مشاور عزیز،

من از سال ۲۰۱۸ که فارغ‌‌‌التحصیل شدم، فریلنسر هستم اما در واقع ۹۹‌درصد کارهایم را از یک نفر می‌‌‌گیرم. تعداد ساعت‌‌‌ها را ثبت می‌‌‌کنم و بابتش به او صورت‌حساب می‌‌‌فرستم. ما یک توافق نانوشته داریم که بر اساس آن من باید هر روز به مدت چند ساعت در دسترس او باشم و در عوض، او همیشه برایم کار می‌فرستد. اگر وقت داشته باشم، معمولا همیشه می‌توانم کار بیشتری بگیرم و درآمد بیشتری کسب کنم. تا به حال، این رویه در کل جواب داده.

رئیسم، همکار خوبی است، انعطاف‌‌‌پذیر، محترم و با ملاحظه است و دستمزد سخاوتمندانه‌‌‌ای می‌دهد.

مشکل اینجاست که دیگر نمی‌توانم در خانه روی کارم تمرکز کنم. راستش از اول هم عالی نبودم اما قبلا وقت بیشتری داشتم. الان چند تا بچه دارم و مجبورم حین کار، مراقب بچه‌‌‌ها هم باشم. حس می‌‌‌کنم تنبلم و ذره‌‌‌ای نظم ندارم که بنشینم و کارم را بکنم و بدتر از آن، احساس می‌‌‌کنم آدم ناشکری هستم چون بیشتر جنبه‌‌‌های کارم، ایده‌‌‌آل است، به‌خصوص برای یک مادر و به‌ویژه انعطاف‌‌‌پذیر بودنش. موضوع این است که من در کل آدم تنبلی نیستم. سخت کار کردن را خوب بلدم و قبلا سخت کار کرده‌‌‌ام و در سایر جنبه‌‌‌های زندگی‌‌‌ام، همچنان سخت کار می‌‌‌کنم. اما در ساعت‌‌‌هایی که برای کارم در نظر گرفته‌‌‌ام، اصلا نمی‌توانم روی کارم تمرکز کنم. هر چند ساعت که کار کرده باشم، صادقانه همان را گزارش می‌‌‌کنم و اگر در میانه کار، حواسم پرت شود و مشغول مرور اینترنت شوم، دکمه پاز ساعتم را می‌‌‌زنم.

در نتیجه، به اندازه کافی کار نمی‌کنم. و طبیعتا به قدر نیازم پول در‌نمی‌‌‌آورم. رئیسم به من فشار می‌‌‌آورد که بیشتر کار کنم چون طبق همان توافق نانوشته، باید تعداد ساعات مشخصی را کار کنم.  به او گفتم که تمرکز کردن روی کار در خانه برایم سخت شده. او درک کرد اما تمام اعضای تیم او دورکار هستند. هیچ دفتری در کار نیست که من بتوانم به آنجا بروم. او موافقت کرد که حقوقم را بالا ببرد تا بتوانم یک محیط کار اشتراکی پیدا کنم اما هنوز جای مناسبی پیدا نکرده‌‌‌ام.

آیا من یک آدم تنبل از زیر کار در ‌رو هستم که باید خودم را جمع و جور کنم و بفهمم که خیلی هم خوش‌شانسم که شغل به این خوبی دارم؟ یا کلا برای دورکاری ساخته نشده‌‌‌ام و باید دنبال یک شغل حضوری بگردم، حتی اگر به معنای انعطاف‌‌‌‌‌‌پذیری و دستمزد کمتر باشد؟

پاسخ: دوست عزیز، بله. بعضی از آدم‌‌‌ها برای دورکاری ساخته نشده‌‌‌اند و این یعنی، یا این روش را دوست ندارند یا وقتی در محل کار حضور ندارند، بازدهی هم ندارند. ممکن است تو یکی از آنها باشی. به‌‌‌علاوه، این می‌تواند به مرور زمان تغییر کند. شاید تو قبلا می‌توانستی به خوبی دورکاری کنی اما حالا با وجود بچه‌ها، کارت سخت شده. این نشانه ضعف تو نیست. و اگر این را درک کنی، می‌توانی روال را طوری تغییر دهی که با شرایط فعلی، سازگارتر باشد.

