باس روتر رئیس جهانی انتقال سیستم غذایی در Rabobank، یک موسسه مالی هلندی که در تجارت کشاورزی تخصص دارد، می‌گوید با توجه به ردپای کربن پرتفوی خود، سرمایه‌‌گذاران به‌‌ویژه آنهایی که از استراتژی‌‌های ESG پیروی می‌کنند، تمایل دارند شرکت‌‌های مواد غذایی را انتخاب کنند که در راستای دستیابی به اهداف آب و هوایی کار می‌کنند. پس از بخش انرژی، صنایع غذا و کشاورزی دومین بخش‌های بزرگی هستند که در تغییرات اقلیمی نقش مهمی ایفا می‌کنند و سرمایه‌گذاران از این موضوع به خوبی آگاه هستند. این در حالی است که انتشار گازهای گلخانه‌ای تنها تاثیر منفی صنعت مواد غذایی نیست. از دست دادن تنوع زیستی، آلودگی آب و جنگل‌زدایی در مراحل تولید و عرضه مواد غذایی از دیگر دلایلی هستند که نگرانی سرمایه‌گذاران ESG را برمی‌انگیزند. همچنین استفاده بیش از حد از آنتی بیوتیک‌ها در حیوانات نیز به دلیل پیامدهای سلامت جهانی آن در رادار سرمایه‌گذاران قرار دارد.

شرکت Shareholder Commons، یک موسسه غیرانتفاعی آمریکایی که مالکیت شرکتی مسوولانه را ترویج می‌کند، معتقد است که اگر سرمایه‌گذاران صنعت مواد غذایی، قوانینی را درباره مواد ضدمیکروبی وضع کنند، می‌توانند شرایط را برای شرکت‌ها یکسان کنند. ریک الکساندر، مدیر اجرایی این کمپین، می‌گوید: ما به عنوان سهامداران شرکت‌های متنوع، باید بر این موضوع پافشاری کنیم که هر شرکتی باید دستورالعمل‌‌های سازمان بهداشت جهانی را رعایت کند و در غیر این صورت، علیه مدیران آنها رأی خواهیم داد.

این در حالی است که فشار سهامداران باعث اقدامات اصلاحی شرکت‌ها می‌شود. برای مثال، شرکت مدیریت سرمایهGreen Century طی یک پیشنهاد به عنوان سهامدار از کنگارا برندس شرکت صنایع غذایی و تولیدکننده غذاهای بسته‌‌بندی‌شده آمریکایی ‌‌خواست تا سال ۲۰۲۵ تامین مواد اولیه از زمین‌‌های جنگل‌‌زدایی یا تخریب‌‌شده را متوقف کند، اما پس از موافقت این شرکت با تعیین ضرب‌‌الاجل برای حذف جنگل‌‌زدایی از زنجیره تامین آن، توانست این درخواست را در ماه ژوئیه رد کند.

با توجه به ردپای اجتماعی و زیست محیطی سنگین شرکت‌های مواد غذایی، گزینه دیگر برای سهامداران واگذاری سهام است. با این حال، این امر در مقیاس بزرگ امکان‌پذیر نیست، تا حدی به این دلیل که زنجیره‌های تامین پیچیده جهانی، انتخاب شرکت‌‌های منفرد را برای هدف‌‌گیری دشوار می‌‌سازد. روتر می‌گوید: جهان بدون غذا نمی‌تواند زندگی کند و من این چشم‌انداز را نمی‌بینم که در آینده شاهد کاهش سرمایه‌گذاری گسترده در صنعت مواد غذایی و کشاورزی باشیم.

با وجود این‌، حذف برخی استراتژی‌ها نیز توسط برخی از سرمایه‌گذاران صورت می‌پذیرد. به عنوان مثال شرکت مدیریت دارایی Impax این رویکرد را با شرکت‌‌های تولید‌کننده مواد شیمیایی حفاظت از محصولات مانند آفت‌‌کش‌‌ها اتخاذ می‌کند. مایکل لندیمور، مدیر ارشد پرتفولیوی این شرکت که استراتژی غذایی و کشاورزی آنها را مدیریت می‌کند، توضیح می‌دهد: ما بخش‌های خاصی از صنعت را شناسایی کرده‌‌ایم که در آن سرمایه‌‌گذاری نمی‌کنیم. علاوه بر این، Impax از ابزارهای تعامل، از جلسات با مدیریت گرفته تا تصمیم‌گیری سهامداران و رای‌‌گیری نیابتی استفاده می‌کند تا اطمینان حاصل کند که شرکت‌‌های مواد غذایی در مجموعه خود در حال پیشرفت در اهداف پایداری هستند.

