پیاده از آلمان تا ایران برای «کاهش استفاده از سوخت‌های فسیلی»
آقای حسینی این سفر چقدر طول کشید و از چه کشورهایی عبور کردید؟
من در آخن، در شمال غرب آلمان و نزدیک مرزهای هلند و بلژیک زندگی می‌کنم. سفر من از آلمان شروع شد و با گذر از کشورهای لهستان، چک، اتریش، اسلواکی، مجارستان، کرواسی، صربستان، رمانی، بلغارستان، ترکیه، گرجستان، آذربایجان، به ایران رسیدم.
انگیزه شما از اجرای این پروژه دقیقا چه بود؟
من فوق‌لیسانس طراحی گرافیک دارم و در دانشگاه آخن تدریس می‌کنم. ۸ سال پیش بود که ایده یک پرفورمنس هنری به ذهنم خطور کرد. پروژه من در واقع یک پروژه هنری بود. من با یک چرخ ژیمناستیک این مسیر را پیاده طی کردم. اما در کنار آن یک هدف محیط‌زیستی را نیز دنبال می‌کردم. و آن عدم استفاده از سوخت‌های فسیلی بود. قصد داشتم تا با طی کردن این مسیر به صورت پیاده تلنگری به مردم و مسوولان در همه جای دنیا بزنم.
پس از رسیدن به تهران با چرخ خود چه کردید؟
با مدیریت موزه هنرهای معاصر تماس گرفتم و گفتم می‌خواهم در پایان سفر و رسیدنم به تهران این چرخ را به موزه تقدیم کنم. آنها نیز با من موافقت کردند. پیش‌فرض خودم هم قبول این چرخ بود. بیش از ۵ هزار کیلومتر راه آمدم و یک هدف داشتم. و آن تقدیم چرخم به موزه هنرهای معاصر بود. اما اکنون که به تهران رسیده‌ام مسوولان موزه از قبول آن سرباز می‌زنند. و این در حالی است که به عنوان مثال گالری موزه نور پیشنهاد داد تا چرخ من را بخرد. اما من قبول نکردم.
دلیل آن چیست؟
در واقع آنها مستقیما به من جواب آری یا نه نمی‌دهند. مثلا مدیرکل به من می‌گوید به شما خبر می‌دهیم. اما منشی موزه به من گفت ما این چرخ را نمی‌خواهیم. این چرخ هدیه من به موزه است اما آنها جواب درستی به من نمی‌دهند.
الان چرخ را در کجا نگهداری می‌کنید؟
چرخ در یک کاروانسرایی در جاده تهران-قم نگهداری می‌شود.
آیا دوباره این کار را انجام می‌دهید؟
من بعد از ۳۳ سال برای اولین بار با چرخ به ایران آمدم. و اگر دوباره شرایط فراهم شود این کار را تکرار خواهم کرد. چون معتقدم پروژه من موفق بود.
ارسال نظر