقابت نکردن بـا ورزشکاران اعزامی این رژیم، سیاست بدون تغییر ایران بعد از انقلاب اسلامی بوده که گاهی به دلیل نبود تدبیر و ضعف در رسانه و دیپلماسی، به محرومیت‌های بعدی ایران در مسابقات بعدی و نشان دادن وجهۀ منفی از ایران در رسانه‌های خارجی منجر شده است. اقناع نکردن مردم کشور در این زمینه نیز باعث شده است برخی افراد مشهور یا ورزشکاران و چهره‌ها نیز به این سیاست انتقاد کنند.»