معمولا یک شرکت فعال در زمینه مدیریت دارایی هم در حال واگذاری و هم سرمایه‌گذاری است. چنین شرکتی در استراتژی مدیریت فعال خود در سرمایه‌گذاری حقوقی و عمومی ممکن است سهام یک شرکت را بفروشد در حالی که سهام همان شرکت را در صندوق‌های شاخص خود نگه می‌دارد. ماریا اورتینو، مدیر جهانی ESG در شرکت LGIM می‌گوید: زمانی می‌توانیم درباره واگذاری صحبت کنیم که یک شرکت راه درستی را طی نمی‌کند. او کارخانه لبنیات چین منگنیو را مثال می‌‌زند. شرکت LGIM در صندوق سرمایه‌گذاری فعال خود، از گروه سرمایه‌گذاران این شرکت خارج شد زیرا هیچ سیاستی در راستای مقابله با جنگل‌زدایی نداشتند و همچنین انتشار کربن سطح ۳ درباره مشتریان و زنجیره تامین محصولات کشاورزی خود را فاش نکرده بودند. با این حال، از آنجا که LGIM همچنان سهام خود را از طریق صندوق شاخص خود نگه می‌دارد، تعامل خود را با این شرکت حفظ می‌کند.

البته، با توجه به زنجیره‌های تامین طولانی و پیچیده شرکت‌‌های مواد غذایی، از مشاغل غول‌‌‌آسای کشاورزی گرفته تا کشاورزان خرده‌‌مالک، مشارکت سرمایه‌‌گذاران در این خصوص آسان نیست. لندیمور می‌گوید: این شرکت‌‌ها به اقصی نقاط جهان دسترسی دارند. روتر به سرمایه‌گذاران توصیه می‌کند که اقدامات خود را با گفت‌وگو با شرکت‌ها درباره قابلیت ردیابی محصولات خود شروع کنند. او می‌گوید: دانستن درصد محصولاتی که از کشاورز با ضمانت ردیابی و عملکرد صحیح خریداری می‌شود، نخستین قدم است. در اعداد نیز قدرت وجود دارد. ماریا لتینی، مدیر اجرایی شبکه سرمایه‌گذاران Fairr خاطرنشان می‌کند: چالش بازارهای سرمایه این است که هیچ بازیگری نمی‌تواند به تنهایی این کار را انجام دهد. برای مثال، در ابتکاری که دو سال قبل برای مشارکت ۲۰ تولیدکننده فست فود و رستوران‌های زنجیره‌ای درباره مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها راه‌اندازی شد، تا ماه اوت سال ۲۰۱۸ از حمایت ۷۴ سرمایه‌گذار برخوردار شد که دارای سرمایه ۹/ ۴ میلیارد دلاری بودند.

 لتینی می‌گوید: زمانی که شروع کردیم، هیچ یک از شرکت‌‌ها یک سیاست عمومی درباره آنتی‌‌بیوتیک‌‌ها نداشتند. پس از سه سال، ۲۰ شرکت سیاست‌هایی را در این خصوص اتخاذ کردند و برخی استفاده از آنتی‌‌بیوتیک را دنبال می‌کردند و درباره آن گزارش می‌‌دادند. لتینی استدلال می‌کند که با توجه به ردپای گسترده کربن در این صنعت، اعمال فشار بر تولیدکنندگان مواد غذایی می‌تواند به سرمایه‌گذاران کمک کند تا انعطاف‌پذیری دارایی‌های خود را به‌طور گسترده تقویت کنند. راهی که آنها می‌توانند این کار را انجام دهند از طریق سیستم‌های غذایی است