نگاه دیگران-بخش صدوسی‌ام
استاد بازی‌‌ها: هنری کیسینجر و هنر دیپلماسی خاورمیانه‌‌ای
پنج‌شنبه، ۶دسامبر۱۹۷۳، واشنگتن دی سی. موشه دایان با انزجار کیسینجر از گفت‌وگوهای کیلومتر۱۰۱ اشتراک نظر داشت. او بر این باور بود که یاریو می‌خواهد امتیاز حیاتی بدهد -عقب‌نشینی ارتش اسرائیل از کرانه غربی کانال - و در ازای آن هیچ‌چیز باارزشی برای اسرائیل دریافت نکند. به نظر او، عقب‌نشینی باید بخشی از یک توافق سیاسی شامل بازگشایی کانال سوئز به روی ترافیک تجاری و پایان دادن به خصومت‌ها بین مصر و اسرائیل باشد. او معتقد بود که این عناصر تنها با میانجی‌گری ایالات متحده قابل دستیابی هستند. دایان در زندگی‌نامه خود می‌نویسد، با وجود اینکه او درباره دغل‌بازی‌های کیسینجر ملاحظات خود را داشت، اما وی «بی‌توجه به دستاوردهای خود نبود.» با پایان یافتن حمل‌ونقل هوایی تسلیحات و حمل‌ونقل دریایی که تنها حاوی تجهیزات جایگزین بود، دایان همچنین می‌خواست مطمئن شود که الزامات تسلیحاتی اسرائیل در آینده به‌عنوان بخشی از توافق با میانجی‌گری ایالات‌متحده محقق می‌شود.
درست همان‌طور که نیکسون تصور می‌کرد نجات سیاسی او از طریق اعلام پایان تحریم نفتی حاصل می‌شود، دایان امیدوار بود که همکاری با کیسینجر برای میانجی‌گری درخصوص توافق‌نامه جدایی ممکن است به جلوگیری از مرگ سیاسی او کمک کند. در ۶دسامبر، دایان برای هماهنگی با کیسینجر در واشنگتن حاضر شد. کیسینجر با جلوگیری از پیشرفت قبل از ژنو، از دیدار دایان به‌عنوان راهی برای پی‌ریزی پایه‌های حرکت سریع بلافاصله پس‌ازآن استقبال کرد. او به دایان توصیه کرد: «مهم است که نکات مهم را خیلی زود از دست ندهید. شما باید همچنان خشن و خطرناک به نظر برسید.» او فکر می‌کرد که اقدامی قبل از ژنو به‌عنوان نشانه‌ای از ضعف تلقی می‌شد و سپس اعراب و شوروی برای امتیازات بیشتر تلاش می‌کردند. او در لحظه‌ای از صداقت محض اعتراف کرد: «من در موقعیت عجیبی هستم.» او با اشاره به تحریم نفتی اعراب و تقاضاهای شوروی برای عقب‌نشینی اسرائیل به خطوط ۱۹۶۷ و درخواست سادات برای عقب‌نشینی زودهنگام از سینا گفت: «به نظر می‌رسد در یک مقطع من برای حرکت فشار می‌آورم و در مقطعی دیگر از شما می‌خواهم که سرعت را کاهش دهید؛ اما فکر می‌کنم زمان‌بندی برای شکستن این ترکیب از فشارها ضروری است.»
