به گزارش «ایسنا»، حسین شهیدزاده با استناد به نسخه جدید رهنمود کیفیت هوا که به تازگی از سوی سازمان بهداشت جهانی و بر پایه مطالعات اپیدمیولوژیک منتشر شده است، گفت: این نسخه شامل توصیه‌هایی برای حفاظت از سلامت عمومی در برابر بیماری‌های منتسب به آلودگی هوا و در واقع، راهنمای سیاست‌گذاران و مقامات ملی و محلی در مدیریت ریسک آلودگی هواست. وی با اعلام اینکه استانداردهای آلودگی هوا، حد مجاز آلاینده‌ها را بر پایه استراتژی‌های اندازه‌گیری برای مسوولان اجرایی و نظارتی مشخص می‌کند، گفت: هدف از تهیه رهنمودهای کیفیت هوا، آگاهی عمومی در زمینه تبیین آثار و پیامدهای بلندمدت و کوتاه‌مدت آلاینده‌های هوا بر سلامت عمومی و کیفیت زندگی شهروندان از یکسو و کمک به کاهش آلودگی هوا و آثار و عوارض آن بر سلامتی شهروندان از سوی دیگر است. مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوای شهر تهران با اشاره به اینکه رهنمود کیفیت هوا برای آلاینده‌های اصلی هوا شامل ذرات معلق با قطر کوچک‌تر از ۵/ ۲ میکرون، ذرات معلق کوچک‌تر از ۱۰ میکرون، دی‌اکسید نیتروژن، دی‌اکسید کربن و منوکسید کربن ارائه شده است، اظهار کرد: این آلاینده‌ها به دلیل ارتباط با پیامدهای مهم بهداشتی انتخاب شده‌اند و شامل اهداف موقت یا پلکانی و هدف نهایی از طریق اعمال و اجرای سیاست‌ها و اقدامات موثر در کاهش آلودگی هوا بوده و در دو سطح سهل‌گیرانه و سخت‌گیرانه و در بازه‌های زمانی واقعی قابل دستیابی‌ هستند. شهیدزاده با بیان اینکه در گزارش منتشر شده به شاخص‌های کیفی درباره شیوه‌های مطلوب برای مدیریت انواع خاص ذرات معلق شامل کربن سیاه یا کربن عنصری، ذره بسیار ریز و ذرات ناشی از توفان‌های شن و گرد و غبار پرداخته شده است، گفت: کاهش قابل ملاحظه حدود مجاز ذرات معلق کوچک‌تر از ۵/ ۲ میکرون و دی‌اکسید نیتروژن و رهنمود برای منوکسید کربن، دی‌اکسید نیتروژن و ازن در این گزارش ارائه شده است؛ ضمن اینکه درباره میزان مجاز دی‌اکسید گوگرد نیز سهل‌گیری شده است. وی با تاکید بر اینکه حدود مجاز و نقاط شکست برای تعیین شاخص آلاینده‌های هوا در کشورمان از سوی سازمان حفاظت محیط زیست تصویب شده است و از ابتدای سال ۹۹ در شهر تهران ملاک عمل است و برای اندازه‌گیری آلاینده‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد، خاطرنشان کرد: در این استانداردها، میزان مجاز آلاینده‌های ذرات معلق کوچک‌تر از ۵/ ۲ میکرون، ذرات معلق کوچک‌تر از ۱۰ میکرون و ازن در ایران به مراتب از حدود پیشنهادی سازمان بهداشت جهانی که الزام‌آور نیستند، سهل‌گیرانه‌تر و اجرایی‌تر است، هر چند در مقایسه با استانداردهایی که قبل از آن در تهران اعمال می‌شدند، به مراتب سخت‌گیرانه‌تر محسوب می‌شوند.