محمدعلی کشاورز
این روزها تلویزیون سریالی با عنوان راه طولانی ساخته رضا کریمی را از شبکه یک پخش می‌کند که انصافا سریال خوبی‌است و می‌شود در این وانفسای بی‌برنامگی به آن توجه کرد. راه طولانی، تازه‌ترین ساخته رضا کریمی است که با حضور بازیگرانی محبوب چون کیانیان و بایگان برای مخاطب عام ساخته شده است. این سریال با موضوعی اجتماعی و لحنی شوخ و شنگ و در عین حال تلخ در همین قسمت‌های ابتدایی موفق شده مخاطب را به‌خوبی‌همراه سازد. مضمون جذاب سریال که با تم مهمی مثل توقعات فرزندان و وظایف والدین همراه شده، بدون کمترین دردسری توانسته توجه مخاطبان را به خود جلب کند و هم برای مسن‌ترهای جامعه جذاب باشد و هم برای جوان‌ترها. داستانی ساده، اما گیرا و دلنشین که هر لحظه‌اش انگار دردهایی آشنا را به یادمان می‌آورد. گرچه برخی سکانس‌های سریال ـ از جمله رفتن پدر سراغ نزول‌خوارـ به‌شدت کلیشه‌ای و تکراری است، اما سریال فضایی راحت و صمیمی دارد که همراهی کردن را برای مخاطب به شدت سهل و راحت کرده است. گذشته از این نکات تربیتی و بسیاری مسائل ریز دیگر که به‌خوبی در دل داستان تنیده شده و بدون شعار و فریاد بیان می‌شود، ساختار سریال نیز به شدت حرفه‌ای و خوش‌ساخت است. حضور تهیه‌کننده‌ای مثل محمدرضا تخت‌کشیان که آثار شاخصی در کارنامه فعالیت خود دارد، سبب شده به لطف سختگیری‌های او و شعور حرفه‌ای والایی که دارد، رضا کریمی با ذهنی رها و راحت خلاقیت خود را صرف متن سریال کند و نه حاشیه‌هایی که معمولا مثل خوره روح و روان کارگردان را می‌جوند. کارگردانی رضا کریمی در عین سادگی به شدت پخته و حساب شده و سختگیری او در گریم و طراحی صحنه و لباس، تصویری بسیار هوشمندانه و آبرومند به مخاطب هدیه کرده است.