در کره‌جنوبی، اکثریت قریب به اتفاق پسماند غذایی به خوراک دام، کود و سوخت برای گرم کردن خانه‌ها تبدیل می‌شوند. ضایعات مواد غذایی یکی از بزرگ‌ترین عوامل تغییرات اقلیمی هستند، نه تنها به دلیل متان، بلکه به دلیل انرژی و منابعی که برای تولید و حمل‌ونقل آن مصرف می‌شود و به هدر می‌رود. این سیستم در کره‌جنوبی که حدود ۹۰‌درصد مواد غذایی دور ریخته شده را در محل‌های دفن زباله و زباله‌سوز تفکیک می‌کند، توسط دولت‌های سراسر جهان مورد مطالعه قرار گرفته است و مقامات کشورهایی مانند چین، دانمارک و مناطق دیگر از تاسیسات کره‌جنوبی بازدید کرده‌اند.

سخنگوی اداره بهداشت شهر نیویورک می‌گوید این شهر که تمام ساکنان خود را ملزم می‌کند تا ضایعات غذایی خود را تا پاییز آینده از زباله‌های دیگر جدا کنند، سال‌هاست که سیستم کره‌ای را زیر نظر گرفته است. در حالی که تعدادی از شهرها برنامه‌های مشابهی دارند، اما تعداد کمی از کشورهای دیگر همان کاری را انجام می‌دهند که کره‌جنوبی در مقیاس ملی انجام می‌دهد. پل وست، دانشمند ارشد Project Drawdown، یک گروه تحقیقاتی که راه‌‌‌های کاهش انتشار کربن را مطالعه می‌کند، گفت که این اتفاق عمدتا به دلیل هزینه است. اگرچه افراد و مشاغل برای دور ریختن ضایعات مواد غذایی هزینه کمی می‌پردازند، طبق گفته وزارت محیط‌زیست این کشور، این برنامه سالانه حدود ۶۰۰ میلیون دلار برای کره‌جنوبی هزینه دارد. با وجود این‌، آقای وست و دیگر کارشناسان می‌گویند که باید از آنها تقلید کرد. او گفت: نمونه کره‌جنوبی کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای را در مقیاس بزرگ‌تر ممکن می‌سازد.

در سال ۱۹۹۵، دولت بازیافت اجباری کاغذ و پلاستیک را در کره اعلام کرد، اما ضایعات مواد غذایی به همراه سایر زباله‌ها دفن می‌شدند. کی یونگ یو، محقق یک موسسه دولتی سئول برای رسیدگی به ضایعات مواد غذایی می‌گوید: حمایت دولت از تغییر در این روند به دلیل افرادی بود که در نزدیکی محل‌های دفن زباله زندگی می‌کردند و از بوها شکایت داشتند. از آنجا که خورش‌ها جزء اصلی غذاهای کره‌ای هستند، غذاهای دور ریخته شده در این کشور محتوای آب بالایی دارند که به معنای حجم بیشتر و بوی بدتر است. از سال ۲۰۰۵، ارسال ضایعات مواد غذایی به محل‌های دفن زباله در کره غیرقانونی است. دولت‌های محلی صدها تسهیلات برای پردازش آنها ساخته‌اند. مصرف‌کنندگان، صاحبان رستوران‌ها، رانندگان کامیون و دیگران بخشی از شبکه‌ای هستند که آن را جمع‌آوری کرده و به یک محصول مفید تبدیل می‌کنند.