اما امکانش هست که فقط خسته باشی. نه فقط از شغلت بلکه به دلیل حجم بالای مسوولیت‌‌‌هایی که در زندگی داری. همه ما به زمان نیاز داریم تا به ذهنمان استراحت دهیم. اگر به اندازه کافی استراحت نمی‌‌‌کنی، ممکن است مغزت در حین کار، به اجبار از تو طلب استراحت و سرگرمی کند.

ببین آیا این در مورد تو صدق می‌کند یا نه. در اینترنت درباره «تعلل انتقام‌‌‌جویانه در خواب» تحقیق کن. در این حالت، فرد خوابیدن را به تعویق می‌‌‌اندازد چون مغزش به او فشار می‌‌‌آورد که «تو نیاز به سرگرمی و استراحت داری»، حتی اگر به قیمت کاهش ساعات خواب باشد. در مورد تو، موضوع، خوابیدن یا نخوابیدن نیست. مغزت نیاز به تجدید انرژی دارد و چه بخواهی چه نخواهی، زمان موردنیازش را از تو می‌گیرد. پس حتی اگر در دفتر و در حضور دیگران هم کار کنی، باز هم همین اتفاق برایت می‌‌‌افتد. با این تفاوت که در محیط کار، آدم‌‌‌ها دور و بر ما هستند و به سختی می‌شود بازیگوشی کرد.

اگر این نظریه درست باشد، ببین آیا راهی هست که به مغزت، اوقات فراغتی را که می‌‌‌خواهد بدهی بدون آنکه ساعات کارت، فدا شود؟ مثلا آیا می‌توانی به طور مرتب، هر روز در آغاز یا میان یا پایان روز، یک ساعت را به مرور اینترنت اختصاص دهی؟ اگر مغزت ببیند که هر روز به آن استراحت می‌‌‌دهی، اجازه می‌دهد که بقیه زمانت را صرف کار کنی. طبیعتا اگر این روش از زمان کارت کم کند، ایده‌‌‌آل نیست. اما به نظرم اگر روزی یک ساعت از دست بدهی، اوضاعت بهتر می‌شود. و این خودش یک موفقیت است.

همچنین، ضرر ندارد به شغل‌‌‌های حضوری نگاهی بیندازی و ببینی چه گزینه‌‌‌هایی وجود دارد، مخصوصا از نظر دستمزد و انعطاف‌‌‌پذیری. شاید شغلی پیدا کنی که به اندازه شغل فعلی‌‌‌ات خوب باشد. درخواست فرستادن برای شغل‌‌‌های دیگر، تضمینی نیست که حتما کار پیدا کنی اما حداقل کمک می‌کند درباره گزینه‌‌‌های دیگر اطلاعات به دست آوری. اگر هیچ‌‌‌کدام از گزینه‌‌‌ها به اندازه شرایط فعلی‌‌‌ات جذاب نباشند، حداقل انگیزه پیدا می‌‌‌کنی که به ساعات کاری‌‌‌ات نظم بدهی تا مجبور به تغییر شغل نباشی.

و بدان که تو تنبل و ناسپاس نیستی. تو حالا با وجود بچه‌‌‌ها زمان کمتری داری اما مغزت هنوز به استراحت و سرگرمی نیاز دارد. ممکن است تغییراتی که در زندگی‌‌‌ات ایجاد شده، باعث شده باشد که دورکاری، دیگر مثل سابق برایت جواب ندهد اما بدان که این نقطه ضعفی از سمت تو نیست. این یعنی نحوه مدیریت زندگی‌‌‌ات در حال تکامل است.

منبع: The Cut