استقبال از انقلابی غیرمنتظره در عصر چابکی
در نخستین هفته‌های سال ۲۰۲۰، یک عامل میکروسکوپی باعث شد بخش عمده‌ای از نیروی کار دنیا تقریبا یک‌شبه دورکار شوند.با ظهور کووید ۱۹کارکنان از چین گرفته تا قطر، هند، استرالیا، برزیل و نیجریه، دفاتر را تعطیل کردند و فضاهای کاری جدیدی در خانه‌های خود راه انداختند.ابزارهای دیجیتال مثل زوم، مایکروسافت تیمز، گوگل چت و اسلک، از مکمل‌هایی مفید، به راهگشاهای اصلی تعاملات روزانه با همکاران تبدیل شدند.
این تغییرات سریع و بی‌سابقه بودند، اما فرمت دورکاری، چیز جدیدی نیست.شرکت‌های داخلی و جهانی، تقریبا ۳۰ سال است که مقدمات کار مجازی را چیده‌اند. تعجبی ندارد که شرکت‌های تکنولوژی، جزو نخستین‌هایی بودند که فرصت‌های دورکاری را مغتنم شمردند. شرکت تکنولوژی برجسته سیسکو، در سال ۱۹۹۳ یکی از نخستین برنامه‌های دورکاری سیستمی را در سیلیکون‌ولی معرفی کرد.کارکنان در خانه کار می‌کردند یا با استفاده از تکنولوژی پهنای باند برای ارتباط برقرار کردن با دفتر اصلی از هر موقعیت مکانی، ساعات کار منعطفی داشتند. سیسکو بعد از اجرای این برنامه، از صرفه‌جویی ۱۹۵ میلیون دلاری در سال ۲۰۰۳ و همچنین افزایش بهره‌وری کارکنان خود خبر داد که هر دوی آنها حداقل تا حدی به طرح دورکاری شرکت مربوط می‌شد. همچنین در اواخر دهه ۹۰، شرکت سان میکروسیستمز (Sun Microsystems)، که هنوز در وضعیت استارت‌آپی بود، یک برنامه کار مجازی داوطلبانه را به عنوان بخشی از استراتژی توسعه جهانی خود برای ۳۵ درصد کارکنانش ترتیب داد.ظرف ۱۰ سال، سان توانست با کاهش ۱۵ درصدی وسعت املاک خود در کالیفرنیا، نیم میلیارد دلار صرفه‌جویی کند و در عین حال، از تیم‌های پراکنده از نظر جغرافیایی بهره ببرد تا به بازارهای آنها نزدیک‌تر باشد.
از آن زمان، رشد کار تیمی جهانی – و بنابراین نیاز به دورکاری – با سرعت سرسام‌آوری ادامه پیدا کرد.چیزی که به عنوان یک عامل رقابتی از طرف شرکت‌های تکنولوژی شروع شد، تقریبا در هر صنعتی به یک ضرورت تبدیل شده است.بین سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۱۵، شرکت‌های چندملیتی آمریکایی به تنهایی ۳/ ۴ میلیون کارمند در داخل و ۲/ ۶ میلیون کارمند در خارج از کشور استخدام کردند – یعنی میلیون‌ها نفر برای ارتباط برقرار کردن با آمریکا به تکنولوژی دیجیتال نیاز دارند، به اضافه میلیون‌ها کارمند داخلی که در فاصله چند کیلومتری، به صورت مجازی از خانه کار می‌کنند.موسسه مک‌کنزی پیش‌بینی کرده که نیروی کار جهانی، تا سال ۲۰۳۰ به ۵/ ۳ میلیارد نفر خواهد رسید. بنابراین، دورکاری همچنان ادامه خواهد داشت و آینده را از آن خود خواهد کرد.