در غذاخوری‌های محبوب در شهر سئول، خورش گرده و کیمچی جیجیگا پرفروش‌ترین غذاها هستند. اما بدون توجه به سفارش، برخی از این رستوران‌ها غذاهای جانبی کوچک مانند کیمچی، توفو، جوانه‌‌‌های لوبیا آب‌پز و برگ‌‌‌های پریلا را سرو می‌کنند. لی هئون، مالک یکی از این رستوران‌ها می‌گوید: مشتریان می‌توانند بیشتر به خودشان برسند. اما آقای لی بهای آن را می‌پردازد و برای هر ۲۰ لیتر غذایی که بیرون می‌ریزد، حدود ۲۸۰۰ وون، کمی بیش از ۲ دلار باید بپردازد. تمام روز، باقی‌مانده‌‌‌ها داخل سطلی در آشپزخانه می‌‌‌روند و در زمان بسته شدن رستوران، آقای لی آنها را در سطل مخصوص بیرون خالی می‌کند و روی درب آن برچسبی می‌چسباند، مدرکی که نشان می‌دهد هزینه دفع را پرداخت کرده است. صبح، شرکت‌های استخدام‌شده توسط شهرداری منطقه آن سطل‌ها را خالی می‌کنند.

پارک میونگ جو و تیمش ساعت ۵ صبح شروع به چرخیدن در خیابان‌ها می‌کنند، برچسب‌ها را از روی سطل‌ها پاره می‌کنند و محتویات آن را در مخزن کامیون خود می‌ریزند. آنها هر روز به جز یکشنبه‌ها کار می‌کنند. آقای پارک می‌گوید: حتی انتظار یک‌روزه باعث انباشته شدن مقادیر زیادی زباله می‌شود. حوالی ساعت ۱۱ صبح، آنها به مرکز پردازش زباله می‌‌‌رسند، جایی که پسماندها را تخلیه می‌کنند. یک تسمه نقاله زباله‌ها را به یک آسیاب می‌برد که آن را به قطعات کوچک تبدیل می‌کند و چیزهایی که به راحتی خرد نمی‌شود، مانند کیسه‌های پلاستیکی، فیلتر شده و سوزانده می‌شوند.

سپس ضایعات پخته شده و آبگیری می‌شوند. رطوبت وارد لوله‌‌‌های منتهی به تصفیه‌‌‌خانه آب می‌شود، جایی که مقداری از آن برای تولید بیوگاز استفاده می‌شود. بقیه آن نیز تصفیه شده و به یک مسیر انتقال نزدیک تخلیه می‌شود. آنچه از زباله‌‌‌ها در کارخانه فرآوری باقی می‌‌‌ماند، چهار ساعت پس از اینکه تیم آقای پارک آنها را رها کرد، به محصول نهایی تبدیل می‌شود که پودری خشک و قهوه‌ای‌رنگ است که بوی خاک می‌دهد. سیم یون سیک، مدیر این مرکز، می‌گوید: این مکمل غذایی برای جوجه‌ها و اردک‌ها، سرشار از پروتئین و فیبر است و به هر مزرعه‌ای که آن را بخواهد داده می‌شود.

در تاسیسات بیوگاز در گویانگ، حومه سئول، ضایعات مواد غذایی - تقریبا ۷۰هزار تن در سال - تحت فرآیند بی‌هوازی قرار می‌گیرند. این ماده تا ۳۵ روز در مخازن بزرگ قرار می‌گیرد در حالی که باکتری‌ها کار خود را انجام می‌دهند، مواد آلی را تجزیه و بیوگاز ایجاد می‌کنند که عمدتا از متان و دی اکسید کربن تشکیل شده است. بیوگاز به یک شرکت محلی فروخته می‌شود که می‌گوید برای گرم کردن ۳هزار خانه در گویانگ استفاده می‌شود. در نهایت ماده جامدی باقی می‌ماند که با تراشه‌های چوب مخلوط می‌شود تا کودی ایجاد شود که به طور کامل مصرف می‌شود.

محققان دریافتند هر تن ضایعات غذایی که در محل دفن زباله پوسیده می‌شود، گازهای گلخانه‌ای معادل ۸۰۰ پوند دی‌اکسید‌کربن منتشر می‌کند. منتقدان خاطرنشان می‌کنند که برنامه کره‌جنوبی با وجود تمام مزایایی که دارد به یکی از اهداف خود نرسیده است که آن هدف وادار کردن مردم به دور ریختن کمتر مواد غذایی است. بر اساس داده‌های وزارت محیط‌زیست کره، میزان مواد غذایی دور ریخته شده در سراسر این کشور در طول سال‌ها کم و بیش ثابت مانده است.