پس از فرارو و پیلین نوبت به کامالا رسید
این سه زن
انتخاب او در روز سه شنبه ۲۱ مرداد از سوی بایدن پس از ماه‌ها گمانه زنی رخ داد. ماه‌ها بود تیم بایدن در حال بررسی گزینه‌های زن برای انتخاب به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور بودند. بایدن اوایل سال جاری وعده داده بود که یک زن را به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور برگزیند. او تحت فشار بود که یک زن رنگین پوست را به این مقام برگزیند. هفته آینده در کنوانسیون ملی دموکرات ها، هریس به سومین زنی تبدیل خواهد شد که نامزد مقام معاونت ریاست جمهوری از سوی یکی از احزاب اصلی شده است. پیش از او در سال ۲۰۰۸، سارا پیلین، فرماندار وقت آلاسکا، نامزد مقام معاونت ریاست جمهوری شد و قبل تر از او در سال ۱۹۸۴، «جرالدین فرارو» -نماینده سابق نیویورک و دموکرات- اولین زنی بود که نامزد این مقام شده بود. در سال ۲۰۰۸، جان مک کین، نامزد جمهوریخواه از آریزونا، سارا پیلین را نامزد این مقام کرد و باعث حیرت جهان سیاست شد. پیلین، که یک سوپر محافظه کار و ۴۴ ساله بود، کمتر از ۲ سال بود فرماندار آلاسکا شده بود و تقریبا هیچ تجربه خارجی نداشت. او همان سالی انتخاب شد که بایدن به‌عنوان همکار و معاون اوباما برگزیده شد. پیلین فعالیت سیاسی خود را در شورای شهر واسیلا، آلاسکا، در سال ۱۹۹۲ آغاز کرد. او سپس شهردار واسیلا شد که در آن زمان جمعیتی بیش از ۵ هزار نفر داشت. او در سمت معاون فرماندار در سال ۲۰۰۲ موفقیتی به دست نیاورد اما سپس به‌عنوان رئیس کمیسیون حفاظت از نفت و گاز آلاسکا انتخاب شد که کارش تنظیم و مقررات‌سازی در زمینه منابع نفت و گاز است.
او در سال ۲۰۰۶ پس از شکست دو رقیب (فرماندار آن زمان آلاسکا فرانک موکوفسکی و فرماندار سابق آنجا تونی نوولز) به اولین زن جوانی تبدیل شد که فرماندار آلاسکا شد. پس از اینکه از سوی مک کین به‌عنوان نامزد معاونت ریاست جمهوری برگزیده شد، انتقاداتی در میان رأی‌دهندگان طبقه کارگر شکل گرفت. پیلین گاف‌ها و اشتباهات زیادی داشت. این گاف‌ها مورد تمسخر برخی رسانه ها، منتقدان و طنزپردازان قرار گرفت. او یک‌بار نتوانست نام روزنامه یا مجله‌ای را که به‌صورت مرتب می‌خواند ذکر کند.
بیست سال قبل از نامزدی پیلین، جرالدین فرارو، یک زن دموکرات از کوئینز، نیویورک، موانع سیاسی را بر هم زد و به اولین زن در دوران رقابت‌های انتخاباتی برای پست معاون اولی تبدیل شد. او در شهر نیویورک بزرگ شد و به‌عنوان معلم مدرسه دولتی و سپس به‌عنوان وکیل شروع به کار کرد. در دهه ۷۰، او به دفتر دادستانی منطقه کوئینز پیوست و سپس رهبری دفتر ویژه قربانیانی را به عهده گرفت که قربانی جرائم جنسی، سوء استفاده از کودکان و خشونت داخلی شده بودند. فرارو در سال ۱۹۷۸، عضو مجلس نمایندگان آمریکا شد. در حالی که در کنگره تمرکز وی بر قانون‌گذاری برای مبارزه با برابری اقتصادی برای زنان بود.
وقتی «والتر موندال» که به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور جیمی کارتر خدمت کرده بود، فرارو را به‌عنوان معاون خود برگزید، او نه تنها به‌عنوان اولین زن در فهرست احزاب اصلی برای این مقام قرار گرفت بلکه به اولین ایتالیایی- آمریکایی برای این مقام تبدیل شد. گزارشگر سی.ان.ان می‌نویسد: «نامزدی فرارو همچون خونی در رگ دموکرات‌ها بود و به آنها انرژی بیشتری در کنوانسیون ملی حزبی داد.» اما در بحبوحه رقابت‌ها ضربه‌ای حیثیتی به او وارد شد. این ضربه چیزی نبود جز فساد مالی همسرش «جان زاکارو». با این حال، کارزار موندال- فرارو نتوانست حمایت کافی به دست آورد و به دست رونالد ریگان و معاونش جورج بوش شکست خوردند. فرارو تلاش ناموفقی هم برای سنا در سال‌های ۱۹۹۲ و ۱۹۹۸ انجام داد که در هر دو بازنده دموکرات‌ها در نیویورک شد. او در دولت بیل کلینتون سفیر آمریکا در کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل شد.
در سال‌های ۱۹۹۷- ۱۹۹۶ مجری برنامه «Crossfire» سی.ان.ان شد و سپس به‌عنوان مفسر فاکس نیوز مشغول شد. او در سال ۲۰۱۱ و در ۷۵ سالگی به دلیل سرطان خون درگذشت.