اما هیچ‌یک از این رویدادها یا پیش‌بینی‌ها، یک پاندمی جهانی را که باعث مهاجرت دسته‌جمعی بیشتر شرکت‌ها به سوی دورکاری ظرف چند هفته شد، دربر نمی‌گرفتند. انقلاب دورکاری که مدت‌ها طول کشیده بود، با شیوع ناگهانی و شدید ویروس کرونا، سرعت گرفت.احتمال دارد شما هم بخشی از این تحول گسترده باشید که شرکت‌ها را مجبور کرد ردپای دیجیتال خود را هر چه سریع‌تر توسعه دهند؛ از جمله رایانش ابری، ذخیره‌سازی، امنیت سایبری و استفاده از ابزارهایی برای تجهیز نیروی کار مجازی جدید خود.این تغییرات، طیف جدیدی از فرصت‌های ناگفته را برای افراد سازمان‌ها در سراسر دنیا ایجاد کرد.
حالا که شرکت‌ها متوجه فرصت‌هایی شده‌اند که دورکاری می‌تواند برای آنها فراهم کند، بخشی از آنها می‌خواهند در بلندمدت، دورکاری را در روتین‌های خود دائمی‌کنند. نظرسنجی گروه گارتنر در آوریل ۲۰۲۰، نشان داد ۷۴ درصد از ۳۱۷ شرکت، می‌خواهند بعد از کرونا، بیشتر از دورکاری استفاده کنند. فیس‌بوک که رویکردی تدریجی در این زمینه اتخاذ کرده می‌خواهد کاری کند که در این تحول، نیمی از نیروی کارش تا ۱۰ سال آینده، از خانه کار کنند. برند مد و لباس CDLP واقع در استکهلم، قصد دارد با یک تغییر ساختار، ۵۰ درصد نیروی دورکار در سراسر دنیا داشته باشد.بانک UBS می‌خواهد حدود یک سوم کارکنان خود را دورکار کند.گروه PSA که دومین تولیدکننده بزرگ خودرو در اروپا است، از «عصر جدید چابکی» خبر داده که در آن کارکنانی که در خط تولید نیستند، دورکار خواهند شد. شرکت اینترنتی «باکس» می‌گوید ۱۵ درصد نیروی کار خود را بعد از پاندمی هم به طور تمام وقت دورکار خواهد کرد.شرکت‌های جی‌پی‌مورگان، اسلک، شاپیفای، کوین‌بیس، نیلسن، تاتا، اینفوسیس، HCL و شرکت بیمه نیشن‌واید از دورکاری دائمی بخشی از کارکنان خود بعد از پاندمی خبر داده‌اند.
شرکت‌های توییتر و اسکوئر که جک دورسی هر دو را مدیریت می‌کند، به جای برنامه‌ریزی برای کار نیمه‌وقت یا دورکاری موقت، در اقدامی جسورانه به کارکنان خود این اختیار را داده‌اند که «برای همیشه» دورکاری کنند.
شاید تاکنون فهمیده باشید که شکی وجود ندارد که دورکاری مزیت‌های زیادی دارد.زمان و هزینه‌ای که صرف رفت و آمد به محل کار می‌شد، حذف می‌شود. هزینه‌های عملیاتی کاهش می‌یابد. دیگر نیازی نیست کارکنان برای استخدام یا ماندن در یک شرکت شهر خود را عوض کنند. هزینه‌های نجومی املاک که در برخی مناطق سرسام‌آور است، به میزان قابل توجهی کاهش می‌یابند که راه‌حل خوشایندی در شرایط رکود محسوب می‌شود. رنج‌های اجتماعی مثل شکاف فقر بین مناطق روستایی و شهری کمتر می‌شود و همزمان یک منبع بکر از نیروی کار برای شرکت‌ها ایجاد می‌شود.از آنجا که سازمان‌ها ظرفیت‌های دورکاری خود را برای مرخصی زایمان مورد بازنگری قرار می‌دهند، شکاف جنسیتی هم کمتر می‌شود.انتشار گازهای گلخانه‌ای کاهش می‌یابد که اثر قابل توجهی بر پایداری محیط زیست خواهد داشت.اما اگر دورکاری بدون آموزش اجرا شود، هم برای کارکنان و هم رهبران سازمانی در سراسر دنیا، کلید موفقیت نخواهد بود.
