چگونه می‌توان سیاست کار ترکیبی را با موفقیت به اجرا رساند؟
یک متخصص در کسب و کار و اقتصاد کار می‌نویسد، به‌کارگیری این رویکرد مستلزم ارتباط و برنامه‌ریزی در هر دو طرف عرضه و تقاضای بازار کار و پذیرش این موضوع است که همه چیز از زمان کووید-19 تغییر کرده است.
انعطاف‌پذیری به یک عنصر کلیدی در دنیای کار تبدیل شده است. حتی قبل از شیوع بیماری همه‌گیر، بسیاری از کسب و کارها، به‌گونه‌ای طراحی شده بودند که انتخاب بیشتری در مورد نحوه، زمان و مکان انجام آنها ارائه دهند. این دسته از کسب و کارها پذیرش بهتری برای اجرای کار ترکیبی داشته‌اند و این کارفرمایان در انتظار تغییر بلندمدت و شروع به کار ترکیبی و خانگی هستند. در راستای همین سیاست آنها فضای اداری خود را کاهش می‌دهند یا حتی مکان‌های اداری خود را می‌بندند. در کشورهایی مانند انگلستان، حتی در مورد مقررات قانونی حق کار در خانه نیز بحث شده است.
اما کار ترکیبی به هیچ وجه راه‌حل آسانی نیست. چراکه برای بسیاری از سازمان‌ها ناشناخته است و برخی می‌توانند آن را یک سازش نامطلوب تلقی کنند و به‌کارگیری آن مستلزم ارتباط و برنامه‌ریزی در هردو طرف و پذیرش این مساله است که همه چیز از زمان کووید-19 تغییر کرده است.
تحقیقات در این زمینه از انعطاف‌پذیری بیشتر و تاثیر آن بر بهبود تعادل و بهره‌وری زندگی و کار حمایت می‌کنند (در حالی که نکات منفی مانند انزوا و تداخل کارهای خانه و کار را نمی‌توان فراموش کرد). انعطاف‌پذیری از این دست می‌تواند استقلال بیشتری به کارکنان بدهد که می‌تواند به طور قابل توجهی موجب افزایش رفاه شود. با این حال، اثربخشی نسبی چنین طرح‌هایی به حجم کار بستگی دارد و اغلب انجام کارهای ضروری که در تعطیلات و زمان مرخصی باید صورت پذیرد، منجر به برهم خوردن تعطیلات افراد می‌شود. به همین منظور، پارلمان اروپا اخیرا برای حمایت از نیروی کار به قانونی برای حق عدم تماس با افراد در خارج از ساعت کار رای داد که می‌تواند مزایای واقعی را برای کارکنان به همراه داشته باشد. همچنین مهم است که کارفرمایان در نظر داشته باشند که کار از خانه تعادل زندگی کاری یا مزایای داشتن اوقات فراغت بیشتر را برای همه بهبود نمی‌بخشد، برخی با الگوهای کار شدیدتر روبه‌رو شده‌اند که کاهش زمان رفت و آمد را به سادگی با کار بیشتر عوض کرده است و در حالی‌که برخی از کنترل بیشتر برای برنامه‌ریزی ساعات کاری بهره‌مند شده‌اند، برخی دیگر تحت نظارت شدید و حجم کارهای سنگین قرار گرفته‌اند. شواهد همچنین به مشکلاتی از جمله تنهایی، عدم ارتباط عاطفی با دیگران و افزایش استرس در بین نیروی کار اشاره می‌کند. این تاثیرات از دید رفاه کارکنان و همچنین در زمینه وسیع‌تر پتانسیل از دست دادن به اشتراک‌گذاری ایده، نوآوری و خلاقیت ناشی از عدم تجمع کارگران باهم به صورت فیزیکی حائز اهمیت هستند.
با وجود این، مطالعات اخیر نشان می‌دهد در بین بسیاری از افراد ترجیح قطعی برای ادامه کار از خانه حداقل در برخی مواقع وجود دارد. در یک نظرسنجی که از کارمندان دورکار در استرالیا، کانادا، انگلستان و آمریکا انجام شد، 47درصد پاسخ‌دهندگان گفتند بهره‌وری آنها ثابت مانده است و 35درصد معتقد بودند بهره‌وری افزایش یافته است. نتایج به دست آمده از تحقیقات در دوره همه‌گیری نشان می‌دهد انعطاف‌پذیری می‌تواند نتایج مثبتی را برای کارمندان، سازمان‌ها و جامعه به همراه داشته باشد، اما این بستگی زیادی به نحوه اعمال آن دارد. به‌عنوان مثال، طبق تعریف هیچ یک از رویکردهای صرف کار از خانه یا محل کار، برای کارکنان و کارفرمایان بهتر نیست. کار خوب و با کیفیت را می‌توان در هر مکانی انجام داد. مدل‌های ترکیبی که زمان صرف شده در هر دو مورد را ارائه می‌کنند، احتمالا توسط بسیاری از افراد ترجیح داده می‌شود البته این یک درخواست کلیدی است و احتمالا تغییرات قابل توجهی در این تجربه وجود دارد.
کار ترکیبی موثر و قابل اجرا مستلزم به روز شدن سیاست‌های کار انعطاف‌پذیر رسمی است، در حالی‌که می‌دانیم یک رویکرد همه‌جانبه به ندرت برای هر کسی مناسب است. بنابراین برای کارفرمایان مهم است که این سیاست‌ها را منعطف کرده و اولویت‌ها و نیازهای خود را با کارکنان در میان بگذارند، اما همچنان هر دو طرف در مورد اینکه چه کارهایی را می‌توان یا نمی‌توان از راه دور انجام داد، واقع‌بین هستند. بسیار مهم است که مطمئن شویم مکان کار از راه دور و محل کار به درستی تجهیز شده‌اند تا کار در هر مکانی پربار و با بازدهی بالا باقی بماند. می‌توان در میان‌مدت و بلندمدت، طراحی شغل را مجددا مورد بررسی قرار داد و به پتانسیل بیشتری برای کسب و کارها در جهت انعطاف‌پذیری، از جمله تمرکز بیشتر روی خروجی و صرف زمان کمتر در محل کار یا مکان خاص، پرداخت. اما این نیز صادق است که همه کارها را نمی‌توان از راه دور یا در همه ساعات روز انجام داد و همه نمی‌توانند یا نمی‌خواهند در خانه کار کنند. سازمان‌ها باید سیاست‌هایی را به تصویب برسانند که نیازهای متنوع نیروی کار را پذیرفته و انعطاف‌پذیری باید تا جایی که ممکن است بر کارکنان متمرکز باشد تا بهترین نتیجه را برای کارمندان، سازمان‌ها و جامعه ایجاد کند.
