هزینه جاماندگی از دیجیتالی شدن
معدنکاری دیجیتال، نیازمند بستر اینترنتی بسیار قوی است؛ اگر بحث ما معدن و فرآوری مواد معدنی است، معادن در موقعیت‌هایی قرار گرفته‌اند که دور از شهرها و در مناطق کمتر توسعه‌یافته هستند؛ در اکثر معادن ما حتی آنتن موبایل نیز به سختی پاسخگو است و سرعت اینترنت، توانایی تامین نیازهای معدنکار را ندارد. ما حتی در شهرهای بزرگ صنعتی نیز امکان استفاده از اینترنت پرسرعت را نداریم؛ به خصوص حالا که موضوع طرح صیانت تبدیل به مساله شده است و سرعت اینترنت و پهنای باند در کشور به شدت کاهش یافته است. در نتیجه، هوشمندسازی معادن باید در بستر یک اینترنت پرسرعت شکل بگیرد. با چنین معضلاتی نمی‌توان حتی به معدنکاری دیجیتال فکر کرد. همین حالا در برخی کارخانه‌ها، مشاهده می‌کنیم برق بدون اطلاع‌رسانی‌های قبلی به صاحبان صنایع قطع می‌شود و کارخانه مجبور می‌شود هزینه گزافی بابت بازسازی و جبران خسارات ناشی از این معضل پرداخت کند. سرمایه‌گذاری که چنین تجربه‌ای داشته، چگونه ریسک معدنکاری دیجیتال با وابستگی به اینترنت را در این فضا به جان بخرد؟ اگر قرار باشد اینترنت به طور کامل قطع شود، چگونه می‌توانیم به سرمایه‌گذاری در معدن به طوری که همه چیز وابسته به اینترنت باشد، فکر کنیم؟
در بحث‌های فرآوری نیز مشکلات ما به همین صورت باقی است. همه بخش‌های دولتی و خصوصی باید دست به دست هم دهند و هر کس وظیفه خود را به درستی انجام دهد تا در این بستر مناسب بتوانیم معدنکاری دیجیتال انجام دهیم و از نوآوری‌های روز دنیا در معدن بهره ببریم. این گونه می‌توانیم در دنیا و در کنار رقبای خود، محصولات را به فروش برسانیم؛ زیرا رقبای ما از این ابزار استفاده کردند و هزینه تمام‌شده خود را بسیار کاهش داده‌اند. اگر ما نتوانیم به معدنکاری فراسرزمینی بپردازیم از کشورهای دیگر عقب خواهیم ماند. سرعت پیشرفت دنیا و به خصوص کشورهای معدنی مانند استرالیا، کانادا، هند، چین و شیلی، بسیار بیشتر از ماست و تقریبا همه کشورها به همین سمت‌وسو رفته‌اند. آن‌ها از معادنی استفاده می‌کنند که هوشمند شده و به این دلیل هزینه بسیار کمتری بابت کالاهای نهایی خود پرداخت می‌کنند. به همین دلیل توانسته‌اند قیمت تمام‌شده محصولاتشان را نیز کاهش دهند. اگر این قیمت به طور گسترده در جهان کاهش یابد، ما نمی‌توانیم محصولات خود را در ابعاد بین‌المللی به فروش برسانیم و رقابت کنیم.
