تنظیم بازار کاندیداتوری

دو سه هفته بیشتر تا سامان گرفتن بازار پررونق نامزدهای ریاست‌جمهوری باقی نمانده است. بخت اگر یار باشد در یکی دو روزی که از فرصت ثبت نام داوطلبان مانده چهره تازه‌ای به جمع آنها که تا امروز به عنوان کاندیدای احتمالی شناخته می‌شدند، اضافه نشود. پس از این است که شورای نگهبان به این بازار ورود می‌کند و نهایتا تا آخر اردیبهشت نام آنهایی را که باید جدی‌شان بگیریم و درباره انتخابشان تصمیم بگیریم اعلام می‌کند.
در این بین آنچه ویژگی فضای انتخاباتی ۹۲ را شکل داده، تعلیق منحصر به فرد حاکم بر اردوگاه‌های سیاسی است.

دو سه هفته بیشتر تا سامان گرفتن بازار پررونق نامزدهای ریاست‌جمهوری باقی نمانده است. بخت اگر یار باشد در یکی دو روزی که از فرصت ثبت نام داوطلبان مانده چهره تازه‌ای به جمع آنها که تا امروز به عنوان کاندیدای احتمالی شناخته می‌شدند، اضافه نشود. پس از این است که شورای نگهبان به این بازار ورود می‌کند و نهایتا تا آخر اردیبهشت نام آنهایی را که باید جدی‌شان بگیریم و درباره انتخابشان تصمیم بگیریم اعلام می‌کند.
در این بین آنچه ویژگی فضای انتخاباتی 92 را شکل داده، تعلیق منحصر به فرد حاکم بر اردوگاه‌های سیاسی است. خیلی‌ها آمده‌اند، بسیاری اعلام نامزدی کرده‌اند و حتی ائتلاف تشکیل داده‌اند اما انگار هیچکدام قصد کنار کشیدن ندارند. گویی این تعلیق را دوست دارند تا شاید از کنارش بهره‌ای ببرند. شاید تصور می‌کنند با کاندیداتوری در انتخابات 92 برای جدی شدن نامشان در انتخابات 96 و 1400 دورخیز کرده‌اند. هر کس دست بر روی امتیاز خود گذاشته؛ آنکه فکر می‌کند نظرسنجی‌ها به نفعش است از سازوکار نظرسنجی برای خروجی ائتلاف می‌گوید و آنکه جایگاهش در میان نخبگان مناسب از تصمیم‌گیری ائتلاف بر مبنای نظر آنها می‌گوید. در این گیرودار برخلاف انتخابات مجلس نهم، حضور کمرنگ جامعتین که همواره به‌عنوان محور اصولگرایان معرفی می‌شد، محسوس است. این دو سه هفته هم تمام می‌شود و هرکس که قد و قامت نامزدی داشت در فهرست کاندیداها جای می‌گیرد اما آیا کسی از آنها که در این قواره نبود می‌پرسند، آخر چرا؟