قانونی که باید به مجلس برگردد
نگار نادری‌پور در این زمینه به ایسنا می‌گوید: درصد بودجه مراکز دولتی و وزارت‌خانه‌ها که در قانون باید به خرید آثار هنری اختصاص پیدا کند دستخوش تغییرات زیادی بوده است اما نکته اینجاست که فارغ از میزان و درصد اختصاص یافته، این قانون هیچگاه اجرا نشده است چرا که ضمانت اجرایی برای آن وجود ندارد.
رئیس انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز ایران ادامه می‌دهد: هرچند امروزه اقتصاد هنر یکی از چند اقتصاد پررونق و پر سود دنیاست اما متاسفانه در کشور ما به آن پرداخته نمی‌شود. هزینه در بخش هنر و فرهنگ به معنای سرمایه‌گذاری در جهت توسعه پایدار است. اما بودجه بخش امور فرهنگی و هنری مراکز دولتی بسیار ناچیز است و همان مبلغ اندک هم گاهی در مواردی خرج می‌شود که فاصله زیادی با معنای فرهنگ و هنر دارد.
او اظهار می‌کند: اواخر سال گذشته جلسه مشترکی با حضور وزرای اقتصاد و دارایی و فرهنگ و ارشاد و نمایندگان برخی از انجمن‌های هنری برگزار شد و مسئله اقتصاد هنر مورد بحث قرار گرفت؛ گویا در آن جلسه مطرح شده که کارگروه مشترکی از این دو وزاتخانه درباره مشکلات و مسائل اقتصادی حیطه هنر نیز تشکیل شده است. امیدوارم مسائل بخش تجسمی هم مورد عنایت و توجه واقع شود.
نادری‌پور ادامه می‌دهد: وزارت اقتصاد و دارایی می‌بایست پا پیش بگذارد و با قرار دادن معافیت‌های مالیاتی برای خریداران آثار هنری به اجرایی شدن قانون اختصاص یک دهم درصد بودجه عمرانی دستگاه‌ها برای خرید آثار هنری، کمک کند. سیاست‌های تشویقی باعث می‌شود حتی ارگان‌هایی که دغدغه و رویکردی مبنی بر حمایت از هنر ندارند نیز وارد چرخه اقتصاد هنر و رونق آن بشوند.
او با بیان اینکه در ملاقات انجمن‌های تجسمی با چند نفر از نمایندگان مجلس و احمد مازنی (عضو کمیسیون فرهنگی مجلس) نیز صحبت‌هایی درباره این قانون مطرح شده است، می‌گوید: در آن جلسه هم اشاره کردم که این قانون باید دوباره به مجلس برگردد و این قانون الزام‌آور، ضمانت اجرایی هم پیدا کند. آقای مازنی نیز موافق این امر بودند. البته بیش از یک دهه است که مدیران وزارت فرهنگ در این زمینه تلاش‌هایی انجام می‌دهند که متاسفانه هنوز به نتیجه دلخواه نرسیده است.
این هنرمند تاکید می‌کند: فروش، بخشی از چرخه تولید است و تا زمانی که بخش هنر امکان فروش تولیدات خودش را ندارد این چرخه اقتصادی کامل نخواهد شد. امروزه در آتلیه اکثر هنرمندان با انباشت کار هنری مواجه هستیم که خیلی از آنها اساتید بنام هستند. این شرایط برای هنرمند مجسمه ساز بسیار دشوارتر است. پروسه خلق مجسمه هزینه بر و طولانی است. برای تبدیل یک ایده به مجسمه و اجرای آن، مواد و تجهیزات و کارگاه‌های متعدد و متفاوتی نیاز است .
رئیس انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز ایران در ادامه اظهار می‌کند: مگر چند بار می‌شود آثار را نمایش داد؟ آثار در گالری نمایش داده می‌شود و بعد دوباره به کارگاه و آتلیه هنرمند برمی‌گردد. موزه ای هم برای نمایش آثار هنرمندان معاصر نداریم و نمی‌توان تمام انتظارات را از بخش خصوصی داشت. آن هم در کشوری که شرایط اقتصادی ناپایدار، تمایل افراد برای سرمایه‌گذاری در بخش هنر را کاهش می‌دهد.
نادری‌پور بیان می‌کند: این بازار اگر رونق نگیرد و برای آن فکری نشود هنرمندان به مرور رغبت خود را برای خلق اثر از دست می‌دهند. اجرای این قانون علاوه بر ایجاد سود و افزایش سرمایه برای سازمان و ارگان خریدار باعث رشد و شکوفایی جریان‌های هنری خواهد شد.
او درباره اینکه ممکن است بخش دولتی دلیل عدم اجرای این قانون را کمبود بودجه بیان کند، می‌گوید: این به نگرشی برمی‌گردد که هنر را کالای لوکس و غیرضروری تلقی می‌کند. طبعاً اگر کشوری در شرایط بحرانی جنگ و قحطی باشد خرید آثار هنری در آن به حداقل می‌رسد و هنر معمولا در شرایط ثبات و صلح و آرامش است که به شکوفایی می‌رسد.
این مجسمه‌ساز اضافه می‌کند: هرچند ما می‌دانیم که بعد از جنگ جهانی دوم در اروپا مردم با وجود شرایط سخت اقتصادی، هنر را در اولویت قرار داده و به بازسازی موزه هایشان پرداختند آنها باور داشتند بدون فرهنگ هیچ چیز سر جای خودش قرار نمی‌گیرد.
بخش سایت‌خوان، صرفا بازتاب‌دهنده اخبار رسانه‌های رسمی کشور است.
ارسال نظر