بنفشه زهرایی در این زمینه می‌گوید: اثرات تغییر اقلیم بر بارش و دمای کشور در دو دهه اخیر تشدید شده و فراوانی و شدت وقوع خشکسالی‌ها نیز تقویت شده است؛ بنابراین در همین دوره که قاعدتا باید در جهت سازگاری با اثرات تغییر اقلیم و کاهش فشار بر منابع آب تلاش می‌کردیم، دست‌اندازی‌ها بر منابع آب شدت روزافزونی یافته و برداشت‌های بی‌رویه از منابع آب سطحی و زیرزمینی باعث شده که توان حوضه‌های آب‌ریز در تغذیه منابع سطحی و زیرزمینی کاهش قابل توجهی یابد.

زهرایی اظهار کرد: به عبارت دیگر، تجمیع مداخلات انسانی در حوضه‌های آب‌ریز با اثرات تغییر اقلیم و خشکسالی‌های شدید به وقوع پیوسته، عدم تلاش دولت برای حفاظت از منابع آب و عدم مشارکت مجلس برای تدوین قوانینی که نهایتا ساز و کار مناسب را برای حفاظت از منابع آب فراهم کند، منجر به بروز بحران آب در کشور شده است. عضو هیات علمی دانشکده فنی دانشگاه تهران در پاسخ به این سوال که آیا با تغییر برنامه‌های وزارت نیرو می‌توان انتظار داشت که اشتباهات گذشته تکرار نشود، گفت: وضعیت منابع آب کشور حاصل مجموعه‌ای از اشتباهات در مدیریت منابع طبیعی کشور است که بخش کوچکی از آن شاید به وزارت نیرو بازگردد. وی افزود: بخش قابل توجهی از منابع آب کشور در بخش کشاورزی مورد استفاده قرار می‌گیرد و مدیریت مصرف آب در این بخش قاعدتا بر عهده بخش کشاورزی است؛ بنابراین دستگاه‌های برنامه‌ریز برای توسعه کشور کم آبی مثل ایران قاعدتا باید موتور توسعه را بر بخش‌های صنعتی کم‌آب‌بر متمرکز می‌کردند، نه بخش کشاورزی.

زهرایی ادامه داد: تا زمانی که بیش از ۲۰ درصد از اشتغال کشور به بخش کشاورزی وابسته است، نمی‌توان انتظار داشت که مصرف آب در بخش کشاورزی کاهش محسوسی پیدا کند. افزایش جمعیت در کنار شعارهای مربوط به تامین امنیت غذایی و خودکفایی در محصولات استراتژیک کشاورزی، قطعا منجر به افزایش روزافزون مصرف آب در بخش کشاورزی شده است. وی اظهار کرد: همراهی این فرآیند با تنش‌های عمیق در روابط بین‌المللی ایران با سایر کشورها، عملا منجر شده که بدنه دولت و مجلس اهمیتی به طرح‌های حفاظتی وزارت نیرو برای احیا و تعادل‌بخشی منابع آب سطحی و زیرزمینی ندهند پس تا زمانی که نگرش اغلب مسوولان به توسعه و پایداری منابع طبیعی کشور تغییر نکند، وزارت نیرو نمی‌تواند قدم موثری در حفاظت از منابع آب کشور بردارد.