بنا بر این ارتقای رقابت‌پذیری در این بخش می‌تواند اثرات مثبت معناداری بر رشد صنعتی کشور داشته باشد. اما راهکارهای بهبود رقابت‌پذیری در صنعت فولاد را نباید متفاوت از دیگر صنایع دانست. صنعت فولاد مانند دیگر بخش‌های اقتصاد با چالش‌های تامین مالی، مسائل زیست‌محیطی، کمبود آب، انحصار، توزیع غیرشفاف یارانه‌ها و... روبه‌رو است. بنابراین باید ایجاد رقابت‌پذیری در صنعت فولاد را در بستری به بزرگی اقتصاد ایران دنبال کرد؛ زیرا پیروی از راهکارهای بخشی باعث تقویت انحصار در این بخش می‌شود و عملا رقابت‌پذیری را قربانی خواهد کرد.

رقابت‌پذیری کالایی نیست که یک‌شبه ساخته شود؛ برای ایجاد محیط کسب‌و‌کار شکوفا مجموعه‌ای از تصمیمات سازگار در دوره‌ای طولانی لازم است تا به رشد صنایع بهره‌ور و رقابت‌پذیر منجر شود. به‌طور مثال، پایین بودن قیمت حامل‌های انرژی و آب در دهه‌های گذشته موجب شده است صنایع فولادسازی با تکنولوژی انرژی‌بر و در مناطق کم‌آب تاسیس شوند. امروز هم که اقتصاد ملی از پرداخت یارانه انرژی ناتوان و با مشکل خشکسالی دست به گریبان است از صنایع مولد گذشته خبری نیست و شرکت‌هایی که با هدف کمک به توسعه صنعتی کشور ایجاد شدند، خود به باری سنگین بر دوش اقتصاد تبدیل شده‌اند.

باید در نظر داشت که رقابت‌پذیری شرکت‌های ایرانی در یک دهه آینده وابسته به تصمیمات امروز ماست. اگر قیمت‌ حامل‌های انرژی اصلاح نشود، ارزش واقعی آب در قیمت آن منعکس نشود، بی‌تفاوتی نسبت به تخریب محیط زیست ادامه یابد، ۱۰ سال بعد نیز از بنگاه‌های مولد و بهره‌ور اثری نخواهد بود. تجربه گذشته نشان داده است که بالاخره اقتصاد توان پرداخت یارانه‌های سخاوتمندانه را از دست می‌دهد، منابع طبیعی به‌طور کامل تخریب می‌شوند و کمیابی آب تا حدی ادامه می‌یابد که ادامه فعالیت این بنگاه‌ها غیرممکن می‌شود.

برای ایجاد صنایع بهره‌ور، راهکاری به‌جز اصلاح نظام قیمت‌ها و مقررات‌گذاری در جهت ترمیم شکست بازار وجود ندارد. تنها اصلاح نظام قیمت‌ها است که به نوآوران انگیزه می‌دهد در مناطق مناسب فعالیت‌های تجاری جدید خود را دایر کنند. تنها با مقررات‌گذاری صحیح درخصوص منابع طبیعی است که بنگاه‌ها هزینه‌های اجتماعی فعالیت‌های خود را در تصمیمات امروزشان لحاظ می‌کنند. با چنین رویکردی می‌توان انتظار داشت شرکت‌هایی تاسیس شوند که رقابت‌پذیری کل اقتصاد را در دهه‌‌های آینده تامین کنند.